Skąd ten hype na serial „Shadow and Bone‟?!

Moja przyjaciółka przywitała mnie wczoraj wiadomością: „O co chodzi z tym Shadow and Bone?! Dlaczego to ma tak duży hype?‟. Moi drodzy, jeżeli również zastanawiacie się, dlaczego Shadow and Bone (Cień i kość) wyskakuje Wam z lodówki: śpieszę z odpowiedzią.

Shadow and Bone (w polskiej wersji językowej Cień i kość) to serial, który od piątku 23 kwietnia będziemy mogli oglądać na Netflixie. Stanowi on ekranizację tzw. Trylogii Grisza oraz niejako łączy się dylogią (wkrótce podobno trylogią) Szóstka wron i Królestwo kanciarzy autorstwa Leigh Bardugo.

Bardugo stworzyła świat, w ramach którego rozgrywa się jeszcze więcej książek (Król z bliznami, Rządy wilków oraz dodatki do lore świata), jednak będziemy skupiać się na Trylogii Grisza i czasami zahaczać o historię Wron. W wielkim skrócie: mamy inspirowaną carską Rosją Ravkę, która została przedzielona na pół tajemniczą Fałdą Cienia. Zamieszkują ją potwory, więc przebrnięcie przez nią stanowi nie lada wyczyn i kończy się śmiercią wielu osób. Pewnego dnia  należąca do ravkańskiej armii Alina przechodzi przez Fałdę i uwalnia legendarną moc słońca. Okazuje się, że należy do Grisz, czyli osób, które posługują się magicznymi mocami, a Alina jako jedyna posiada moce, by zniszczyć Fałdę Cienia.

Na życie Aliny zaczynają czyhać liczne niebezpieczeństwa oraz przeszkody w drodze do osiągnięcia celu. W międzyczasie poznamy również historię stanowiącą prequel do książki Szóstka wron, który Bardugo stworzyła na rzecz ekranizacji. Ufff, no to już wiemy, o co chodzi z tym serialem. To teraz odpowiedzmy sobie na pytanie mojej przyjaciółki: Ola, skąd ten hype? 

Wszyscy uwielbiamy książki Leigh Bardugo

No dobra, nie wszyscy. Niemniej Bardugo cieszy się ogromną popularnością wśród czytelników. Jak już powiedziałam: stworzyła złożony świat high fantasy, w którym mamy do czynienia z bardzo ciekawym systemem magicznym oraz wieloma rozbudowanymi państwami i kulturami. Grisze zaintrygowały niejednego czytelnika, ponieważ stanowi to wariację standardowego władania żywiołami. Po drugie, fabuła jest wciągająca i angażująca. Historie bohaterów się przeplatają, co sprawia, że Bardugo tworzy sobie własne Marvel Cinematic Universe. A bohaterowie? W Szóstce wron jest moim zdaniem jedna z lepiej napisanych książkowych postaci jakie miałam okazję poznać. I oczywiście niektóre powieści wyszły jej ciut lepiej, inne ciut gorzej. Gdyby jednak ocenić ją całościowo: to dobra autorka książek z pogranicza Young Adult i New Adult fantasy. 

Na przestrzeni lat (pierwszy tom, Cień i kość został opublikowany w 2012 roku) autorka zdobyła potężne grono fanów, tworzących fanvidy, fanarty, zakładki, świece i inne dodatki, czytających te książki z zamiłowaniem i wszędzie wstawiających hasło żadnych żałobników, żadnych pogrzebów. To ci ludzie oszaleli z radości, gdy dowiedzieli się, że będzie ekranizacja. Ba, to oni zmotywowali całą resztę czytelników, mówiąc: daj szansę Bardugo. I bardzo szybko grono fanów książek jeszcze bardziej się poszerzyło. I teraz ten międzynarodowy, potężny fandom hype'uje serial.

Powieści tego typu się nie ekranizuje

Kiedy czytałam Ogień nie zabije smoka, reportaż o Grze o tron, uświadomiłam sobie, że high fnatasy nie jest najczęściej wybieranym gatunkiem w serialach. Ekranizowanie książek urban fantasy, w których fantastyczne motywy przeplatają się w normalnym życiu? Nie ma sprawy! Powstały Pamiętniki wampirów, Shadowhunters (a wcześniej Dary anioła: Miasto kości), mieliśmy podejście do Dziewięciu żyć Chloe King oraz Tajemnego Kręgu, a ostatnio zrobiono Winx. Dorzucenie trochę CGI oraz kłów do fabuły, która ma miejsce w szkole czy normalnym życiu jest dość prosta. Choć też wychodzi raz lepiej, raz gorzej. Ale przełożenie high fantasy na mały ekran? Niewielu jest szaleńców, którzy to zrobią, bo to wymaga ogromnego nakładu finansowego.

Dlatego zekranizowanie takich książek jest ryzykowne oraz ma miejsce relatywnie rzadko. Zmienia się jednak rzeczywistość, możliwości produkcyjne, a Gra o tron przełamała stereotypy, że fantastyka jest skierowana dla wąskiego grona osób (zresztą dowodem na to jest niedawny sukces Wiedźmina). Jednak mimo wszystko jest to dalej na tyle rzadkie, że zobaczenie czegoś takiego na ekranie ekscytuje.

Obsada? Raczej postacie wyrwane ze stron książki!

Ale w książce ona była blondynką o niebieskich oczach! – zawołali wszyscy czytelnicy Pamiętników wampirów. Chyba każdy zna ten problem: w książce bohaterowie wyglądali inaczej. I oczywiście, trudno jest znaleźć aktorów, którzy będą wyglądać dokładnie jak wymyślona przez autora postać (o ile wcześniej nie wzorował się na żywym aktorze). A jednak w przypadku Shadow and Bone to się udało. Już od pierwszych zdjęć obsady, mieliśmy przeczucie, że wyglądają oni dokładnie tak, jak powinni. A po pierwszych kadrach, nagraniach? Na meduzę! Nagle okazało się, że naprawdę oni wyglądają idealnie tak, jak ich książkowe odpowiedniki!

Chyba rzadko się zdarza, aby patrzyło się na aktorów wybranych do odtworzenia poszczególnych książkowych bohaterów i myślało: tak, to jest postać wyciągnięta z mojej wyobraźni. W przypadku Shadow and Bone to zjawisko miało miejsce kolektywnie w myślach mnóstwa osób na całym świecie. Mogę powiedzieć tylko tyle: osoba odpowiedzialna za casting spisała się na medal. 

(A co więcej, gdy ogląda się wywiady, nawet w zachowaniach aktorów dostrzega się coś typowego dla ich postaci. Jessie Mei Li (Alina) zabrała z planu kilka monet i kart. A Wrony? Freddie zabrał laskę, Kit pistolety, a Amita noże! To doskonale pasuje do Wron).

To po prostu zapowiada się dobrze

Wiadomo, fani mieli wątpliwości. Przełożenie na ekran jakiejkolwiek książki wywołuje napięcie. A co dopiero takiej, w której pojawiają się fantastyczne istoty, mówimy o stworzonym od nowa świecie oraz magicznych mocach. Wtedy napięcie rośnie. I to bardzo.

Jednak wraz z pierwszymi zwiastunem, a potem drugim... Matko, to okazało się wyglądać naprawdę dobrze! Wszyscy się uspokoiliśmy i podekscytowaliśmy, bo chyba nie przywykliśmy do tego, aby książki były dobrze ekranizowane. Oczywiście aż do piątku nie przekonamy się, czy nasze założenia są trafne. W końcu jeszcze wszystko może się zepsuć! Natomiast zwiastuny, dotychczas opublikowane wywiady czy kadry sprawiają, że Shadow and Bone ma szansę wypaść naprawdę satysfakcjonująco.

Shadow and Bone to nadzieja dla książkomaniaków

Ekranizacja Shadow and Bone daje nadzieję, choć może jeszcze nie w pełni wypowiedzianą. Bo widzicie, jeżeli okaże się, że udał się serial na podstawie książek z pogranicza YA i NA, który dodatkowo wpisuje się w gatunek high fantasy, to... może być tego więcej. To bardzo prosty mechanizm: jeżeli Shadow and Bone się sprzeda, będzie miał wysoką oglądalność, dobre oceny oraz przyniesie niezły hajs, producenci mogą chętniej zwrócić się w stronę innych popularnych powieści. Shadow and Bone zatem nie ekscytuje tylko jako ekranizacja sama w sobie, ale również jako coś, co może przetrzeć szlaki dla następnych produkcji, które oparte są na popularnych powieściach (a nie oszukujmy się: jest masa historii, które stanowią dobry materiał na serial, gdyby znalazł się ktoś wystarczająco odważny).

I żeby nie szukać daleko: już pojawiły się informacje, że prawdopodobnie Dwór cierni i róż (ACOTAR), cykl autorstwa Sary J. Maas doczeka się serialowej wersji. Co prawda ta produkcja wywołuje trochę ekscytacji, trochę cringe'u, ale nie mam wątpliwości, że potencjalny sukces Shadow and Bone może pociągnąć za sobą ACOTAR i niejako wpłynąć na szanse na jego ekranizację. Tym bardziej, że kilka lat temu próbowano adaptować Szklany tron (inne high fantasy autorstwa Sary J. Maas) i nie wyszło. 

Skąd zatem ten hype na Shadow and Bone? Dlaczego wszyscy zachwycają się ekranizacją tych książek? Bo lubili je wcześniej, bo to popularna autorka, bo zwiastuny pokazują, że to może się udać, bo obsada jest świetna, bo to daje szansę, że kolejne książki YA i NA doczekają się ekranizacji. Tylko tyle i aż tyle.

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!