Nie, nie uważam, że zmarnowałam się na dziennikarstwie

Kilkukrotnie spotkałam się z pewnym krytycyzmem dotyczącym studiowania dziennikarstwa. Dlatego dzisiaj tłumaczę, dlaczego nie uważam, że się zmarnowałam.

Ostatnio mój sąsiad odkrył dwie rzeczy na mój temat

Po pierwsze: wbrew babyface nie mam piętnastu lat, więc nie, nie mam lekcji w szkole.

Po drugie: skończyłam studia z dziennikarstwa i komunikacji społecznej. I gdybyście tylko widzieli jego minę! Wyraziła ona zawód, rozczarowanie, niechęć oraz wiele negatywnych emocji. I jeszcze zanim przybrał naturalny wyraz twarzy, padło pytanie:

Nie miałaś innego wyboru?

Czy żyłka na czole zaczęła mi pulsować z nerwów? No, może trochę. Czy teatralnie zdjęłam okulary przeciwsłoneczne, jakbym była w kiepskim serialu? Jak najbardziej.

Zacznijmy od tego, że na wieść o tym, jaki kierunek ktoś ukończył, generalnie nie powinno się zadawać pytania „nie miałeś/aś innego wyboru?‟ z miną, jakby wdepnęło się w psie odchody. Jest to dość niekulturalne i może sprawić przykrość albo podnieść ciśnienie (zależy od osoby). Dlatego unikajmy osądzania i podobnych pytań, a zamiast tego bądźmy wobec siebie bardziej wyrozumiali. I to z paru powodów.

Po pierwsze, dochodzi tu do dziwacznego podziału kierunków studiów na lepsze i gorsze. Uważamy, że jeżeli ktoś skończy automatykę i robotykę, to przed nim świetlana przyszłość, choćby się waliło i paliło. Jeżeli jednak ktoś wybiera dziennikarstwo, to będzie musiał się sprzedać albo mieszkać pod mostem (a może nawet oba, nie ograniczajmy się). Jest to dość frustrujące podejście z serii „humaniści są zbędni‟ i mam nadzieję, że nie muszę tłumaczyć, dlaczego to absurdalne.

Po drugie, może jestem idealistką, ale takiej narracji będę się trzymać jak tonący brzytwy, pasja wiele wynagradza. Nie sprawdzi się to w każdym przypadku, ale zawsze sądziłam (i dalej sądzę), że prawdziwa pasja do danej dziedziny nauki oraz ciężka praca im poświęcone to już większość sukcesu. Bo wiadomo, szczęście też jest potrzebne, ale nie bardzo mamy na nie wpływ. Jednakże jeżeli ktoś wybiera dany kierunek z przekonaniem, że się na nim odnajdzie i że naprawdę chce robić coś powiązanego z tą dziedziną... moim zdaniem już to sprawia, że choć trochę wyprzedza konkurencję. Dlatego znowu: nie każdy wybiera dany kierunek na chybił-trafił. Niektórzy idą na dane studia z przekonaniem, że to serio ich konik. Szok i niedowierzanie, prawda?

Po trzecie, są duże szanse, że ludzie nie do końca wiedzą, co wchodzi w skład danych kierunków lub specjalizacji. Bo nazwa kierunku zbiera pod swoim parasolem różne małe elementy, które otwierają liczne drzwi kariery. My jednak, ponieważ nikt nie analizuje sylabusów w ramach hobby, opieramy się na pewnych stereotypach. Zatem kiedy słyszymy, że dziennikarstwo, myślimy sobie o karierze w telewizji. A to nie do końca prawda...

Dziennikarstwo i komunikacja społeczna to nie to, co myślisz

Wiadomo, miałam zajęcia z dziennikarstwa prasowego, gatunków dziennikarskich, biegałam z kamerą, bawiłam się w dziennikarstwo internetowe, multimedialne oraz nagrywałam sobie ankiety uliczne w ramach dziennikarstwa radiowego. Miałam do czynienia z historią mediów, systemami medialnymi na świecie oraz w Polsce, dokształcałam się z dziennikarstwa ekonomicznego i ogólnie mogłabym próbować szukać pracy w mediach tradycyjnych. Zapewne kiedy słyszycie nazwę kierunku dziennikarstwo i komunikacja społeczna, właśnie o wymienionych przeze mnie przedmiotach myślicie. I to jest prawdą, ale zazwyczaj stanowi zaledwie wierzchołek góry lodowej.

Skończyłam dziennikarstwo i komunikację społeczną na Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach, więc ze względu na charakter uczelni, miałam trochę zajęć powiązanych z kwestiami ekonomicznymi, zarządzaniem itd. Jednak najważniejsze jest to, że przeprowadzono mnóstwo wykładów i ćwiczeń powiązanych z komunikacją wewnętrzną i zewnętrzną organizacji, marketingiem oraz public relations. Specjalizacja, na której byłam, skupiała się głównie na tych zagadnieniach. Alternatywą było kształcenie się w zakresie komunikacji audiowizualnej. I... to już wykracza poza standardowe rozumienie dziennikarstwa, a wchodzi w skład komunikacji społecznej.

Zresztą nie tylko moja Alma Mater kładła nacisk na to, abyśmy wiedzieli coś więcej niż jak poprawnie napisać tekst. Pobieżnie przejrzałam sylabusy kilku uczelni oferujących ten sam kierunek i przekonałam się, że wszystko zależy od uniwersytetu. Są takie, które poświęcają więcej czasu na dziennikarstwo, w ramach którego oferują specjalizacje jak np. dziennikarstwo sportowe. Są takie, które skupiają się na rzecznictwie prasowym. Nie raz pojawiła się również kwestia komunikacji audiowizualnej, a elementy dotyczące PR-u czy marketingu online, które otwierają drogę do pracy w agencji reklamowej, są na porządku dziennym.

Nieliczni moi znajomi to dziennikarze

Co z tego wynika? Bardzo mało moich znajomych to dziennikarze. Niewielki odsetek zdecydował się na działanie w gazecie, radio albo telewizji. I jestem przekonana, że na przestrzeni najbliższych lat ta liczba szczególnie się nie zmieni. Dlaczego? Bo ten kierunek dał im inne możliwości, bo od początku byli tam dla specjalizacji, które bardziej skupiały się na innych obszarach medialnych, bo po licencjacie uznali, że jednak chcą się realizować w innej dziedzinie itp. itd.. Powodów jest cała masa, a ze względu na to, że kierunek ten kojarzy się niezbyt pozytywnie (bo leniwi ludzie, którzy ciągle piją piwo, a potem pójdą pracować w telewizji i będą kłamać, zarabiając grube hajsy), to wielu z moich znajomych podawało nazwę specjalizacji jako nazwę kierunku, bo... one nie wywoływały krytycznych spojrzeń.

A co zamiast tego ci wszyscy moi znajomi będą robić? Zajmować się marketingiem online, copywritingiem, projektowaniem grafik promocyjnych, UX-em, kampaniami reklamowymi, kampaniami społecznymi, będą pracować w dziale marketingu małych i dużych firm, w instytucjach kultury, agencjach reklamowych, zajmować się fotografią, a niektórzy już teraz zakładają własne biznesy. A znając życie, będą robić jeszcze milion innych rzeczy.

Czy dziennikarstwo to kierunek godny uwagi?

Uważam, że tak. W Polsce jest mnóstwo uniwersytetów oferujących ten kierunek, które w ramach niego rozumieją masę zagadnień. Nie tylko samo dziennikarstwo prasowe czy telewizyjne, ale też marketing online, promocję w social mediach, public relations, zarządzanie komunikacją wewnętrzną i zewnętrzną organizacji, komunikację audiowizualną itd. Co za tym idzie: jeżeli kogoś interesuje tworzenie kampanii reklamowych, to najprawdopodobniej będzie celować w dziennikarstwo; jeżeli ktoś chce być dziennikarzem sportowym, może rekrutować się na dziennikarstwo.

Co z tego wszystkiego wynika? Pod dziennikarstwem i komunikacją społeczną kryje się sporo ścieżek kariery, które niekoniecznie oznaczają stereotypowe myślenie o tym kierunku. Poza tym warto pamiętać, aby ogólnie nikogo nie oceniać przez pryzmat studiów, które skończył (chyba, że jest się rekruterem i szuka kogoś do pracy, wtedy to jest istotne). Dlatego też podchodźmy do siebie z szacunkiem oraz otwartym umysłem!

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!