Ania, nie Anna [recenzja 3 sezonu]

| 1 sezon | 2 sezon |

Trzecia odsłona przygód rudowłosej Ani Shirley oraz jej przyjaciół z Avonlea. Tym razem przed nimi przygotowania do egzaminów do Akademii.

Ania, nie Anna (tudzież Anne with an E) to serial, który wywołuje we mnie mnóstwo frustracji. Kiedy rozmawiam ze znajomymi na jego temat, mam wrażenie, że przemawia przeze mnie jakaś masochistyczna natura – z jednej strony jestem niezadowolona z licznych elementów w tej produkcji, z drugiej zaś z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnych sezonów, a po ich wyjściu pochłaniałam odcinki w zatrważającym tempie.

Moja frustracja wynika z ogromnego sentymentu i jeszcze większej sympatii do książek, które po finale trzeciego sezonu postanowiłam sobie odświeżyć. Z żalem stwierdzam, że nie umiem rozdzielić książek od ekranizacji/adaptacji, choć zazwyczaj udaje mi się to bez większego problemu. Niestety brak tej umiejętności w tym przypadku odbiera bardzo dużo z zabawy, ponieważ różnice między serialową a książkową wersją są ogromne.

Zaczynają się one na fabule, zaledwie pobieżnie łącząc się z tym, co wymyśliła Montogomery. Trzeci sezon w dalszym ciągu skupia się na wydarzeniach z pierwszego tomu, jednak zakończenie zabiera pewien element z trzeciej części. Dodatkowo twórcy wprowadzili dużo dodatkowych wątków, które ubarwiają tę historię (pytanie tylko, czy pozytywnie). Druga grupa różnic dotyczy bohaterów, nie tylko ich przeszłości, wydarzeń z nimi związanych, ale również charakterów, co prawdopodobnie boli mnie najbardziej.

Ze względu na te wszystkie różnice, obawiam się, że osoby, które również uwielbiają tę serię książkową i są do niej mocno przywiązane, mogą mieć problem z oglądaniem trzeciego sezonu. Jednak po wylaniu tych (bądź co bądź) gorzkich żali, chciałabym już przejść do recenzji trzeciego sezonu, w którym spróbuję odciąć się od ciągłego porównywania tych dwóch historii.

A zatem Ania oraz jej koledzy i koleżanki ze szkoły przygotowują się do egzaminów, które pozwolą im kontynuować ich edukację na uniwersytecie. Jednak jak to w życiu nastolatków bywa, nie tylko nauka im w głowie, a także pierwsze romanse. Oczywiście przy okazji tych codziennych perypetii młodzieży, nie zabraknie poważniejszych historii dotyczących mieszkańców Avonlea.

I zacznę od tego ostatniego. W tym sezonie część odcinków skupia się na Indianach zamieszkujących las w pobliżu Avonlea (nie muszę chyba wspominać, że w książkach niczego takiego nie było). Domyślam się, że decyzja o tym, że trzeci sezon będzie ostatnim padła tak późno, że nie było już możliwości zamknięcia tego motywu. Jest to irytujące, ale wszystko związane z nową przyjaciółką Ani, Ka'kwet, zostaje urwane w połowie, z potencjałem na rozwinięcie w dalszych odcinkach, które najprawdopodobniej nie nadejdą.

Jednak abstrahując od tego, i tak uważam, że ten wątek był... bezsensu. Wydawało mi się, że toczył się obok, z daleka od głównych bohaterów serialu, którzy tylko raz na jakiś czas występowali razem z Indianami, jakby w imię „no skoro już ich tutaj wprowadziliśmy, to wypada, żeby coś więcej o nich było‟. Niestety twórcom ten motyw nie wyszedł i żałuję, że zdecydowali się na ten wątek. Potraktowano go po macoszemu, przez co wyglądał, jakby pochodził z zupełnie innej produkcji (która docelowo mogłaby być ciekawa).

Pozostałe wątki wypadały raz lepiej, raz gorzej. Kilkukrotnie odniosłam wrażenie, że zabrakło mi pewnej spójności i ciągłości między niektórymi wydarzeniami. Nie chodzi mi już tylko o motyw Ka'kwet, ale również o te związane z Anią. Chwilami zastanawiałam się, czy przespałam jakieś sceny czy twórcy uznali, że odbiorca ma się domyślić albo nie zauważy pewnych drobnych dziur? Mnie niestety one nieco irytowały i nie zdziwię się, jeżeli inne osoby uznają podobnie.

Zresztą motywy fabularne związane z nauką i romansami również prezentują dość umiarkowany poziom. Tutaj ponownie brakowało mi pewnej spójności między scenami. Zarazem w tej części najtrudniej było mi oddzielić to, co w serialu od tego, co w książkach. Jednak mimo to wydaje mi się, że nie było wcale aż tak źle. Mieliśmy do czynienia z dość emocjonującymi wydarzeniami, które potrafiły nieźle wciągnąć. Czasami irytowałam się na zachowania bohaterów, na pewne cliché, na które postawili twórcy w imię dodania dramatyzmu, ale generalnie dawało mi to fajną formę rozrywki.

Oczywiście nie sposób nie mówić o tym, jak twórcy postawili na poruszanie ważnych spraw społecznych. A zatem trzeci sezon dotyka: rasizmu, cenzury w mediach, ograniczenia wolności słowa, nietykalności cielesnej oraz feminizmu. To z kolei doprowadza do wielu scen, które wywołują efekt „wow‟. Kilkukrotnie się wzruszyłam, z czego raz popłakałam jak bóbr, uznając, że wydarzenia zaprezentowane na ekranie są niesprawiedliwe. Fajnie, że poruszają takie wątki, wiele osób zapewne się cieszy z dostosowania starej historii do współczesnych realiów. Jednak nie mogę przemilczeć faktu, że z drugiej strony były chwile, gdy odnosiłam wrażenie, że trochę przesadzono...

Zastanawiam się, co mogę powiedzieć o bohaterach. Jak już kilkukrotnie (możliwe, że nawet za dużo razy) zasygnalizowałam, mam problem z oddzieleniem mojego obrazu niektórych postaci od tego, jak przedstawiono je w serialu. Największa moja bolączka dotyczy Diany, która w tym sezonie wydała mi się niezwykle irytująca. Zresztą nawet jeżeli odciąć się od tego, jaka była w książce, i tak można zobaczyć, że miała cechy, które mogły zgrzytać. Miewałam też problemy z sympatią do Gilberta, który mimo wszystko w tym sezonie chwilami sprawiał wrażenie miałkiego.

Nie oznacza to jednak, że wszystkich bohaterów postrzegam negatywnie! Ruby jest przeuroczą postacią, niezwykle barwną oraz uroczą. Dość szybko skradła moje serce, a w tym sezonie jej kreacja znacząco ubarwia historię. Podobnie jak Sebastian, przyjaciel i wspólnik Gilberta! To on, zaraz po Ruby, dostarcza najwięcej komediowych motywów, które rozśmieszą widza. Co więcej wydaje mi się, że najwięcej w tej produkcji robią relacje między bohaterami. Nie chodzi już nawet o to, czy dana postać jest interesująca czy nudna, a o to, jak jest podkreślana przez znajomość z innymi osobami.

Podsumowując, trzeci sezon wydaje mi się najsłabszy ze wszystkich... Widać, że nie planowali kończyć historii w tym momencie, stąd nie mogę powiedzieć, aby to było dobre zakończenie produkcji (choć w niektórych kwestiach zapewne można je uznać za względnie satysfakcjonujące). Skłamałabym jednak mówiąc, że nie było momentów, na których nieźle się bawiłam, uśmiechałam albo wzruszałam! Na pewno Ania, nie Anna ma zalety, ale gdzieś w głębi ducha cieszę się, że to koniec...

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!