Dare Me [recenzja 1 sezonu]

Tajemnica, dramat i niebezpieczeństwo wstrząsają szkolną drużyną cheerleaderek, której przewodzi pewna siebie Beth, gdy do miasta przyjeżdża nowa trenerka.

Dare Me to serial z pogranicza Riverdale oraz You. Z jednej strony mamy elementy teen dramy, akcja dotyczy bądź co bądź nastolatek, jednak charakterystyczne napięcie, klimat oraz postacie, które okazują się mieć w sobie o wiele więcej mroku niż pierwotnie się wydaje, przywodzą na myśl You. W związku z tym gdybym miała stworzyć jakąś skalę, Dare Me osadziłabym pomiędzy tymi dwoma serialami, jednak bliżej mu do naszego naszego ulubionego psychopaty z sąsiedztwa.

Beth oraz Addy są niezwykle popularne, mogą wszystko i nie boją się wykorzystywać posiadanej władzy, by pokazać wyższość nad innymi licealistami. Należą do szkolnej drużyny cheerleaderek i wszystko wiedzie się dobrym, znanym rytmem dopóki, dopóty do miasta nie przyjeżdża Colette French – trenerka, która wywraca życie dziewczyn do góry nogami. Okazuje się powiem, że Addy odczuwa niezdrową fascynację nową nauczycielką, z kolei Beth nie podoba się to, że traci przyjaciółkę. Ale czy chodzi tylko o to? Czy możliwe, że zazdrość, tajemnice oraz niezdrowe relacje doprowadzą do czegoś gorszego?

Tak się złożyło, że od początku wciągnęłam się w tę historię. Niby nie jest ona niczym nadzwyczajnym – mamy tutaj tajemnice bohaterek, które nie mają idealnej sytuacji w domu, charakterystyczny motyw Queen B, która pomiata wszystkimi na prawo i lewo, zakazane romanse oraz wizję zbrodni w tle, o której dowiadujemy się już w pierwszym odcinku. Niektóre wydarzenia mogą wydawać się kiczowate, jednak przez większość czasu widz jest zaabsorbowany fabułą. A to wszystko za sprawą klimatu.

Autorzy postarali się, aby stworzyć historię, w której towarzyszy nam ciągłe napięcie. Nawet w scenach, które wydawałoby się, że są lekkie i przyjemne, można odczuć pewną siłę, która przyciąga do ekranu i nie pozwala się od niego oderwać. Widz przez większość czasu zastanawia się, co teraz zrobią bohaterki, czy posuną się do jakiegoś drastycznego kroku i czy idealnie przygotowany występ cheerleaderek nie zakończy się tragedią.

Dare Me trzyma widza w napięciu, sprawia, że oglądając ten serial, można się zastanawiać, jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Problem polega na tym, że brakuje punktu zwrotnego, w którym dostalibyśmy choćby skrawki odpowiedzi na cokolwiek. Przez kilka odcinków myślałam sobie „teraz to już na pewno się wydarzy!‟ i tak się nie działo... Wiadomo, tworząc serial kryminalny trzeba dbać o to, aby dawkować informacje, które otrzymuje widz. Niestety w tym przypadku twórcy przesadzili w drugą stronę. Na sam koniec zamiast poznać jakiekolwiek odpowiedzi, zostajemy z jeszcze większą liczbą pytań oraz furtką do drugiego sezonu.

Tutaj się rodzi pewien problem. Bo niby mnie kupili, niby jestem bardzo ciekawa tego, jak potoczy się akcja w drugim sezonie. Chcę poznać tajemnice głównych bohaterek i mam nadzieję, że sprawa nurtująca mnie od pierwszego odcinka w końcu zostanie poruszona. Zarazem nie mogę być w pełni usatysfakcjonowana wprowadzonym rozwiązaniem, ponieważ brak jakichkolwiek odpowiedzi nie stanowi dobrze o sposobie prowadzenia fabuły. I wierzę, że nie tylko dla mnie stanowi to frustrujący element, ale i dla innych widzów też może.

Mówiąc o fabule, nie mogę zapomnieć o występach cheerleaderek, które są wprost niesamowite. Przyznaję, że nie znam się na tańcu, a już tym bardziej na cheerze, jednakże laik może być pod ogromnym wrażeniem. Choreografia stanowi tutaj istotny punkt i moim zdaniem udało ją się zrealizować na wysokim poziomie. A na pewno na wyższym niż miało to miejsce w innych produkcjach Netflixa, gdzie pojawił się ten motyw (tak, zmierzam do Riverdale).

Przejdźmy jednak do bohaterów, dobrze? Przyznam, że mam problem z uznaniem, co na ich temat sądzić. Bez wątpienia są ciekawie zbudowane, jednak nie mogę powiedzieć, bym kogokolwiek polubiła. Każda z trzech bohaterek, których przede wszystkim dotyczy fabuła, ma w sobie coś, co zniechęca widza. Nie jest to jednak takie złe. Dlaczego? Mamy do czynienia z kobietami, które (kolokwialnie mówiąc) mają fioła na punkcie władzy oraz wchodzą w obsesyjne, niezdrowe relacje z innymi ludźmi. To nie są postacie, z którymi mamy sympatyzować, lecz osoby, które mają w sobie coś fascynującego.

Warto się zastanowić, czy ich charakter jest oderwany od rzeczywistości. Wydaje mi się, że takie niezdrowe przyjaźnie, jak np. między Beth i Addy są możliwe. Ta toksyczna znajomość, w której znajdziecie mnóstwo przyciągania oraz odpychania między bohaterkami – jestem przekonana, że to istnieje i nie zdziwiłabym się, gdyby ktoś oglądając ten serial, pomyślał sobie, że kojarzy osoby o podobnym usposobieniu, mające podobną relację w prawdziwym świecie.

Jednak o ile dynamika między głównymi bohaterkami jest interesująca, tak poboczni bohaterowie oraz ich relacje... nużą. I to do tego stopnia, że do dzisiaj nie rozumiem sensu poświęcania czasu ekranowego niektórym osobom. Może i przyłożono się, by stworzyć dobre główne bohaterki, jednak pozostali są nijacy, niezbyt dobrze skonstruowani i nie zapadają na dłużej w pamięć.

Podsumowując, nie oczekujcie od Dare Me wybitnej produkcji. Porzuciwszy te myśli, możecie nieźle się wciągnąć w losy głównych bohaterek. Jeżeli szukacie czegoś trzymającego w napięciu, jednak nie potrzebujecie wysokiego poziomu, przy tym serialu można spędzić parę miłych godzin.

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną Meduzę na Facebooku!