„Dzieci Gildii‟ – Małgorzata Stefanik [recenzja przedpremierowa]

| Gildia zabójców | 

Droga do elitarnego grona zabójców nie jest usłana różami. Po ukończeniu szkolenia i pierwszego testu pozostali przy życiu rekruci muszą zmierzyć się z ostatecznym egzaminem, a przejdą go tylko ci, którym uda się wyprzedzić konkurentów i wyeliminować cel.

Podczas gdy wszyscy członkowie Gildii są zajęci oglądaniem transmisji z krwawej rozgrywki, Alyssa nieoczekiwane dostaje zlecenie z Amerykańskiej Gildii Zabójców. Eliminacja pracowników firmy farmaceutycznej odpowiedzialnych za wypuszczenie wadliwego leku na rynek daje jej możliwość chwilowego zapomnienia o problemach oraz spotkania z dziedzicami dwóch Gildii – młodą amerykańską zabójczynią Olimpią oraz wygnanym z Azji Ryu.

Jednak czy to wystarczy, by całkowicie oderwać się od rzeczywistości, w której zdradziły ją najbliższe osoby?

Źr. Lubimy Czytać.

Po lekturze Gildii zabójców, pokochałam bohaterów i bardzo chciałam wiedzieć, jak potoczą się ich dalsze losy. Co czeka Alyssę? Czy Oliwier poradzi sobie z egzaminem? I chyba najważniejsze: o co chodzi z Dominikiem? Jaką przeszłość ma za sobą i co jeszcze zrobi? Dlatego nic dziwnego, że gdy książka wpadła w moje ręce, przeczytałam ją bardzo szybko i do tego z ogromną satysfakcją. A ponadto mam przyjemność powiedzieć, że objęłam ją patronatem medialnym.

W Dzieciach Gildii mamy jeszcze więcej zabójczych klimatów oraz więcej wątpliwych moralnie zachowań bohaterów. W tym tomie czytelnik otrzyma więcej krwawych scen, walk na śmierć i życie, technik realizowania zabójstw, a także zwyczajowego (nie)przyjacielskiego dawania sobie po gębach. Co to oznacza? Akcja jest ostrzejsza, bardziej napięta, dzięki czemu czytelnik na pewno się nie znudzi! Ten czynnik bez wątpienia ucieszy tych, którym w Gildii zabójców brakowało podobnego mroku. Ja może na niego nie narzekałam, ale teraz, gdy dostałam więcej podobnych scen, jestem bardzo zadowolona z ich liczby.

Co więcej, w tym tomie znajdziemy troszkę mniej romantycznych uniesień. Dla niektórych może wydawać się to rozczarowujące, ale moim zdaniem jest bardziej adekwatne do natury bohaterów oraz ich historii. Szczerze powiedziawszy: właśnie skupienia się na sprawach kryminalnych, zabójstwach oraz sekretach przeszłości oczekiwałam od Dzieci Gildii, zamiast romansów (co nie zmienia faktu, że mam swoje shipy!).

To samo tyczy się humorystycznych scen. Wydaje mi się, że w Gildii zabójców było więcej humoru i zabawnych dialogów. Tymczasem w Dzieciach Gildii bohaterowie są zmęczeni ostatnimi wydarzeniami, a przez to rzadziej mają nastrój na żarciki. Oczywiście nie oznacza to, że humoru wcale nie ma! Po prostu jest bardziej ukryty, rozgrywa się gdzieś w tle.

Fabularnie dzieje się naprawdę dużo! Autorka zasypuje nas kolejnych wydarzeniami, nie pozwalając bohaterom i czytelnikom na ani moment odpoczynku. Z jednej strony mamy egzamin Oliwiera, z drugiej Alyssa dostaje nowe zadanie, z trzeciej nawraca temat Boogeymana (choć było go mniej niż chciałam, a w mojej głowie powstało więcej pytań niż odpowiedzi), a z czwartej rodzą się nowe tajemnice. A potem... potem nagle przychodzi napis „koniec‟. Widząc go, pomyślałam sobie „nie no, ta moja wersja jest jakaś wybrakowana! Niemożliwe, że to się tak kończy! I ja mam teraz czekać na trzeci tom?!‟. Także... spodziewajcie się, że bardzo, bardzo, bardzo będziecie potrzebować zwieńczenia tej trylogii.

Tempa akcji nadaje częsta zmiana perspektywy narracji. W jednej chwili śledzimy losy Alyssy, aby kilka stron później poznać zgoła odmienną sytuację Oliwiera. Dzięki temu wydarzenia czyta się płynnie, szybko i (wiem, znowu to podkreślam) czytelnik śledzi te losy, siedząc jak na szpilkach. A dla mnie była to dodatkowa gratka, bo uwielbiam Oliwiera, więc cieszy mnie jego częsta obecność.

Nie tylko Oliwier dostał więcej miejsca w tej książce. To samo tyczy się Eryka, którego... niespodziewanie polubiłam. Wydarzyło się to niepostrzeżenie, ale teraz mam ogromną nadzieję, że w trzecim tomie będzie go jeszcze więcej! Bardzo spodobał mi się również dalszy rozwój Alyssy, która jest typowym morally gray character, których tak bardzo uwielbiamy. Choć czasami jest okrutna i myślę sobie „o nie, teraz przesadziłaś!‟, to w gruncie rzeczy doskonale rozumiem jej zachowania. A to dla mnie jest zawsze najważniejsze, gdy odbieram postaci: by ich zachowania miały sens.

Dowiedzieliśmy się też trochę o przeszłości dziedziców (w książce znajdziemy sporo retrospekcji dotyczących dzieciństwa tytułów dzieci Gildii). Najlepsze wrażenie zrobiła na mnie Olimpia, dziedziczka Amerykańskiej Gildii Zabójców, którą szczerze polubiłam. Nieco mniejszą sympatią darzę Ryu, ale... zobaczymy, jak sprawy dalej się potoczą.

Co tu dużo mówić? Dzieci Gildii wywołały we mnie liczne emocje: uśmiechałam się, cieszyłam, denerwowałam, wzdychałam z ulgą oraz z niepokojem przerzucałam kolejne strony. Obawiałam się o losy bohaterów oraz cieszyłam z ich sukcesów. Głowiłam się nad tajemnicami i nie zauważyłam upływającego czasu. A to chyba stanowi najlepszą rekomendację, prawda?

Dzieci Gildii to książka, która jest po prostu „bardziej”. Lepiej poznajemy bohaterów; dostajemy więcej akcji; więcej krwawych scen oraz zdecydowanie więcej tajemnic. To świetna kontynuacja, która nie cierpi na klątwę drugiego tomu. Śmiało sięgnijcie po drugi tom Gildii zabójców, a mi pozostaje czekać na trzecią część!

→ Przeczytaj wywiad z Małgorzatą Stefanik tutaj

→ Zamów Dzieci Gildii przedpremierowo tutaj

W PIGUŁCE

| akcja | płatni zabójcy | New Adult | tajemnice | Kraków | Stany Zjednoczone | polska autorka | inne książki autorki |

Za egzemplarz dziękuję:

autorce, Małgorzacie Stefanik oraz Wydawnictwu Papierowy Księżyc

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!