Wspaniała pani Maisel [recenzja sezonów 1-3]

Od Midge Maisel odchodzi mąż, co skutkuje stand-up'owym występem kobiety. Okazuje się, że ma ona ogromny talent komediowy, który planuje wykorzystać Susie, właściciela baru, w którym spontanicznie wystąpiła Midge. 

Do Wspaniałej pani Maisel przyciągnęli mnie producenci. Rzadko się zdarza, abym podążała za twórcą danej produkcji, ale w tym przypadku było to musem. Jak może już wiecie, Kochane kłopoty to mój ulubiony serial ever (ale, uwaga, nie najlepszy jaki widziałam!). Dlatego gdy uzyskałam dostęp do Amazon Prime'a, wiedziałam, że prędzej czy później zainteresuję się produkcją Palladino. Wierzyłam w ich umiejętności i nie zawiodłam się. Ale muszę przyznać, że nie obeszło się bez nuty zaskoczenia!

Kochane kłopoty zapadły mi w pamięć jako rodzinny i uroczy serial. Chyba tego samego spodziewałam się po Wspaniałej pani Maisel. Jednak z pierwszą, drugą, piętnastą f-bomb pozbyłam się tego poczucia. Chociaż serial ma swój wyjątkowy urok, jest on zgoła inny od Kochanych kłopotów. Widzicie, tutaj śledzimy losy wzorowej pani domu, cudownej żony, Midge Maisel. Kobieta robi wszystko, aby jej mąż, Joel, realizował się jako komik (nawet jeżeli słabo mu to wychodzi). Niestety ten niezbyt docenia jej starania... Co więcej, okazuje się, że od jakiegoś czasu zdradzał ją ze swoją sekretarką. Midge przechodzi w związku z tym drobne załamanie nerwowe i występuje na scenie z bardzo spontanicznym i szczerym stand-up'em. I chociaż lata 50. niechętnie witają kobiety-komików, to pani Maisel ma niepowtarzalny talent, o którym jeszcze usłyszy świat.

No i właśnie tego dotyczy fabuła serialu: poczynań tytułowej bohaterki na stand-up'owej scenie. Jej losy nie są łatwe, tym bardziej, że sama waha się, czy to właściwa droga. Dotychczas przygotowywano ją do innego życia, a jej otoczenie raczej nie byłoby zadowolone z nowego zawodu kobiety. Biorąc jednak pod uwagę, że nigdy nie pracowała, straciła męża i do tego ma dwójkę dzieci na głowie, źródło dochodu byłoby przydatne. Szczęście w nieszczęściu jest takie, że pomaga jej Susie, która dotychczas pracowała w barze, jednak ma aspiracje do tego, aby zostać menadżerką komików. Uważa, że jej dźwignią sukcesu jest właśnie Midge.

Jak możecie się zatem domyślić z opisu fabuły, znajdziecie tutaj wiele humorystycznych scen. Mają one miejsce nie tylko w występach stand-up'owy (o których za chwilę), ale również w gagach sytuacyjnych. Zatem śmiało mogę uznać Wspaniałą panią Maisel za serial komediowy, jednak nieujęty w standardowej formule sitcomu. Wiele razy zaśmiałam się z wydarzeń, dialogów bohaterów oraz ich poczynań. Moim zdaniem liczni widzowie znajdą tutaj coś dla siebie. I to nie tylko fani występów komików! A skoro już o nich mowa, to... wbrew pozorom nie spodziewajcie się, że w pierwszym sezonie będą miały miejsce co kilka minut.

Kiedy zaczęłam oglądać Wspaniałą panią Maisel, spodziewałam się, że każdy odcinek będzie owocować licznymi występami. Było to jednak mylne wrażenie, ponieważ z początku występów na scenie jest całkiem niewiele. Dopiero gdy akcja oraz kariera Midge nabierają tempa, pojawia się więcej podobnych scen. Natomiast w dalszym ciągu uważam, że większość komicznych sytuacji nie wynika z samych stand-up'ów, ale innych wydarzeń mających miejsce w serialu.

Bo i te są bardzo ciekawe. Miło jest śledzić losy Midge i Susie na wyboistej drodze do sukcesu. Obie natrafiają na liczne komplikacje nie tylko w swojej karierze, ale również w życiu codziennym. Można wręcz powiedzieć, że niektóre wydarzenia są naprawdę mroczne (np. pewne elementy związane z Susie w trzecim sezonie). Palladino postawili na dość ciekawe połączenie tego, co gorzkie i trudne w życiu z komedią wywołującą wybuchy śmiechu. Z drugiej strony: czy to nie taką mieszanką wybuchową zajmują się komicy?

Ponadto, serial ma mocny wydźwięk feministyczny. Liczne bohaterki przeciwstawiają się oczekiwaniom otoczenia, stawiając na własne rozwiązania oraz decyzje. I choć muszą mierzyć się z wieloma trudnościami czy krytyką, dają radę! Dla mnie jest to bardzo motywujące i dodające energii. Spodziewajcie się zatem feminizmu, ale nieco przyćmionego realiami lat 50. (nie ma co się oszukiwać, że miejscami pewne kwestie światopoglądu sprzed blisko siedemdziesięciu lat wychodzą na wierzch nawet w słowach Midge i innych postępowych postaci).

Co więcej, chociaż akcja skupia się przede wszystkim na Midge i Susie, znajdzie się tam również wielu bohaterów, którzy przeżywają własne problemy. Dowiemy się nieco więcej o Joelu czy rodzicach i dawnych teściach Midge, który są wprost przezabawni. Postacie, które przewijają się na ekranie są ciekawe, barwne oraz prezentują intrygującą mentalność. Wiadomo, nie wszyscy są tam bardzo postępowi, ale weźmy pod uwagę, że faktycznie żyli oni w innych czasach, więc mają do tego prawo. I ja cieszę się, że twórcy postarali się o oddanie realiów.

Na pochwałę zasługuje również gra aktorska. Miło było zobaczyć kilka znajomych z Kochanych kłopotów twarzy. Jak na przykład Susie (Alex Borstein), która jest dla mnie fenomenalna! Aktorka świetnie spisuje się w roli, którą przyszło jej odegrać. Jest naprawdę niesamowita i barwna. Ciekawie oddaje emocje oraz wypowiada mnóstwo słów na raz (co swoją drogą wydaje mi się znakiem rozpoznawczym Palladino. Ich postacie zawsze muszą wypowiadać nienaturalnie dużo wyrazów na minutę). 

Jednak prawdopodobnie jedną z moich ulubionych postaci (co mnie mocno zaskakuje!) jest ojciec Midge, Abe. Profesor matematyki, wykładowca, osoba, która pragnie wyłącznie świętego spokoju oraz jest zamknięta na głosy otoczenia. Choć z pozoru wydaje się kimś, kogo łatwo będzie znielubić, mnie urzekła jego kreacja. Jest on przekomiczny (chyba najbardziej ze wszystkich bohaterów), a jego wewnętrzne rozdarcie w wielu sprawach prowadzi do interesujących rozważań.

Nie mogę jednak zaprzeczyć, że wszyscy bohaterowie zostali dobrze skonstruowani. Cenię sobie postacie, które przechodzą przemianę, a wydarzenia i okoliczności mają wpływ na ich postępowanie. Takie zmiany dostrzegalne są w każdym bohaterze Wspaniałej pani Maisel. Wraz z rozwojem sytuacji, narastającymi problemami oraz otrzymywanymi szansami, bohaterowie podejmują różne decyzje, które wpływają nie tylko na nich, ale również na ich otoczenie. A ponieważ nie zawsze kierują się rozsądkiem bądź trafnie oceniają okazje, to sprawiają wrażenie bardziej ludzkich.

Atutem jest również muzyka, która zahacza o znane z lat 50. hity. To one nadają Wspaniałej pani Maisel niesamowitego klimatu. Zresztą podobnie jak kostiumy, które wywołały moje zazdrosne spojrzenia oraz westchnięcia. Niektóre sukienki noszone przez Midge, sama chętnie zobaczyłabym w swojej szafie. Chociaż nie wiem, jak trafnie oddają one lata 50., dla mnie, laika w tej kwestii, są piękne. Robią ogromne wrażenie na widzu oraz pozwalają mu się poczuć, jakby faktycznie trafił w tamte czasy.

Podsumowując, Wspaniała pani Maisel to niebanalna komedia, przepełniona barwnymi bohaterami oraz świetnymi dialogami. Jeżeli znudził Wam się powtarzający się schemat sitcomów, dajcie szansę produkcji Palladino. Wierzę, że fani stand-up'u się nie zawiodą!

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!