Snowpiercer [recenzja 3 sezonu]

Ekipa Snowpiercera kontynuuje badania rozpoczęte przez Melanie, które mogą pozwolić ludziom opuścić wieczną lokomotywę.

Snowpiercer to serial, który zawsze oglądam w napięciu. Z niecierpliwością wyczekuję kolejnych odcinków i kolejnych sezonów. Zarówno pierwszy, jak i drugi były wciągające, zaskakujące oraz angażujące widza. A potem przyszedł trzeci sezon, który jednym słowem mogę określić mianem rozczarowującego...

W przeszłości bardzo podobało mi się, że w Snowpiercerze bazowano przede wszystkim na wiedzy naukowców oraz logice. No dobrze, jest to science-fiction, są wątki wymyślone, które nie znajdą pokrycia w rzeczywistym świecie nauki. Jednakże fabułę Snowpiercera osadzono w pewnej hipotetycznej sytuacji, w której bazuje się na działaniu człowieka. Normalnego, przeciętnego człowieka, a nie na mistycyzmie, który w tym sezonie pojawił się aż w nadmiarze.

Raziły mnie wątki, w których pozornie mistyczne elementy dominowały. Zamiast serialu, w którym powinniśmy przyglądać się, jak ludzie kombinują, co zrobić, by przetrwać, nagle zrobiło się nieco za magicznie. Strasznie mnie to denerwowało, ponieważ mocno odbiegało od poprzednich sezonów oraz wskazywało na przyjęcie niebezpiecznego kierunku Snowpiercera w przyszłości.

Nie jest to jedyna wada trzeciego sezonu... Niestety poprowadzenie większości wątków fabularnych było co najmniej dziwne. Wprowadzano je nagle i właściwie po nic. Z perspektywy czasu myślę sobie, że wiele z nich nie miało żadnego większego znaczenia dla całej fabuły. Nie wiem, skąd pomysł na takie poszarpanie fabuły, skoro w poprzednich sezonach podobnego problemu nie było. Tym razem coś nie zadziałało i obawiam się, czy czwarty sezon będzie w stanie to odbudować.

Tak naprawdę tylko nieliczne wątki trzeciego sezonu Snowpiercera uznałam za interesujące. Zaledwie część kwestii fabularnych nie budziła moich wątpliwości, pozwalając w pełni oddać się rozrywce. Na szczęście twórcom udało się mnie parę razy zaskoczyć (i to nawet pozytywnie, bo i takie niezbyt satysfakcjonujące plot twisty również się zdarzały, ale o nich nawet nie chcę pisać...). To chyba tylko te dobre momenty trzymały mnie przy oglądaniu kolejnych odcinków.

Niestety nie mogę za wiele dobrego powiedzieć na temat bohaterów. Layton (Daveed Diggs) zaczął mnie denerwować, choć wcześniej bardzo za nim przepadałam. Z kolei grany przez Seana Beana Wilford, przeszedł niesatysfakcjonujący rozwój postaci. Nie jestem zadowolona z tego, co stało się z nim w tym sezonie. To zresztą efekt wspomnianej wcześniej poszatkowanej fabuły. Za to nieustająco sympatią darzę Alex, która jest niebanalną bohaterką!

Ale wiecie, co w tym wszystkim jest najgorsze? Mimo że ten sezon mnie rozczarował, wywołał więcej niechęci niż entuzjazmu, to wciąż jestem ciekawa czwartego sezonu... Trzecia odsłona przygód mieszkańców Snowpiercera kończy się w taki sposób, że będę czekać na kontynuację. Nie zdziwię się jednak, jeżeli dla niektórych widzów ten sezon dostarczył zbyt wiele absurdów.

Oglądaliście Snowpiercera? Jak Wasze wrażenia?

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!