Spider-Man: Daleko od domu [recenzja bezspoilerowa]

Peter Parker wyrusza razem z przyjaciółmi na europejskie wakacje. Niestety plany porzucenia roli superbohatera na kilka tygodni nie wypalają, kiedy na drodze chłopaka staje Nick Fury. Okazuje się, że o to po raz kolejny światu grozi niebezpieczeństwo ze strony tajemniczych istot reprezentujących żywioły.

Spider-Man: Daleko od domu to zwieńczenie trzeciej fazy filmów Marvela. Rozgrywa się niedługo po Końcu gry, który pozostawił większość fanów z pustką w sercu i wieloma pytaniami w głowie. Nic więc dziwnego, że również ja byłam niesamowicie ciekawa losów świata bez Tony'ego Starka. Z drugiej zaś strony miałam ogromne obawy, jak to wyjdzie.

Fabularnie Spider-Man: Daleko od domu może nie pokazywać niczego nowego. Zależnie od tego, czy ktoś zna komiksy, może być mniej lub bardziej zaskoczony wydarzeniami, które zostaną zaprezentowane na ekranie. Jednak mimo to otrzymujemy film przepełniony epickimi walkami oraz wciągającą linią fabularną. Widz dobrze się bawi, śledząc losy Petera Parkera oraz obserwując świat, który powoli wraca do normy po piekle zgotowanym przez Thanosa.

Film oprócz dostarczenia widzowi świetnej zabawy przedstawia również problemy, z którymi przyszło borykać się Peterowi. Chłopak czuje, że jest zaledwie superbohaterem z sąsiedztwa, który radzi sobie z małymi sprawami, a zatem nie nadaje się do ratowania świata. Parker jest nastolatkiem, który marzy o spędzaniu czasu z przyjaciółmi i o przeżyciu pierwszej miłości, a nie podejmowaniu się trudnego obowiązku. Mimo to wymaga się od niego zachowania godnego Avengera. Przez to zaprezentowano całkiem ciekawy konflikt wewnętrzny, nawet jeżeli nie jest on jakoś szczególnie nowy w świecie popkultury.

Wspomniałam wcześniej, że miałam pewne obawy co do tego filmu. Wynikały one z tego, że nie wiedziałam, jaki charakter zostanie nadany tej produkcji ze Spider-Manem w roli głównej. Postać ta utożsamiana jest z humorystycznymi, lekkimi scenami, które bawią oraz rozczulają. Wiedziałam jednak, że Daleko od domu nie może być w pełni zabawne, biorąc pod uwagę, jak ogromne znaczenie będzie miała żałoba Petera po utracie swojego mentora. Z drugiej zaś strony postawienie na smutne i pompatyczne sceny zabiłoby cały urok Spider-Mana.

Okazało się jednak, że Watts znalazł złoty środek pomiędzy humorem towarzyszącym Peterowi Parkerowi a smutnymi scenami związanymi ze śmiercią Iron Mana. Idealnie udało się wyważyć to, co trudne ze scenami, które rozśmieszą oglądającego. Widząc, jak dobrze to się udało, odetchnęłam z ulgą. A nawet lepiej: byłam niezwykle zadowolona! Miałam złe przeczucia, które całkowicie się nie zrealizowały, ponieważ otrzymaliśmy zarazem zabawną, jak i pełną wzruszeń historię.

Jak mogliście już zauważyć, w filmie najwięcej przemiany zauważymy ze strony Petera Parkera, który powoli godzi się z rzeczywistością, w której przyszło mu żyć. Moim zdaniem Watts spisał się bardzo dobrze, przedstawiając jaką drogę musi przejść Spider-Man, aby postępować zgodnie ze sobą. Po raz kolejny byłam zachwycona kreacją Petera Parkera nadaną mu przez Toma Hollanda, który to zdobywa w świecie coraz większą popularność i wcale mnie to nie dziwi!

Nie zapominajmy jednak o innych bohaterach, którzy otrzymali więcej czasu ekranowego. Tym razem lepiej poznajemy MJ, która również bardzo szybko zdobyła moją sympatię swoim specyficznym charakterem. Dużo dobrego w Daleko od domu robi również Hogan Happy, który choć towarzyszy MCU od lat, niestety był trochę pomijany. Teraz jednak przyszło mu pracować z Peterem Parkerem, co doprowadza do wielu uroczych scen.

Oczywiście ogromne znaczenie ma również postać Mysterio, który jest dość nietypowym, ale moim zdaniem dobrze zbudowanym bohaterem. Niestety nie mogę za wiele więcej powiedzieć, aby niczego nie zaspoilerować. Wiedzcie jednak, że bohaterowie w tym filmie wypadają naprawdę dobrze!

Nie mogę tutaj nie wspomnieć o CGI, które wpływa na jakość różnych scen. I przyznaję, że niektóre wypadały epicko! Są świetnie stworzone, pochłaniają i robią niesamowite wrażenie, choć nie mogłam się pozbyć wrażenia, że chwilami coś mi przeszkadzało w kostiumie Spider-Mana. Nie raz odnosiłam wrażenie, że nieco za bardzo przesadzono z CGI przez co Peter Parker wygląda nienaturalnie. Na szczęście jest to tylko kilka ujęć, które dość łatwo zignorować w obliczu tego, co dzieje się na reszcie ekranu.

Od Spider-Mana oczekuje się wejścia w buty Tony'ego Starka, a Daleko od domu pokazuje, jak radzi sobie z tym wyzwaniem. Jest to produkcja pełna wewnętrznych konfliktów Petera, smutnych scen oraz humorystycznych gagów sytuacyjnych. Dzięki temu otrzymujemy świetną produkcję, która nie tylko zostanie z nami na dłużej, ale stanowi zarazem świetne uzupełnienie Końca gry.

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną Meduzę na Facebooku!