„Tylko bądź przy mnie‟ – Laura Kneidl [recenzja]

| Jednak mnie kochaj |

Z Luką Sage była szczęśliwsza niż kiedykolwiek w życiu. Pokazał jej, co to znaczy ufać, żyć i kochać. Ale ciemna przeszłość Sage dopadła ją i zniszczyła wspólne szczęście. Nawet po dramatycznym rozstaniu Sage nie może zapomnieć o Luce, bez względu na to, jak bardzo się stara. Każdego dnia odczuwa jego brak. Ale wtedy on pojawia się nagle u jej drzwi i prosi, by wróciła. Czy pomimo tego wszystkiego, co zaszło między nimi, mają szansę na nowy początek?

Pierwszy tom tej dylogii, Jednak mnie kochaj, bardzo chwaliłam. Moje zachwyty wynikały ze zdroworozsądkowego poprowadzenia historii, przedstawienia zaburzeń psychicznych ze wskazaną wrażliwością oraz ciekawych i fajnych bohaterów. Dlatego też możecie sobie wyobrażać, z jaką niecierpliwością wyczekiwałam drugiego tomu. Jednak gdy ten wpadł mi w ręce, zaczęłam się obawiać, czy drugi tom dorówna pierwszemu.

I była to obawa dość niepotrzebna, ponieważ Laura Kneidl utrzymuje poziom narzucony sobie przy okazji pisania pierwszej części. Tylko bądź przy mnie, choć nie jest wolne od wad, o których za chwilę, podobało mi się równie mocno. A dlaczego? Cóż, największe znaczenie w przypadku tej dylogii ma fakt,  że jest zdrowa, co w przypadku gatunku New Adult jest zjawiskiem, które występuje niewystarczająco często w ramach różnych powieści.

Sage cierpi na stany lękowe wywołane jej trudną przeszłością. Każde zaburzenie bądź choroba psychiczna to temat, do którego trzeba podejść z odpowiednim wyczuciem. A Kneidl się to na szczęście udaje. Drugi raz z rzędu prezentuje postać psychologa, jako osoby, która jest istotnym czynnikiem w procesie zdrowienia. Co więcej autorka nie stawia na magiczne rozwiązania, które raczej w rzeczywistości nie mają miejsca. Zamiast tego przedstawia chorobę Sage jako proces, przez który stopniowo musi przechodzić. I wiem, że dla wielu osób ten element nie będzie miał znaczenia, jednak dla mnie fakt, że niektóre autorki podchodzą do tego typu spraw z rozsądkiem i wrażliwością, zasługuje na owacje na stojąco.

Oczywiście ta historia to nie tylko zaburzenia lękowe Sage, choć stanowią one niezwykle istotny element fabularny. Po tym jak Luka wyrzucił ją ze swojego domu, dziewczyna znowu pozostała bez dachu nad głową. Jej sytuacja finansowa jest beznadziejna, na studiach jej się nie układa, ma złamane serce, a do tego pomieszkuje w zatęchłym motelu. I wydaje mi się, że ten początek, który prezentuje trudne losy Sage, może być dla niektórych czytelników nużący. Ja dopiero po chwili wkręciłam się w historię na tyle, że zaczęłam emocjonować się trudną sytuacją głównej bohaterki. Z czasem jednak akcja nabiera tempa, a kolejne strony przerzuca się z ciekawością.

Trochę miejsca dostają postacie drugoplanowe, jednak nie na tyle dużo, by szczególnie przywiązać się do ich historii. Kneidl sygnalizuje motywy związane z April, Megan albo Connorem i poświęca im tyle czasu, ile może, by przy tym nie stłamsić głównej linii fabularnej. Doceniam ten fakt, jednak z drugiej strony mam chęć, aby lepiej poznać losy tych bohaterów – chciałabym wiedzieć, jak potoczą się ich dalsze losy!

W każdym razie historia Sage oraz Luki (co jest najistotniejsze dla tych dwóch tomów) zostaje rozwinięta o dodatkowe motywy, a wszystkie z nich zostają podsumowane i zamknięte. Po przyjemnej lekturze, pełnej emocji, uśmiechu oraz nawiązań do licznych utworów popkultury, dociera do satysfakcjonującego zakończenia, które zostawia czytelnika nasyconym. Bo choć przyznaję, że chciałabym dowiedzieć się więcej o drugoplanowych bohaterach, tak historii Sage oraz Luki niczego nie brakuje.

Zresztą sami bohaterowie są ciekawi, wielowymiarowi oraz dający się lubić. Płaczą, złoszczą się, mają swoje problemy, próbują poukładać sobie życie, są współczujący i mają marzenia. Już przy okazji recenzowania pierwszego tomu pisałam, że nie zdziwiłabym się, gdybym kogoś z tych bohaterów spotkała na ulicy – mają w sobie coś, co sprawia, że wydają się być niezwykle prawdziwi.

Największe wątpliwości mam co do stylu autorki. Chwilami wydawało mi się, że autorka postawiła na zbyt wiele krótkich, prostych zdań, co chwilami bywało frustrujące. Nie mam nic przeciwko prostocie, ale tu chwilami odnosiłam wrażenie, jakby wynikało to z braku pewnego kunsztu. Te potknięcia równoważą jednak dobrze skonstruowane dialogi, które brzmią jakby przeprowadzali je żywi ludzie.

Tylko bądź przy mnie to dobra kontynuacja, która podobnie jak pierwszy tom wybija się pośród powieści z gatunku New Adult. Kneidl tworzy ciekawą historię, z pełnokrwistymi bohaterami oraz zdrowym podejściem do zaburzeń psychicznych. Gorąco Wam polecam lekturę, a sama mam nadzieję, że inne powieści tej autorki również trafią na polski rynek wydawniczy.

Za egzemplarz dziękuję:

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!