Avenue 5 [recenzja 1 sezonu]

Lot w kosmos promem wycieczkowym Avenue 5 miał być zwyczajną wycieczką, jednak ze względu na nieszczęśliwy wypadek, turyści mają spędzić w kosmosie następne lata.

Avenue 5 miało być ciekawym serialem o tym, jak wszystko się psuje (kulturalnie rzecz ujmując w słowa, ponieważ widząc, co rozgrywa się na kosmicznym statku wycieczkowym, i mocniejsze cisną się na usta). Otóż ze względu na drobny wypadek, statek zboczył z kursu i teraz pasażerowie zamiast kilku tygodni, mają spędzić w kosmosie parę lat. Co gorsza okazuje się, że część personelu w ogóle nie jest przygotowana do pełnienia swojej roli. W rozpaczliwej próbie ratunku bohaterowie pakują się w coraz to większe kłopoty, co miało stanowić element humorystyczny.

Miało, ponieważ poczucie humoru w Avenue 5 leży i kwiczy. O tym jednak za chwilę, najpierw skupmy się na aspekcie fabularnym tej produkcji, który właściwie wcale lepszy nie jest. Bohaterowie mają spędzić w kosmosie parę lat, co zarazem wydaje się świeżym pomysłem i odgrzewanym kotletem. Motyw uwięzienia sporej grupy ludzi na jakiejś przestrzeni nie jest dla popkultury niczym nowym. Zazwyczaj niesie to za sobą perspektywę konieczności zmiany w zachowaniu, utworzenia nowego społeczeństwa, jednak takich „mrocznych‟ elementów tutaj nie zastaniecie.

Bohaterowie próbują przywrócić statek na właściwy kurs, jednak los ciągle rzuca im kłody pod nogi, doprowadzając do pozornie zabawnych sytuacji. Prób odnalezienia się w tej sytuacji czy stworzenia sprawnie funkcjonującej społeczności w Avenue 5 nie ma. Zamiast tego zostaniecie świadkami rozpadającego się małżeństwa; żony, która kontroluje swojego męża oraz nieśmiesznych występów stand-up'owych. Generalnie historia jest dość mdła i nijaka. Niby zdecydowano się na nowe ujęcie tego całego przetrwania w niefortunnych warunkach w kategoriach śmieszkowania, jednak wyszło kiepsko. Decyzje podejmowane przez bohaterów irytują, odcinki czasami są oderwane od siebie nawzajem, a historia, którą przyszło nam śledzić w dziewięciu odcinkach po prostu nudzi.

Poczucie humoru w tej produkcji miało być dobre, a wyszło głupio. Chociaż w pierwszych odcinkach udało mi się kilkukrotnie zaśmiać, tym im bardziej postępowała fabuła, tym gorzej było. Sceny, które miały wywoływać śmiech u widzów, obracały się w dużej mierze wokół fekaliów, co... może śmieszyć niektórych ludzi, ale jestem prawie pewna, że za pięćdziesiątym razem przestaje śmieszyć już kogokolwiek. Co więcej niektóre żarciki z nimi związane mogą wywołać ogromną niechęć wśród wierzących odbiorców. Dlaczego? W wielkim skrócie: w jednym z odcinków humor obraca się wokół połączenia fekaliów oraz postaci Jana Pawła II, co dla niektórych (a szczególnie Polaków) może stanowić przekroczenie wszystkich granic.

Część żartów obraca się wokół pokazania, jak potoczyła się przyszłość na świecie. A zatem wspomniane jest, że niektórzy aktorzy znajdują się w więzieniu, reżyserowie zamieszani są w sprawy morderstwa albo mówi się o katastrofach, które miały miejsce na Ziemi. I te motywy niestety również są nieudane. To bardziej takie puszczenie oczka, pokazanie absurdów, które nie wywołują rozbawienia wśród odbiorców. A właściwie to mogły, tylko twórcom coś bardzo nie wyszło.

Trzecia kategoria poczucia humoru to ludzka głupota. Na swoje nieszczęście bardzo łatwo wpadam w irytację, widząc nieracjonalne postępowanie, a w przypadku Avenue 5 wylewa się ono z większości bohaterów hektolitrami. Postacie zdają się nie posiadać jakiejkolwiek wiedzy, instynktu samozachowawczego, a głupie decyzje gonią jeszcze głupsze decyzje. Avenue 5 miało pokazać absurdalną sytuację, w której większość osób za coś odpowiedzialnych, tak naprawdę nie posiada realnej wiedzy, jak pełnić swoje role. Z początku ten humor się sprawdzał, jednak bardzo szybko stracił na swojej jakości. Bo ileż można oglądać kretynów, którzy nie potrafią nawet zrozumieć, że ludzie na ich oczach właśnie dokonali żywota?

Poczucie humoru w tym serialu miało być jego najważniejszym elementem, jego mocną stroną. I faktycznie, jakiś humor pokazany jest w niemal każdej scenie. Dla mnie jednak nie było w nim nic śmiesznego. Przez większość czasu odczuwałam zgorszenie i żal, że utalentowany aktor jak Hugh Laurie wylądował w takim dnie.

W gruncie rzeczy jego postać jest jedyną, która jakoś robi ten serial. Laurie wyciąga ze swojej postaci jak najwięcej. Potrafi być zabawny, dobrze odegrać emocje, manipulować głosem oraz po prostu grać. Ze względu na to jego bohater wypada raczej dobrze, niż źle, choć idealnie nie jest. W przypadku pozostałych postaci... Większość z nich jest mocno przerysowana. Ja wiem, że taki był zamysł, ale ze względu na to praktycznie każdy jest wkurzający. Trudno mi było odczuwać sympatię do osób, które zachowywały się absurdalnie, nie potrafiły jasno myśleć i przez większość czasu kłóciły się o głupoty albo żartowały z fekaliów. Wow, to się nazywa poczucie humoru na wysokim poziomie!

Na oglądaniu tego serialu zmarnowałam czas, dlatego mogę Was jedynie prosić o to, byście nie powielali moich błędów. Avenue 5 jest złym serialem, pełnym beznadziejnego poczucia humoru oraz wkurzających bohaterów. Stanowczo odradzam Wam oglądanie tej produkcji.

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!