„Nocturna‟ – Maya Motayne [recenzja]

Książę Alfie interesuje się zakazaną magią. Często bierze udział w nielegalnych rozgrywkach, by móc korzystać z najpotężniejszych zaklęć. Finn, nastoletnia złodziejka, z równą swobodą porusza się po najbiedniejszej dzielnicy San Cristóbal, jak pomiędzy rezydencjami bogaczy. Magia, którą włada, pozwala jej bowiem dowolnie zmieniać swój wygląd.

Ich losy zostają skrzyżowane, kiedy Finn włamuje się do pałacu królewskiego, z kolei Alfie próbując uratować przyjaciela, wypuszcza do świata potężną pierwotną magię, która zamierza doprowadzić do triumfu zła.

Długo. Tę książkę czytałam naprawdę długo. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz musiałam poświęcić tyle czasu, aby dobrnąć do końca jakiejś historii. Nie pomagała perspektywa, że wszyscy wokół zdawali się być zadowoleni z Nocturny. Ja z kolei dopiero po 250 stronach (czyli minimalnie za połową) jakoś wkręciłam się w opowieść Motayne. A wiecie, co jest w tym wszystkim najgorsze? Sama nie jestem pewna, co dokładnie stanowiło problem.

Motayne stworzyła zupełnie nowy świat, w którym akcja rozgrywa się Kastalanii, krainie (zapewne) luźno inspirowanej Kastylią. To tutaj niektórzy ludzie mogą posługiwać się mocą zwaną propio. I przyznaję, że motyw stosowanej tam magii, elementy dotyczące bóstw oraz legend są ciekawe, ale zarazem czułam pewnego rodzaju niedosyt. Brakowało mi dokładniejszego wyjaśnienia funkcjonowania całego systemu już na samym początku książki. Chciałam dowiedzieć się nieco więcej o mitologii, nauce posługiwania się czarami i przez to, że autorka nie wprowadziła tych wyjaśnień, na początku byłam nieco zagubiona.

Żałowałam również, że autorka nie zdecydowała się na dodanie słowniczka, który tłumaczyłby, co oznaczają poszczególne zaklęcia. Jasne, można się tego domyślić z kontekstu, aczkolwiek dla mnie byłoby to miłe udoskonalenie tej serii. Nie będę jednak twierdzić, że jest to wielki brak, który zaważył na mojej ocenie – ot, wyrażam żal, że nie postawiono na takie rozwiązanie.

W każdym razie – Kastalanię spotkała tragedia. Następca tronu, Dez, został zamordowany, a pogrążony w rozpaczy jego młodszy brat, Alfie, za wszelką cenę próbuje go przywrócić do życia. W tym samym czasie do pałacu królewskiego włamuje się złodziejka, która potrafi zmieniać twarze. I niestety przez splot wydarzeń Alfie uwalnia mroczną moc należącą do uwięzionego na ziemi boga, Sombry. Jak można się zatem domyślić, bohaterowie łączą siły, aby uratować świat od zniszczenia. Oczywiście nie jest to zadanie łatwe, ponieważ na domiar złego przeszłość Finn daje się we znaki.

I w sumie powinna to być historia, która wciąga od samego początku, prawda? A jednak w moim przypadku przez pierwsze dwieście pięćdziesiąt stron była to męka. Strasznie się nudziłam, nie potrafiłam wciągnąć się w losy bohaterów i chciałam, aby ta powieść już się skończyła. Dopiero za połową książki znalazło się we mnie zainteresowanie historią, która przybrała mroczniejszy obrót, jednak mimo to nie mogę powiedzieć, bym była usatysfakcjonowana lekturą. Kolejne strony przerzucałam ze znużeniem, a zastosowane przez autorkę rozwiązania nie były dla mnie zaskoczeniem. Zarazem Motayne pozostawia czytelnika z pytaniami, na które bardzo chciałabym poznać odpowiedzi...

To nie jedyny paradoks w moim przypadku. Również do bohaterów nie jestem przekonana, choć zostali dobrze skonstruowani. Widać to szczególnie w przypadku Finn, u której zadbano o ciekawą przeszłość, wewnętrzne konflikty, charakterystyczny styl mówienia oraz buńczuczną naturę. Jestem pod wrażeniem szczegółów, które ujęła Motayne. Mimo to nie polubiłam Finn nawet minimalnie. Właściwie nie odczułam przywiązania do żadnego z głównych bohaterów. Alfie może i ma przemyślaną konstrukcję, ale wychodzi miałko. Trochę charakteru do Nocturny wnosi Luka, ale jego z kolei było za mało, bym mogła odczuć sympatię (choć zakładam, że jeżeli zdecyduję się na lekturę kolejnych tomów, to właśnie on zostanie moim ulubieńcem).

Za to wszystko winię styl (w końcu coś trzeba). Z jednej strony jest on jak najbardziej poprawny. Z drugiej nie mogę go nazwać przyjemnym. Moim zdaniem sposób pisania Motayne jest nieco karkołomny, niezbyt działający na wyobraźnię (choć znajdzie się kilka naprawdę dobrych momentów). Obawiam się, że to właśnie on, problem z wgryzieniem się w prowadzoną przez nią narrację, stanowi główny problem w moim odbiorze Nocturny.

Ogólnie rzecz ujmując, nie mogę powiedzieć, że to jest zła książka. Motayne wymyśliła nowy świat, nowy system magii; opracowała nieco przewidywalną, ale nie najgorszą historię; dobrze skonstruowała bohaterów oraz pisze poprawnie (choć trochę nieprzystępnie). Nocturna nie jest kiepską powieścią, jednak w moim przypadku coś mocno nie zagrało. Nudziłam się w trakcie lektury, choć fantastyka to mój gatunek, nie polubiłam bohaterów, a styl mnie nie kupił. Jestem przekonana, że książka znajdzie swoich fanów, jednak ja się do nich nie zaliczam.

Za egzemplarz dziękuję:

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!