10 lat w blogosferze

W trakcie majówki uświadomiłam sobie, że stuknęło mi już dziesięć lat siedzenia w blogosferze. I to, nazwijmy, osiągnięcie zdecydowanie zasługuje na osobny tekst.

Początek wszystkiego

Na początku był blog onet. A biorąc pod uwagę, że ta witryna już nie istnieje (nawet ta przemianowana na blog.pl), czuję się nieco nieswojo. Tym bardziej, gdy uświadamiam sobie, że minęło już tyle lat, a ja dalej pamiętam niektóre czytane przeze mnie blogi z tamtego okresu tak wyraźnie, jakby to miało miejsce tydzień temu!

W każdym razie: tym początkiem początku było to, że pewnego dnia zapragnęłam podzielić się swoją wesołą twórczością. Może wiecie, może nie wiecie, ale pisuję opowiadania. Kiedyś o wiele więcej i zamiast do szuflady, to na bloga. Dlatego w otchłaniach dysku odszukałam swoje pierwsze, publikowane opowiadanie. I... gdy teraz patrzę na Elfy. Prorocze sny (ma się tę głowę do tytułów!), to jestem rozczarowana stylem. Ale wiecie: to były moje początki, byłam praktycznie dzieckiem. A tam ktoś to czytał i ktoś to komentował. Co więcej mówili, że nie jest tak źle. I mimo że teraz ciężko wzdycham, widząc kiepskie opisy, to odczuwam masę sentymentu.

Potem doszło do tego, że równolegle prowadziłam dwa blogi: oprócz mojego opowiadania o elfach, postanowiłam pisać o tym, co ówcześnie uwielbiałam: Pamiętnikach wampirów. I serio, może nie brzmi to wybitnie, ale kochałam wtedy ten serial oraz książki, więc... cóż, pisałam.

Od tego momentu prowadzenie blogów weszło mi w krew. Stworzyłam ich całą masę i już kiedyś (dobre kilka lat temu) próbowałam zrobić rozliczenie tych wszystkich stron. Choć mam wrażenie, że nawet wtedy wszystkiego nie ujęłam. Uwierzcie mi: było tego mnóstwo. Od publikowanych opowiadań (pisałam o wyścigach samochodowych, ruchu oporu w Piekle, paranormalnych istotach, fanfiction do Naruto, opowiadania obyczajowe, kryminały fantastyczne...), przez blogi z moimi luźnymi przemyśleniami na temat życia czy popkultury oraz blogi z recenzjami anime oraz mang.

I chociaż czas życia mojego przeciętnego bloga był niezwykle krótki, to tworzenie ich coś mi uświadomiło. Nie jestem w stanie nie pisać.

Weź se daj spokój...

Pokochałam pisanie. Towarzyszyło mi ono od dawna i mogłabym na ten temat stworzyć osobny wpis. To moja największa pasja, której odebrania nie potrafię sobie wyobrazić.

Nie oznacza to jednak, że nie usłyszałam kilkukrotnie, że pisać nie powinnam. Ale tak naprawdę to jeden z tych komentarzy zapadł mi w pamięć.

Na blog onet istniały tzw. ocenialnie, gdzie grupa ludzi (jak sama nazwa wskazuje) oceniała bloga pod różnymi, wybranymi przez siebie aspektami. Analizowali częstotliwość publikowania, estetykę, szablon, adres www, treść. Jedni bardziej szczegółowo, drudzy zaledwie pobieżnie. Regularnie zgłaszałam do nich swoje blogi i byłam przyzwyczajona do tego, że otrzymuję nie takie złe recenzje. Jasne, pojawiały się zastrzeżenia, ale nic, czego nie dałoby się szybko i sprawnie naprawić. Nic, co przy okazji nie byłoby otoczone pozytywnymi słowami.

Aż w końcu trafiłam na taką ocenialnię, gdzie osoba, która analizowała mojego bloga, uznała, że nie powinnam w ogóle pisać. Jedyne, co mogę zrobić, to zamknąć bloga i sobie odpuścić, bo kompletnie się nie nadaję. Pamiętam, że dostałam najniższą możliwą ocenę jako pierwsza w historii tej ocenialni, co trochę mnie podłamało. Zresztą taka reakcja nie powinna nikogo dziwić, ponieważ moment, w którym ktoś próbuje zgasić twoją pasję jest beznadziejny. Niezależnie od tego, ile ma się lat.

Niemniej tamten komentarz sprawił, że obudziła się we mnie inna strona. Strona, która powiedziała: jak już osiągnę jakiś sukces dzięki mojemu pisaniu, to ta osoba (anonimowa w internecie, która na pewno tego nie pamięta, bo kto by pamiętał) zobaczy, na co mnie stać!

Ha! Taki miałam plan zemsty.

Dość szybko uświadomiłam sobie, że to bezsensu, ale w tamtym momencie ten niecny plan stanowił kopa motywacji, który zmusił mnie do ciągłego rozwijania się. Uczyłam się interpunkcji, czytałam więcej, analizowałam zasady, zadawałam pytania i próbowałam wykluczyć jak najwięcej błędów ze swojego języka. I dalej to robię. Mimo że tamten incydent nie wzbudza już we mnie żadnych emocji.

Po co mi to?

Po wszystko.

Ustaliliśmy już, że nie umiałabym nie pisać. Pisanie wychodzi mi lepiej niż mówienie. Piszę, próbując poskładać myśli. Piszę, tworząc opowiadania. Piszę recenzje. Piszę artykuły. Piszę, piszę, piszę. Bez tego czułabym się pusta.

Jednak poza zaspakajaniem tej wewnętrznej potrzeby, blogowanie przyniosło mi też masę korzyści, które nagromadziły się przez te dziesięć lat.

Po pierwsze: kontakt z cudownymi ludźmi.

Z niektórymi utrzymywałam relacje dłużej, z innymi krócej. Jednak możliwość wymiany poglądów z kimś, kto myśli podobnie, kogo interesują podobne rzeczy jest świetna. Czasami mamy problem znaleźć taką osobę w naszym najbliższym otoczeniu, z kolei blogosfera umożliwiła mi poznanie wielu ciekawych osób, z których twórczością stopniowo się zapoznałabym.

Blogosfera to wysyp inspiracji i motywacji!

Rozmawiając z tymi ludźmi, wiele razy miałam przemyślenia, które potem przelewałam do pliku w Wordzie. Widząc polecane przez nich książki, sięgałam po nie. Czytając, o ich życiu, odczuwałam dodatkową motywację do niektórych działań.

No dobrze, bądźmy szczerzy: nauczyłam się lepiej (i szybciej!) pisać.

Żeby rozwijać tę umiejętność, trzeba ćwiczyć, czytać i regularnie weryfikować, czy nie popełnia się błędów. Jest to żmudna robota, jednak z czasem przynosi niesamowite efekty. I chociaż ciągle daleka droga przede mną, to poziom każdego kolejnego tekstu cieszy mnie coraz bardziej. Zresztą pisanie to nie jedyna rzecz, której się nauczyłam: zdobyłam również jakieś elementarne zdolności graficzne.

Po wsze czasy!

Okay, nie mam pewności, że zawsze będę blogować. Póki co nie zamierzam przestawać i liczę na kolejne dziesięć lat w blogosferze. Mam nadzieję na dalszy rozwój, poznawanie kolejnych ludzi, zdobywanie nowych inspiracji oraz motywacji. A kto wie, co jeszcze ciekawego wydarzy się w mojej blogerskiej „karierze‟?

A wy? Jak długo blogujecie? Co wam to dało?

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną Meduzę na Facebooku!