Mój własny kawałek comfort culture

Jakiś czas temu pisałam Wam o zjawisku, jakim jest comfort culture. I przemyślawszy ten temat, uznałam, że podzielę się tworami kultury, które u mnie zaliczają się do tej kategorii.

➝ Nie wiesz, czym jest comfort culture? Sięgnij do tekstu Comfort culture, czyli kultura niosąca pocieszenie, aby lepiej zrozumieć to zjawisko!

SERIALE

Mam wrażenie, że osoby śledzące mnie od dawna, domyślają się, jaki będzie pierwszy serial, o którym tutaj opowiem. Nieustająco powracam do jednej produkcji sprzed lat, której odcinki widziałam wiele, wiele razy, a i tak mi się nie nudzą. Kochane kłopoty to dla mnie serial, który stanowi po pierwsze, opcję, aby obejrzeć coś lekkiego, gdy mam zły humor; a po drugie, jest zapchajdziurą, gdy nie chce mi się zaczynać nowego serialu. Czasami nie wiem, co wybrać jako następne (np. teraz jestem w takim stanie), ale chcę coś obejrzeć do śniadania, obiadu albo w krótkiej przerwie od pracy. Nie mam czasu na film (czasem nawet nie dam rady obejrzeć jednego odcinka), więc... oglądam znane na pamięć Kochane kłopoty.

Inną produkcją, do której lubię wracać, gdy mam gorszy nastrój są Przyjaciele, którzy zawsze potrafią mnie rozbawić. Dla mnie jest to produkcja, która wywołuje salwy śmiechu. I chociaż wiem, że nie dla wszystkich jest to zabawne, w moim domu jest to podstawowy serial, który ogląda się w ramach odstresowania.

KSIĄŻKI

Jest kilka serii, do których regularnie wracam, mimo że czytałam je parę razy. Co ciekawe, nie pochodzą one spod pióra mojego ulubionego autora (Brandona Sandersona). O wiele więcej pocieszenia przynoszą mi powieści obyczajowe niż epickie, potężne high fantasy. 

Dlatego też najczęściej sięgam po cykl Ania z Zielonego Wzgórza. Dla wielu osób: zmora z lat szkolnych. Dla mnie: powieści, które sprawiają, że myślę lepiej o ludziach i świecie, uśmiecham się, a moje serduszko przyjemnie się rozgrzewa. Historia rudowłosej dziewczynki z Wyspy Księcia Edwarda jest urocza i będę ją polecać w nieskończoność (dlatego jeżeli jeszcze jej nie czytaliście, bo pamiętacie to jako lekturę szkolną: dajcie jej drugą szansę, naprawdę warto).

Oprócz tego często wracam do książek obyczajowych z gatunku New Adult. Jeżeli trafiłam na coś, co mnie rozbawiło albo uznałam za ciekawe czy całkiem niezłe, zapamiętuję te tytuły. Tym sposobem kilkukrotnie przeczytałam Lato koloru wiśni i Zimę koloru turkusu (Wiosna koloru słońca już czeka na swoją kolej!) czy książki Lindy Kage, która stworzyła historię tak obszerną w bohaterów, że na własnej stronie internetowej ma oś czasu wydarzeń oraz drzewo genealogiczne. I ten fakt mnie nieustająco rozczula.

FILMY

Co ciekawe, w tej kategorii najtrudniej wybrać mi coś, do czego często wracam. W pozostałych zakresach bez zawahania wpisywałam utwory kultury, ale tutaj miałam moment, gdy nie byłam tego pewna. Po chwili namysłu, uświadomiłam sobie jednak, że są produkcje, do których z miłą chęcią wracam raz po raz.

Na pierwszym miejscu, co pewnie nikogo nie zdziwi, jest Harry Potter. Regularnie włączam sobie wybraną losowo część i na poły ją oglądam, na poły tylko słucham, robiąc coś zupełnie innego. Seria ta kojarzy mi się z dzieciństwem i wzbudza we mnie pozytywne wspomnienia. Zawsze robi mi się ciepło na sercu, gdy to oglądam i zawsze znajduję coś drobnego, co przeoczyłam wcześniej.

Wracam również bardzo regularnie do filmu Jak stracić chłopaka w 10 dni, bodaj mojej ulubionej komedii romantycznej oraz Ocean's Eleven: Ryzykowna gra. Obydwie te produkcje są zabawne i nieważne, ile razy je zobaczę, zawsze potrafią mnie rozbawić albo zaciekawić. I jestem przekonana, że jeszcze wiele, wiele razy będę do nich wracać w przyszłości.

YOUTUBERZY

Nie spodziewałam się, że będę miała YouTuberów, którzy stanowią dla mnie jakieś pocieszenie, ale tak się dzieje. Jest dwóch twórców publikujących codziennie, do których raz na jakiś czas lubię wrócić, aby totalnie oderwać się od rzeczywistości. (I może właśnie przez to, że publikują codziennie, nie zdarzyło się, bym nie miała czego oglądać). Co ciekawe, obydwoje są graczami i to właśnie fragmenty swoich rozrywek publikują w internecie.

Pierwszym z nich jest CallMeKevin, człowiek, który żadnej gry nie traktuje poważnie i próbuje w nie grać najmniej zgodnie z zasadami. Bardzo często ma dość psychopatyczne zagrywki oraz próbuje utrudniać grę innym graczom. Tym sposobem dochodzi do wielu komicznych sytuacji, które często podnoszą mnie na duchu. Ale chyba najbardziej lubię, gdy Kevin gra z innymi ludźmi, bo wtedy towarzyszy temu najwięcej humoru.

Z kolei drugą osobą, której lubię czasami bezmyślnie słuchać jest lilsimsie. Amerykanka, która gra w serię The Sims. Przede wszystkim buduje tam domy i nawet jeżeli ja nie grałam Simsy od pięciu tysięcy lat, i tak czasami lubię sobie popatrzeć, jak coś buduje albo opowiada o swoim życiu. Jest w tym coś relaksującego, co pozwala mi po trudnym dniu, gdy nie mam na nic siły, oderwać się od świata na te kilkanaście minut.

CO JESZCZE?

Do swoich comfort culture zaliczam również kompilacje wywiadów z lubianymi przeze mnie aktorami czy muzykami. Nie raz oglądałam podobne zbitki fragmentów wypowiedzi od aktorów, którzy grają w Marvel Cinematic Universe. Niektórzy twórcy internetowi wybierają najciekawsze momenty, zbijają je w jeden krótki filmik, a potem publikują ku mojej uciesze.

Zresztą nie tylko to sprawia, że doceniam internetowych twórców. Choć trudno mi wybrać jednego ulubionego, to bez wątpienia lubię zanurzyć się w świecie fanvidów. Gdy obejrzę dobry serial albo film, zazwyczaj szukam fanowskich filmików, bo niektórzy ludzie potrafią zrobić je w naprawdę fenomenalny sposób.

A co Wy uznajecie za swoje comfort culture w tych kategoriach?

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!