Przeznaczenie: Saga Winx [recenzja 1 sezonu]

Bloom dowiaduje się, że jest wróżką ognia i trafia do szkoły, która szkoli osoby o podobnych talentach. Nie wie jednak, że ten świat skrywa przed nią mnóstwo tajemnic o jej przeszłości oraz zagrożeń, z którymi będzie musiała się zmierzyć. 

Przeznaczenie: Saga Winx idzie tym samym tropem, co Riverdale oraz Chilling Adventure of Sabrina. Twórcy zdecydowali się na sięgnięcie po historię znaną i lubianą przez dorosłe już dzieci, a następnie przekształcenie jej w coś, co spodoba się tymże dorosłym wersjom. A zatem z uroczej animacji dla dzieci, stworzono historię, w której znajdziemy wyglądających na doroślejszych niż są nastolatków, jednak z zachowaniem iście infantylnym. Z jednej strony mamy wulgaryzmy, mnóstwo mroku, potworów, krwi, ran, śmierci, zabójstw, narkotyków, alkoholu czy scen z podtekstem seksualnym, ale z drugiej zostajemy w konwencji nieco irytujących zachowań nastolatków.

To był dla mnie duży problem, w trakcie oglądania tego serialu. Czuję, że nieco wyrosłam z tego typu historii. Twórcy postawili tutaj na eksploatację motywów, które były popularne lata temu, na fali Zmierzchu i Pamiętników wampirów. W tamtym okresie książki mówiące o nastolatkach trafiających do szkół bądź ośrodków dla ludzi z magicznymi mocami powstawały na pęczki. Ten motyw został wielokrotnie w literaturze przerobiony, zostawiając nam pewne dobre historie, jak i te marne. Co więcej, próbowano go przenieść na ekran, jednak powiedziałabym, że z miernym skutkiem (np. Akademia wampirów).

Nie inaczej jest w przypadku Przeznaczenia: Sagi Winx. Główna bohaterka, Bloom, po latach życia w niewiedzy, odkrywa, że jest Wróżką i trafia do szkoły, która specjalizuje się w nauczaniu m.in. ludzi o jej zdolnościach. Co więcej, okazuje się, że ma nieprzeciętne zdolności, a nowy świat, w którym przychodzi jej funkcjonować, skrywa przed nią liczne tajemnice oraz zagrożenia. Jednym z nich są Spaleni, potwory, które po latach uśpienia ponownie zaczynają atakować żywe istoty, tworząc zagrożenie dla Wróżek oraz zwyczajnych ludzi.

I niestety w związku z postawieniem na te znane motywy, pojawia się trochę kwestii dla mnie frustrujących, co znowu wydaje mi się, że wynika z wieku i tego, że ja już doświadczyłam w odpowiednim czasie podobnych historii. Nie zliczę, ile razy denerwowałam się na bohaterki, które zachowywały się nierozsądnie, niedojrzale oraz samolubnie. Chociaż twórcy próbują je pokazać jako protagonistki, z których powinno czerpać się przykład, ja odczuwałam irytację, że nie zostawiają niektórych spraw dorosłym osobom. I ja wiem, wiem! Bez tego nie byłoby fabuły, no czepiam się! Mam świadomość, że bez ten serial by nie zaistniał, ale to nie zmienia faktu, że jestem niezadowolona.

Kolejna rzecz, która dawała mi się we znaki, to fakt, że bardzo mocno starano się osadzić Przeznaczenie: Sagę Winx obok Riverdale i Chilling Adventures of Sabrina. I to do tego stopnia, że jedna z bohaterek, Beatrix, swoją kreacją do bólu przywodziła mi na myśl Cheryl Blossom z Riverdale. Z kolei kwestia potworów, używanych efektów specjalnych oraz stawiania na magię, było dla mnie swoistym low budget Sabrina. Wiem, że nie wszyscy to odbiorą w ten sposób, ale ja oglądając ten serial, nie mogłam się powstrzymać od zestawiania tych trzech produkcji ze sobą i dostrzegania między nimi pewnych znaczących podobieństw.

Trudno mi z kolei zestawiać Przeznaczenie: Sagę Winx z oryginalną animacją, ponieważ jej nie oglądałam. W dzieciństwie byłam raczej #teamWITCH, więc inne wróżki omijałam szerokim łukiem. Nie odniosę się zatem do zarzutów związanych ze zmianą niektórych postaci czy tym, jak skrzywdzono bohaterki pod względem ich ubioru. Oglądałam i czytałam rozważania na ten temat i jeżeli ta kwestia Was ciekawi, na pewno znajdziecie w internecie mnóstwo odniesień na ten temat. W moim przypadku nie wpływał ten element jednak na finalną ocenę serialu.

No ale dobrze, tyle narzekań, więc czy właściwie coś mi się w tym podobało? To bez wątpienia lekka i niedługa produkcja, więc dość szybko ją obejrzałam. Były momenty, które mnie wciągnęły, a jedna scena wręcz wywołała we mnie niepokój. Ogólnie akcja ma do siebie to, że jest całkiem dynamiczna. Co prawda znajdziemy tam trochę bezsensownych scen, które mają wyłącznie pokazać, że nastolatkowie imprezują, piją alkohol i jeszcze ćpają. Jeżeli jednak odsunąć to na bok, myślę, że sama kwestia tego, co miało nas zaskoczyć, zaciekawić: całkiem wyszła.

Bo oto mamy dwa pokolenia: nastolatków, którzy borykają się z nierozwiązanymi problemami dorosłych liczących, że przeszłość ich nie dogoni. (Swoją drogą grono nauczycielskie nie zawsze grzeszyło inteligencją i zastanawiałam się, na jakiej zasadzie piastują tak ważne stanowiska). Jest tajemnica z przeszłości oraz ludzie, którzy próbują doprowadzić do powrotu pewnego (z początku) bliżej nieokreślonego zła. Towarzyszą temu zwroty akcji, próby rozwiązania trudnych wydarzeń, zagadek i ogólnie nawet ciekawe zabiegi fabularne.

Polubiłam również nielicznych bohaterów, jak np. Musę czy Stellę. Uważam je za najciekawiej zbudowane bohaterki i chętnie zobaczyłabym ich dalszy rozwój. W pewnym momencie zaczęłam również sympatyzować z Aishą, ale wynikało to bardziej z faktu, że bliżej końca sezonu stała się ona dla mnie jedyną racjonalnie myślącą osobą. Niestety reszcie nastolatek kierowanie się logiką nie groziło...

Za plus zapewne można też uznać chęci moralizatorskie. Już w pierwszym odcinku usłyszymy potępienie zarówno dla mansplaningu (pierwszy raz spotkałam się wtedy z polskim tłumaczeniem tego określenia i mocno się zdziwiłam!) oraz fat-shamingu. W ogóle z Terry zrobiono po Bloom drugą główną bohaterkę, więc prawdopodobnie warto poświęcić jej nieco uwagi. Ma ona swoje dobre momenty, stawia na niezależność, siłę oraz walkę ze stereotypami. Zarazem złapała u mnie minusy za infantylne zachowania, które niestety przejawiają się w niektórych scenach.

Bloom z kolei okazała się beznadziejną bohaterką. Do bólu stereotypową, denerwującą, głupią (chciałabym użyć innego słowa, ale nie umiem) oraz samolubną. Może już jestem zmęczona motywem podobnych bohaterek i pewnie kiedyś bardziej przypadłaby mi do gustu. Na tym etapie ciągle się wkurzałam, myśląc, że jej zachowania przynoszą wszystkim wokół więcej szkody niż pożytku. Nie spodobał mi się również jej wątek romantyczny, który nie wzbudził we mnie żadnych emocji. Może to też wynikać z faktu, że jej obiekt westchnień był zwyczajnie nijaki i nie zapadający w pamięć (w tym momencie nie pamiętam już, jak miał na imię).

Za minus uznaję również grę aktorską oraz dialogi, które chwilami była potwornie drewniane. Tyczy się to przede wszystkim scen rzekomo romantycznych. Niektóre dialogi toczone między postaciami były dla mnie po prostu... nudne. Mimika aktorów nie grała z tym, co mieli wyrażać i jakoś tak... no nie. A skoro już o aktorach mowa, to znowu nie mogę pozbyć się wrażenia, że w roli nastolatków osadzono stanowczo zbyt starych aktorów. Dodatkowo odnoszę wrażenie, że coś zawaliło w kwestii montażu i poprawiania kolorów. Coś zrobiono, że aktorki wyglądają na starsze niż są i to nie jest tylko wina tego, że same nie mają szesnastu lat.

Jak zatem widzicie, do Przeznaczenia: Sagi Winx mam mnóstwo zastrzeżeń. Niektóre wynikają z tego, że ja nie do końca jestem targetem tego serialu. Stworzyłam litanię wyjaśniającą, że po raz kolejny mamy do czynienia ze szkołą dla niezwykłych i bla, bla, bla. Ale nie oszukujmy się: swego czasu naprawdę lubiłam ten motyw i chętnie po niego sięgałam. Wyrosłam z tego, ale wierzę, że inne osoby, pewnie młodsze ode mnie, łatwiej odnajdą się w tym świecie. Jestem przekonana, że jeżeli ktoś lubi te klimaty, to nie będzie aż tak sceptycznie podchodzić do tych kwestii.

Natomiast osoby, które podobnie jak ja, przez lata eksploatowały te motywy i które oczekują wyższego poziomu od takich produkcji, mogą być rozczarowane. Jestem przekonana, że również stworzą własne litanie zażaleń, bo widziałam, że inni recenzenci zwracają uwagę na jeszcze inne wątki, których tutaj nie ujęłam. Ogólnie nie mogę powiedzieć, że to udany serial, ale wiem, że znajdzie swoje grono odbiorców. 

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!