„Do gwiazd‟ – Brandon Sanderson [recenzja]

Świat Spensy jest atakowany od setek lat. Obcy zwani Krellami przypuszczają jeden powietrzny atak za drugim, prowadząc niekończącą się kampanię, której celem jest zagłada ludzkości. Jedyną obroną przed nimi są eskadry myśliwców walczące z wrogiem w przestworzach. Piloci są bohaterami niedobitków ludzkiej rasy.

Spensa zawsze marzyła, że zostanie jedną z nich, że będzie latać i dowiedzie swojej odwagi. Jednak ciąży na niej niesława jej ojca – zestrzelonego przed wieloma laty pilota, który nieoczekiwanie zdezerterował, praktycznie przekreślając szanse Spensy na przyjęcie do szkoły pilotów.

Ludzie nigdy nie pozwolą Spensie zapomnieć o tym, co zrobił jej ojciec, lecz ona mimo to postanowiła latać. A Krelle właśnie to umożliwili. Podwoili liczebność swojej powietrznej armady, jeszcze bardziej zagrażając światu Spensy. Rozpaczliwa walka ludzkości o przetrwanie pozwoli spełnić jej marzenie życia…

Ja tak naprawdę chciałabym tutaj napisać: weźcie to przeczytajcie, bo to złoto i diamenty, polecam Kulturalna Meduza i zaręczam każdym parzydełkiem, że warto, ale no, chyba mi nie wypada. Tym bardziej, że ta książka spędziła długie miesiące na mojej półce, zanim zabrałam się do lektury. Zatem należy jej się jakieś zadośćuczynienie w postaci recenzji, która zajmie więcej niż dwie linijki, prawda?

Z początku historia może się wydawać typowa. Biedna, wykluczona przez społeczność dziewczyna  – Spensa jest potępiana przez wszystkich, ponieważ jej ojciec uznawany jest za tchórza, zdrajcę. Chcąc oczyścić swoje nazwisko, wstępuje do szkoły dla pilotów – najbardziej prestiżowej placówki na planecie pogrążonej w wojnie z kosmitami, Krellami. Jednak tam wcale nie jest jej łatwiej... Z czasem jednak zaczyna zawierać przyjaźnie oraz budować szansę na odzyskanie utraconego przez jej rodzinę honoru. No banał, prawda? Jednak pod piórem Sandersona dzieje się magia.

Historia, którą otrzymaliśmy jest pełna zwrotów akcji oraz emocji. Czytelnik z miejsca zostaje porwany w wizję naszej rzeczywistości, którą można osadzić na długie lata w przyszłości. Ziemia jest znana z opowieści, a ludzie nauczyli się podróżowania po kosmosie. Nie oznacza to jednak, że dalej nie wdają się w konflikty. Teraz walczą z niepokonanymi Krellami, a Spin próbuje zrozumieć historię ludzkości oraz swojej rodziny. I to wszystko jest po prostu wow. Dobrze się czyta, z ciekawością przewraca kolejne strony i nawet domyślając się pewnych elementów, na sam koniec jest się w głębokim szoku.

Podoba mi się również fakt, że ta książka jest „młodzieżowa‟ tylko w teorii. Opowiada o siedemnastolatkach, jednak wcale się tego nie odczuwa. Nie ma tutaj niepotrzebnej dramy, sztucznych sporów czy trójkąta miłosnego (ani romansu w jakiejkolwiek formie). Wszystko wychodzi naturalnie, dzięki czemu czytelnik nie będzie sfrustrowany lekturą. Nie znajdziecie tutaj również niepotrzebnej cukierkowatości – bohaterowie mogą umrzeć, zostać zranieni oraz potrafią cierpieć na duchu i psychice.

Cenię sobie Sandersona również za tworzone przez niego postacie. Zazwyczaj są one niejednoznaczne, nigdy nie można powiedzieć, by ktokolwiek był całkiem dobry albo całkiem zły, i nie inaczej jest w tym przypadku. Bohaterowie Do gwiazd są barwni, intrygujący, złożeni oraz posiadają wiele cech charakterystycznych, które sprawiają, że zapadają w pamięć. Autor poświęca bohaterom trochę czasu na poznanie ich (choć żałuję, że w niektórych przypadkach nie było tego więcej), nieraz zaskakując czytelnika nowinkami na ich temat.

Oczywistym jest jednak, że najlepiej poznajemy główną bohaterkę, Spin, z perspektywy której prowadzona jest narracja. A ona jest... krwiożerczą drama queen. Naprawdę uważam, że to najlepsze określenie, jakie można jej przypisać. Dziewczyna ma tendencję do wyolbrzymiania i posługiwania się wielkimi słowami, które odnoszą się do tego, co zrobi swoim wrogom. To w każdym przypadku brzmiałoby sztucznie, pompatycznie oraz głupio. Tutaj jednak stanowi przyjemny element jej natury, który bawi (choć możliwe, że niektórych czytelników będzie frustrować – nie zdziwię się, jeżeli tak się stanie).

Moje serce jednak zostało skradzione przez zgoła innego bohatera – M-Bota. To postać, która powala na łopatki swoimi komentarzami, stanowi comic relief, sprawia, że czytelnik się nie nudzi oraz chce dowiedzieć więcej na temat jego historii. Przywodzi mi trochę na myśl inną postać stworzoną przez Sandersona, jednak w wersji bardziej przyjacielskiej (mam na myśli Nightblood z Rozjemcy). Jednak krótko mówiąc: wszyscy bohaterowie dobrze się spisują, choć liczyłam na nieco większe rozbudowanie relacji między nimi.

Również styl Sandersona pozostaje nienaganny. Te sześćset stron przeczytałam w zaledwie dwa posiedzenia. Jak dla mnie autor ma talent do tworzenia niezwykle plastycznych opisów, których w żaden zbędny sposób nie udziwnia. Mimo objętości książek Sandersona, czyta się je bardzo szybko – podobnie jest w tym przypadku. Z łatwością potrafiłam sobie wyobrazić podniebne walki, a dialogi wypadają naturalnie.

Podsumowując, Do gwiazd polecam Wam całym swoim meduzim sercem. Warto zapoznać się z tą książką Sandersona, szczególnie jeżeli chcecie spróbować swoich sił z jego piórem przed rzuceniem się na głęboką wodę. Gwarantuję Wam masę świetnej zabawy!

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!