„Odprysk świtu‟ – Brandon Sanderson [recenzja]

| Dawca przysięgi |

Właścicielka statku Rysn Ftori utraciła władzę w nogach, ale zyskała towarzystwo Chiri-Chiri, żywiącego się Burzowym Światłem skrzydlatego skowrończyka – istoty należącej do gatunku uważanego za wymarły. Teraz podopieczna Rysn choruje, a jedyną nadzieją na jej wyzdrowienie jest udanie się do starożytnego domu skowrończyków – Akinah. Z pomocą Lopena, niegdyś jednorękiego Wiatrowego, Rysn musi przyjąć misję powierzoną jej przez Navani i wpłynąć w niebezpieczny sztorm, z którego nikt nie uszedł z życiem. Jeśli załodze nie uda się odkryć tajemnic ukrytego miasta na wyspie, zanim spadnie na nich gniew jego starożytnych strażników, los Rosharu i całego cosmere zawiśnie na włosku.

Przeczytałam nową książkę Brandona Sandersona. Jak zawsze nie zawodzi. Polecam. 

I właściwie na tym mogłabym zakończyć swoją recenzję, bo nie oszukujmy się, jeszcze nie zdarzyło mi się skrytykować tego autora i naprawdę mam nadzieję, że ta dobra passa będzie trwała. Przechodząc jednak do meritum: Odprysk świtu to nowelka, którą powinniśmy czytać po Dawcy przysięgi, ale przed Rytmem wojny. Przedstawia ona losy Rysn, czyli kobiety, którą poznaliśmy w poprzednich tomach w Interludiach. Rysn straciła władzę w nogach, jednak zyskała przyjaciela: Chiri-chiri, które niestety zaczyna chorować. Aby je uratować, wybiera się w niebezpieczną podróż.

Książka ta dostarczyła mi sporo rozrywki i cieszę się, że ma miejsce przed Rytmem wojny. Dzięki temu mogłam sobie odświeżyć pewne fakty. Przypomniałam sobie bohaterów, ich zdolności, wspomniałam wydarzenia z poprzednich tomów oraz zaczęłam zastanawiać nad kontynuacją. Jeżeli boicie się, że zdążyliście zapomnieć wiele faktów z poprzednich tomów Archiwum Burzowego Światła, Odprysk świtu pozwoli Wam sobie przypomnieć wszystko w miły sposób na zaledwie stu pięćdziesięciu stronach.

Oczywiście Odprysk świtu nie służy tylko przypomnieniu nam, że świat Archiwum Burzowego Światła istnieje i jest bardzo zawiłe. To także sposób na skomplikowanie go jeszcze bardziej. Dowiadujemy się, że skrywa on wiele tajemnic, których jeszcze nie było dane nam poznać. Jedną z nich jest tytułowy Odprysk świtu oraz związane z nim fakty. Nie chcę tutaj spoilerować, ale uwierzcie mi, że będziecie z ciekawością przerzucać kolejne strony, by dowiedzieć się, o co właściwie chodzi i jakie to będzie miało znaczenie dla fabuły całego cosmere (bo tak, znowu pojawiają się kolejne drobne połączenia między światami – pro tip, zwróćcie uwagę na aluminium). 

Najważniejsze jest jednak to, że w końcu lepiej poznajemy Rysn. Już w interludiach bardzo mnie zaciekawiła, dlatego cieszyłam się, że dostaniemy dłuższą formę z jej udziałem. A jeszcze bardziej cieszy mnie, że wygląda na to, że będzie miała znaczenie w przyszłych historiach z Archiwum Burzowego Światła... Rysn to fascynująca postać, która nie może chodzić i denerwuje się, gdy ludzie traktują ją jako ofiarę. Chce jednak bardzo udowodnić, że mimo niepełnosprawności jest dalej osobą, która może marzyć i dążyć do osiągnięcia celów. I jest to niezwykle motywujące. Autor postawił na kolejną silną kobiecą bohaterkę, z którą czytelnik od razu sympatyzuje.

Zresztą nie tylko Rysn wypada dobrze. Pamiętacie Lopena? Tak, tego zabawnego gościa bez ręki. Również on ma tutaj bardzo duże znaczenie fabularne, ponieważ wyrusza w podróż z Rysn. Dzięki temu mamy wgląd do jego sposobu myślenia, postępowania. Co więcej, stanowi świetny sposób na rozluźnienie trudnych sytuacji i potrafi rozbawić czytelnika. Niemniej nie tylko tych dwoje jest intrygujących. Polubiłam również inne tajemnicze drugoplanowe postacie i liczę, że zagoszczą na kartach historii jeszcze na długo.

Muszę jednak zwrócić uwagę na to, że wydawnictwo chyba nieco za bardzo pospieszyło się z wydaniem tej książki. Znalazłam kilka rażących błędów. Wiecie, parę brakujących spacji, parę nadprogramowych spacji mogę wybaczyć. Ale tutaj zapomniano miejscami przetłumaczyć imienia postaci z angielskiego na polski (Sznur czasem występuje jako Cord), a raz Rysn poinformowała, że musi wysłać wiadomość do... Rysn. Nie, nie rozdwoiła się. Chodziło inną postać z imieniem na literę r. Strasznie mnie to frustrowało, bo były to rzeczy bardzo rzucające się w oczy. Kłopotliwe może być również to, że niektóre długie wypowiedzi podzielono na części. Każda zaczyna się od pauz, a czytelnik ma wrażenie, że to czyjaś odpowiedź, nie dalsza cześć wypowiedzi pierwszej osoby. Z czasem się do tego przyzwyczaiłam, ale chwilami wybijało mnie to z rytmu.

Podsumowując, Odprysk świtu to dobra nowelka, która wprowadza nowe postacie, przypomina o starych oraz wskazuje na to, jakie inne elementy będą miały znaczenie w przyszłości cosmere. I byłaby jeszcze lepsza, gdyby wydawnictwo w paru momentach nie zawaliło z tłumaczeniem. Tylko tyle i aż tyle brakowało mi do pełnej satysfakcji z lektury.

W PIGUŁCE:

| fantasy | high fantasy | cosmere | magiczne istoty | wymyślone światy | podróże morskie | sekrety przeszłości | motyw niepełnosprawności | amerykański autor | inne książki autora

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!

Chcesz jeszcze więcej książkowego contentu? Zajrzyj na mojego instagrama!