Jak mogłeś nie widzieć tego filmu?!

Najprawdopodobniej każdy z nas usłyszał kiedyś to pytanie: jak mogłeś/aś nie widzieć tego filmu?! Pytający jest zszokowany oraz przekonuje nas, że trzeba go jak najszybciej nadrobić, ponieważ w innym przypadku traci się wiele dobrego z popkultury. Zaczęłam się jednak zastanawiać, czy nie przesadzamy nieco za bardzo?

Jeszcze nie tak dawno, kiedy usłyszałam od kogoś z uczelni, że nigdy nie widział Gwiezdnych wojen, sama zareagowałam szokiem i oburzeniem! Pomyślałam sobie, że to kultowa seria, którą każdy musiał widzieć. Każdy. Bez wyjątku. Niezależnie od gustu filmowego, zainteresowania kinematografią czy wieku. Są takie produkcje, które po prostu trzeba obejrzeć. I nie ma bata, taka osoba powinna natychmiast zostać posadzona przed telewizorem, a main theme Gwiezdnych wojen powinien być tak głośny, że usłyszy go nawet przygłuchy sąsiad spod piętnastki. Niech wie, że się dokształcacie.

Jednak niedawno uświadomiłam sobie, że ten tok myślenia jest skrajnie absurdalny.

Trzeba przyznać, że są pewne klasyki kinematografii, z którymi warto się zapoznać (zresztą podobnie jest z literaturą). Dobrze jest niektóre produkcje obejrzeć, wyrobić sobie zdanie na ich temat, a w odpowiedniej sytuacji móc się o nich wypowiedzieć. Nie jest to jednak element niezbędny do dalszego funkcjonowania w społeczeństwie (półżartem, półserio, ale w końcu są osoby, które nie widziały ani jednego odcinka Gry o tron, a przeżyły kilkuletnią światową obsesję na jej punkcie). Krótko mówiąc, da się żyć, rozmawiać z innymi ludźmi oraz elokwentnie się wypowiadać, nawet jeżeli nie widziało się wybranych produkcji. I wcale nie czyni nas to w żaden sposób mniej wyedukowanymi czy ukulturalnionymi.

Poza tym filmów, które „należy‟ obejrzeć jest cała masa. Serio, poszukajcie takich list w internecie na kilku różnych stronach. Jestem przekonana, że bardzo szybko załamiecie ręce tym ogromem, ponieważ każda witryna będzie podawała coś (w najlepszym wypadku zaledwie) trochę innego. Ale na rzecz dyskusji, załóżmy, że chodzi tylko o te, które znajdują się na liście „TOP 500 Filmwebu‟. To jest tak potężnym rankingiem, że zapewne tylko nieliczni mają za sobą seans każdej wymienionej tam produkcji! W moim przypadku jest to około 140 filmów. To dobry wynik? Zły? Nie wiem, ale w imię uniknięcia pytania „jak mogłaś tego nie widzieć?!‟ na pewno niewystarczający.

Co więcej każdy z nas ma własny, osobisty ranking tego, co należy znać. Gdybyśmy próbowali dostosować się do listy „must watch‟ każdej napotkanej osoby, najprawdopodobniej nie ruszalibyśmy się sprzed ekranu. Gdy jednak o tym myślę, nie byłoby to takie złe. W takiej sytuacji przestalibyśmy spotykać ludzi, a co za tym idzie w końcu lista ulubionych filmów naszych znajomych wyczerpałaby się. Problem polega na tym, że po zakończeniu seansu jedynych słusznych filmów, zapomniawszy jak wygląda słońce, wyszlibyśmy z domu i spotkali kolejne osoby. A one podałyby nam nowe filmy do obejrzenia. I tak błędne koło się zamyka.

Załóżmy jednak, że porwalibyśmy się na ten... niezwykle ambitny plan obejrzenia pięciuset najlepszych filmów według algorytmu Filmweba. Uznajmy, że mamy na to czas, ponieważ nie ograniczają nas żadne obowiązki. Mimo wszystko jesteśmy tylko ludźmi i niektóre produkcje mogą nas zwyczajnie nie zainteresować. A przecież nie o to w popkulturze chodzi, by zmuszać się do katorżniczego oglądania rzekomych cudów kinematografii. Przypuszczam, że próbując, bardzo szybko doprowadzilibyśmy się do sytuacji, w której znienawidzilibyśmy oglądanie wszystkich filmów. Nawet tych, które naprawdę mogłyby się nam spodobać.

Od jakiegoś czasu staram się nie zadawać pytania „jak mogłeś tego nie widzieć?!‟, ponieważ doszłam do wniosku, że to nie ma sensu... Każdy ma swój gust i jeżeli w czyjś nie wpisują się Gwiezdne wojny – trudno, przestanę się do niego odzywać zaakceptuję ten fakt. Może kiedyś zdecyduje się, żeby je obejrzeć i na pewno ucieszę się z tego powodu. Ale jeżeli nie, to świat się raczej nie skończy (a jeżeli tak, to mam nadzieję, że za sprawą Gwiazdy Śmierci).

A na zakończenie postanowiłam się z Wami podzielić listą kilku filmów, których nie widziałam, co wywołało szok u znanych mi osób. Niektóre mam w bliższych planach, inne w bardziej odległych, a jeszcze inne znajdują się w sferze „nigdy‟. Co więcej mam dla Was wyzwanie, jeżeli poczujecie potrzebę, by na widok tej listy wykrzyknąć „jak mogłaś tego nie widzieć?!‟, stwórzcie własną, na którą ktoś mógłby zareagować podobnie.

Fragment „filmowej listy wstydu‟ Kulturalnej Meduzy – Ojciec chrzestny, Incepcja, Leon Zawodowiec, Dirty Dancing, Kevin sam w Nowym Jorku, Dzień świra, James Bond, Wywiad z wampirem, Apollo 13 i zapewne jeszcze więcej.

A jakich filmów Wy nie widzieliście, które mogą wywoływać podobną reakcję?

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!