„Ostatnie wakacje‟ [recenzja filmu]

W trakcie ostatnich wakacji przed rozpoczęciem zajęć w college’u, stojąca u progu dorosłości grupa znajomych próbuje szczęścia w dotychczasowych i całkiem nowych związkach.

Lato nadeszło, wakacje tuż-tuż, a zatem to idealna pora, aby obejrzeć film właśnie w tej tematyce. Ostatnie wakacje pokazują losy kilkorga nastolatków w trakcie wakacji przed rozpoczęciem studiów. Okres ten wiąże się z wieloma decyzjami: wyborem odpowiedniego uniwersytetu, letnimi romansami oraz kończeniem związków, które mogą nie wypalić ze względu na odległość dzielącą zainteresowanych. A wszystko to w klimacie ciepła, prażącego słońca oraz aury słodkiego lenistwa.

Pytanie jednak, czy to nie było zbyt leniwie? Co prawda Ostatnie wakacje poruszają wiele różnych wątków, ale czegoś mi tutaj zabrakło... Twórcy postawili na kilka różnych od siebie historii osób, które wcześniej chodziły do jednego liceum. I mimo mnogości tych historii, większość z nich jest po prostu nudna.

Po 1/3 filmu zaczęłam się potwornie nudzić losami bohaterów, które choć mogłyby być ciekawe i teoretycznie (chociażby w części) odnoszą się do rzeczywistości, to miałam ochotę wyłączyć tę produkcję. Wiedziałam jednak, że albo to, albo pisanie artykułu naukowego, więc z dwojga złego wolałam się przemęczyć i odwlec nieuniknione.

Historia momentami bywała urocza, innym razem wręcz przesłodzona. W przypadku większości historii nie mogłam uniknąć również poczucia przewidywalności. Niestety pewna typowość tego filmu i brak zaprezentowania oryginalnych elementów mnie odrzuciły.

Jednak największy problem, jaki dostrzegam dotyczy bohaterów. Zacznijmy od tego, że są oni potwornie nierealistyczni. Kiedy ich oglądałam, trudno było mi uwierzyć, że ten film dotyczy nastolatków, którzy dopiero co skończyli szkołę. Zdecydowanie pasowało to na osoby dojrzalsze (a przynajmniej starsze), które mają ze sobą większy bagaż doświadczeń.

Ze względu na rozdrobnienie się na multum historii, które miały w jakimkolwiek stopniu pokazać, o co chodzi w życiu bohaterów, miałam wrażenie, że nie poznałam żadnego z nich. Twórcy skupili się na dwóch głównych postaciach (Griffin i Pheobe), których jako tako poznajemy. Aczkolwiek ten poziom również nie był satysfakcjonujący. Pozostałe postacie? Przyznam szczerze, że nawet nie zapamiętałam ich imion. A już tym bardziej nie poznałam głębiej ich charakterów, motywacji oraz przeszłości.

To wszystko powoduje, że prezentowane postacie są płaskie, a przez to nie da się ich w żaden sposób polubić. Nie poczułam więzi z żadną postacią i trudno mi było znaleźć jakieś wspólne punkty odniesienia. Ba, nie zdziwię się, jeżeli większość osób (niezależnie od wieku) również nie będzie w stanie tego dokonać. I nic w tym dziwnego, ci nastolatkowie są z zupełnie innego świata. Niby hollywoodzkiego, niby przepełnionego dramatami, które lubimy oglądać, jednak z drugiej strony: potwornie nudnego.

Wiemy już, że historia nie prezentuje nic nowego – jest rozwleczona oraz nudna. Mamy też świadomość, że nie zbudowano intrygujących postaci (no, może z wyjątkiem jednej osoby), które dałoby się w jakimkolwiek stopniu polubić. Co jeszcze można zepsuć? Sprawić, aby postaci nie dało się słuchać.

Chwilami dialogi był sztywne, nienaturalne oraz oderwane od rzeczywistości. Oglądając, zastanawiałam się, czy osoba, która to pisała miała jakikolwiek kontakt z nastolatkami od czasów swojej młodości! Niestety wyglądało na to, że nie, a przez to kompletnie nie ma świadomości, jak rozmawiają ze sobą nastolatkowie. Zamiast tego pakowano im w usta stereotypowe wypowiedzi albo takie, które brzmiały potwornie sztucznie.

Chciałabym powiedzieć, że w tym filmie jest coś przyciągającego i sympatycznego. Obawiam się jednak, że zabrakło mi jakichkolwiek elementów, które pozwoliłyby mi zaklasyfikować Ostatnie wakacje jako coś przyjemnego do obejrzenia w leniwy wieczór. Odradzam marnowanie czasu na tę produkcję. Odpuścicie sobie i uczcie się na moich błędach: już lepiej się uczyć do sesji.

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną meduzę na Facebooku!