Seriale, które wmawiam sobie, że dokończę

Pierwotnie ten tekst miał się nazywać Seriale, które chcę dokończyć. Potem jednak uświadomiłam sobie,  że chcieć to ja sobie mogę, ponieważ na tyle, na ile się znam – są bardzo małe szanse, że powrócę do tych produkcji. Nieważne, jak bardzo ciekawa jestem dalszych losów bohaterów.

Supernatural

Kiedy zaczynałam swoją przygodę z Nie z tego świata, wciągnęłam się. Dość szybko pochłonęłam pięć sezonów, zafascynowana losami głównych bohaterów. A potem jakoś tak... no, przerwałam. I chociaż moi rodzice oglądali ten serial mniej lub bardziej na bieżąco, a ja miałam do czynienia z kilkoma wyrwanymi z kontekstu odcinkami, nie umiałam powrócić do tej serii.

Mimo to dość naiwnie (lecz z uporem maniaka) powtarzam sobie, że w końcu dokończę szósty sezon i nadrobię tę produkcję, tym bardziej biorąc pod uwagę, że zbliża się finał piętnastej i zarazem ostatniej odsłony przygód braci Winchester.

Westworld

Pierwszy sezon Westworld oglądałam w napięciu. Pamiętam, że każdy odcinek śledziłam z uwagą, analizując każdą scenę, każdą wskazówkę. Następnie dywagowałam z kolegą na temat tego, co właśnie obejrzeliśmy. Tym sposobem już po paru odcinkach wiedzieliśmy, jaki będzie finał sezonu, ale to nie odebrało mi frajdy oraz satysfakcji z oglądania.

Zrobiły to ostatnie minuty finałowego odcinka, które kazały mi myśleć, że następne odsłony Westworld nie wniosą już niczego świeżego. Próbowałam sięgnąć do drugiego sezonu, jednak po dwóch odcinkach przerwałam. Na nic zdały się zachęty moich znajomych, którzy powtarzali mi, że warto, że nie jest złe, że ciekawe, że trzyma w napięciu, że, że, że... Na dniach wychodzi trzeci sezon, a ja dalej nie umiem się zmotywować nadrobienia Westworld, choć chciałabym być na bieżąco z tym fenomenem.

Stranger Things

Produkcja powstała na fali zafascynowania powrotem do lat 80., znajduje się na językach wielu osób. Stranger Things zyskało rzeszę fanów, których od początku nie do końca rozumiałam. Bo chociaż serial nawet mi się podobał, to nie uważałam go za przełomowy albo szczególnie nadzwyczajny. Ot, rzecz, którą można obejrzeć, ale w sumie nie trzeba. To nastawienie towarzyszyło mi również przy drugim sezonie, jednak było niewystarczające, by zmotywować mnie do seansu trzeciego.

I chociaż bardzo chciałabym być na bieżąco z tą produkcją, ulec fascynacji Stranger Things, zachwycać się zwiastunem czwartej odsłony, tak... nie jestem w stanie. Po cichu powtarzam sobie, że kiedyś nadrobię i będę mogła rozmawiać na ten temat z innymi. Potem jednak dociera do mnie, że mam inne seriale, które chciałabym obejrzeć bardziej i Stranger Things schodzi na drugi plan.

Once Upon a Time

Bajkowa produkcja, która oczarowała mnie na cały jeden sezon. Drugi porzuciłam po paru odcinkach. Oczywiście – nie na zawsze! Zaledwie na kilka... eghem, lat. Bo mniej więcej siedem upłynęło od moich ostatnich prób zapoznania się z tą produkcją. A jednak kurczowo trzymam się myśli, że jak na fana bajek przystało – do Once Upon a Time zdecyduję się powrócić.

Choć słyszałam, że produkcja wybitna nie jest, ciekawi mnie ten retelling baśniowych historii. Chcę wiedzieć, co tak zachwyca fanów w niektórych postaciach, chcę zrozumieć rozmowy dotyczące tego serialu. Ale jak już napisałam na początku – chcieć to ja sobie mogę. Niestety brak motywacji sprawia, że OUAT odkładam i odkładam na później.

How To Get Away with Murder

Z tym serialem to jest tak, że naprawdę mnie wciągnął. Tyle że na chwilę. I mimo dramatycznych zwrotów akcji, niewyjaśnionych zagadek, pytań bez odpowiedzi – nie umiem się zmotywować do dalszego oglądania. Wiecie, parzydełka mnie aż świerzbią, aby zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. A jednak zamiast usiąść i wrócić do tego serialu, odkładam go na później. Ale wiecie: ja to kiedyś dokończę oglądać.

A jak jest z Wami? Znacie ten stan? Macie seriale, które wmawiacie sobie, że obejrzycie, ale w głębi ducha wiecie, że są na to bardzo liche szanse?

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!