Rodzina Addamsów [recenzja filmu]

Życie Addamsów było spokojne do czasu, aż renowatorka domów nie postanawia dostosować ich rezydencji do cukierkowego osiedla swojego autorstwa.

Addamsowie to jedna z moich ulubionych franczyz, do której regularnie wracam. Nie tylko uwielbiam filmy z lat dziewięćdziesiątych, ale też wcześniej emitowane seriale. Dlatego byłam podekscytowana obejrzeniem najnowszej animacji, pochodzącej z 2019 roku. Niestety do kina się nie wybrałam, ale z pomocą przyszło mi HBO Go, na którym możecie teraz obejrzeć film. Choć pewnie lepiej najpierw dowiedzieć się, czy warto poświęcić mu chwilę, prawda? Zatem przejdźmy już do recenzji.

Znana wszystkim nietypowa rodzina ucieka przed społeczeństwem, które nie rozumie ich fascynacji mrokiem oraz brzydotą. W obawie o swoje życie wynoszą się do opuszczonego, nawiedzonego szpitala psychiatrycznego, który przekształcają w swoją sławetną rezydencję. Przez lata ich życie toczy się niczym niezmąconym tokiem. Aż do momentu, w którym pobliskie miasteczko zostaje przekształcone w cukierkową, idylliczną dzielnicę zwaną Asymilacją. Mrok Addamsów oraz słodycz Asymilacji ze sobą nie współgrają, co prowadzi do zatargu między dwoma stronami.

Historia, którą zaprezentowano w najnowszej odsłonie Rodziny Addamsów nie jest niczym oryginalnym na tle dotychczasowych produkcji. Kwestia próby asymilacji (swoją drogą nazwa miasteczka jest niezwykle wymowna) mrocznej rodzinki do świata przeciętnych ludzi to coś, co już widzieliśmy we wcześniejszych odsłonach tej franczyzy. Lęk normalnych ludzi oraz próba pozbycia się Addamsów to również żadna nowość, zatem nie spodziewajcie się czegoś, czego jeszcze nie widzieliście (chyba, że dotychczas nie mieliście styczności z rodzinką Addamsów).

Dla starych wyjadaczy najbardziej satysfakcjonujący będzie zapewne początek filmu, który pokazuje genezę Addamsów. Zazwyczaj ta rodzina przedstawiona jest już w pewnym punkcie stałym, gdy od lat zamieszkują swoją rezydencję. Tym razem poświęcono chwilę (choć niedługą) na zaprezentowanie, jak do tego doszło. I uważam to za najciekawszy element tej animacji! Fajnie było poznać korzenie całej tej historii.

Oprócz tego Rodzina Addamsów to historia, która odnosi się do takich problemów jak: piętnowanie „innego‟, strach przed byciem dyskryminowanym, podążanie za dziedzictwem rodziny, konieczność dopasowania się do otoczenia oraz chęć wykazania się indywidualizmem. W gruncie rzeczy przesłanie tego filmu jest ponadczasowe oraz konieczne do powtarzania w każdych czasach. Myślę, że  to produkcja, która może skłonić do rozważań nie tylko młodego, ale również nieco dojrzalszego odbiorcę.

A skoro o tym mowa, wydaje mi się, że ten film będzie ciekawszy w odbiorze dla widza, który ma większe rozeznanie nie tylko we franczyzie Addamsów, ale również w szeroko rozumianej popkulturze. W filmie znajdziecie mnóstwo smaczków, którym polecam się przypatrzeć (np. włosy Wednesday czy ogród Addamsów), jak również nawiązania do znanych utworów popkultury oraz żarty z New Jersey, które w Stanach Zjednoczonych cieszą się sporą popularnością. Nawiązań jest cała masa, a wyłapywanie ich dawało mi ogromną frajdę!

Zatem Rodzina Addamsów to masa zabawnych sytuacji, które wywołane są nie tylko charakterystycznym dla tej familii mroku, ale również elementami, które zostaną odczytane przez widza zapoznanego z kulturą popularną. Co więcej, uważam, że utwory muzyczne zostały tutaj naprawdę trafnie dobrane. Niesamowicie cieszy mnie, że oryginalną muzykę utożsamianą z tą franczyzą przeplatano na wiele sposobów przez całą produkcję. Serio, kudos za to!

Podsumowując, polecam ten film nie tylko młodszemu odbiorcy, ale również tym, których animacje nie są pierwszym wyborem, gdy myślą o filmie na sobotni wieczór. Rodzina Addamsów, choć pokazuje bardzo prostą i schematyczną historię, nadrabia nawiązaniami, charakterystycznym urokiem oraz przesłaniem. Moim zdaniem to bardzo udana produkcja! Polecam!

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!