„Avengers: Koniec gry‟ [przemyślenia spoilerowe]

Avengers: Koniec gry to film, o którym naprawdę trudno mówić bez spoilerów. Dlatego nie mogłam nie napisać tutaj swoich przemyśleń, które je zawierają.

UWAGA! 

Tekst ten zawiera liczne spoilery do Avengers: Koniec gry, więc jeżeli jeszcze nie widziałeś tego filmu, zachęcam Cię do lektury bezspoilerowej recenzji, aby nie zepsuć sobie zabawy!

> klik <

Exegi monumentum

Exegi monumentum oznacza „wybudowałem pomnik‟ czy też „postawiłem sobie pomnik‟. W literaturze motyw ten odnosi się do pokazania, że nawet jeżeli autor już nie żyje, to pozostanie po nim jego spuścizna pod postacią twórczości.

I chociaż MCU się nie kończy, ponieważ już wkrótce otrzymamy kolejnego Spidermana, a z zapowiedzi wiemy, że w przyszłości możemy spodziewać się Strażników galaktyki czy Doktora Strange'a, tak nie sposób nie powiedzieć, że mamy do czynienia z pewnym końcem. Został zamknięty rozdział tworzony przez MCU od 11 lat, kiedy to na nasze ekrany zawitał pierwszy Iron Man. Wtedy jeszcze nikt nie wiedział, jak ogromne znaczenie będzie miała rola Roberta Downeya Jr., ani w co przerodzi się ten jeden film.

Wydaje mi się, że to jedyny taki fenomen w dotychczasowej historii kina, który trudno będzie komukolwiek powtórzyć. Bo chociaż są serie, które zapadły nam w pamięć i towarzyszyły nam przez lata (Harry Potter, Gwiezdne wojny), to nie są one dokładny tym samym. Przez 11 lat MCU zaprezentowało nam 22 filmy, licznych bohaterów, których pokochaliśmy oraz porywające historie! Co więcej zostało to zrobione w tak umiejętny sposób, że elementy fabularne wszystkich tych filmów składają się w spójną całość w jednej produkcji, Avengers: Koniec gry.

Tym właśnie jest ten film: podsumowaniem wszystkiego, co miało dotychczas miejsce, rozliczeniem się z przeszłością, pogodzeniem się z rzeczywistością. Chwilami w filmie jest mnóstwo gadania, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Podobało mi się spotkanie Tony'ego z ojcem oraz Thora z jego matką. Cieszyło mnie, że zostało zrealizowane marzenie fanów o tym, aby Kapitan Ameryka okazał się godny dzierżenia Mjolnira.

W trakcie Końca gry odczuwałam liczne emocje: nostalgię, smutek, wzruszenie, radość. Jednak po seansie pozostaje tylko poczucie pustki, że to koniec czegoś ważnego w moim życiu. I po tym wszystkim mam ochotę obejrzeć te filmy jeszcze raz...

Tony Stark zasługiwał na więcej

Śmierć, która poruszyła chyba każdego. Niby od początku było pewne, że Tony'ego Starka czeka w tym filmie koniec. Nie spodziewałam się jednak, że taki! Kiedy zobaczyłam, że założył rodzinę z Pepper, byłam przekonana, że przeżyje. Może jego koniec będzie oznaczał wycofanie się z bohaterskiej rzeczywistości na rzecz swoich bliskich, ale na pewno nie umrze. W końcu nie osierocą dziecka, prawda?

Cóż – zrobili to.

Była to dla mnie najbardziej rozdzierająca scena w całym filmie, w którą nie mogłam uwierzyć, aż nie zobaczyłam pogrzebu. Całkowicie rozkleiłam się w kinie, a później przeżywałam tę śmierć w zaciszu domowym. Dotychczas nie spodziewałam się, że do tego stopnia może mnie zaboleć śmierć fikcyjnej postaci. Z drugiej zaś strony nie jest to wcale aż tak zaskakujące. Od Iron Mana zaczęła się moja przygoda z MCU, dzięki tej roli poznałam i polubiłam Roberta Downeya Jr., który szybko stał się moim ulubionym aktorem (chyba nie ma innego, z którym widziałabym aż tyle filmów, w przypadku RDJ jest to ponad 20). Aktor tak dobrze wcielił się w rolę Iron Mana, że bardzo szybko stał się idolem wielu, a superbohater wizytówką MCU (serio, pojawił się w 9 filmach, a w Wojnie bohaterów zarobił więcej od Chrisa Evansa). Ale nie chodzi tylko o jego popularność czy fakt, że był w tych filmach od 11 lat...

Tony Stark jest dla mnie najciekawszą postacią ze wszystkich. Nie ma żadnej supermocy, a wszystko osiągnął dzięki swojej inteligencji. Nie jest wyidealizowanym, szlachetnym bohaterem, który zawsze wie, co należy zrobić. Można wręcz powiedzieć, że ma w sobie najwięcej czynnika ludzkiego z wszystkich Avengersów. Co więcej przeszedł największą przemianę: od zabawnego, zadufanego w sobie bogacza, który handluje bronią po tego, który poświęca się za wszechświat. Cały czas obrywał, ale się podnosił. Krytykowano jego decyzje, zdarzało się, że inni widzieli w nim tylko zbroję, a on i tak poświęcał się dla innych. Miał zaburzenia lękowe i depresję, a i tak walczył dalej. W zestawieniu z Thorem czy Kapitanem Ameryką, Tony miał najmniejsze szanse na przeżycie „pstryknięcia‟, a i tak to zrobił. Iron Man jest prawdziwym bohaterem. Dlatego tak bardzo boli mnie, że nie pozwolono mu zaznać szczęścia. Nieważne, jak szlachetna była jego śmierć.

Tony Stark zasługiwał na więcej. Pepper zasługiwała na więcej. A już na pewno na więcej zasługiwała Morgan, która podobnie jak Tony będzie musiała się wychować przez większość życia bez ojca.

I choć może to okrutne, gdybym mogła, przehandlowałabym życie Kapitana Ameryki, aby Iron Man przeżył.

Jedyne, co mi zostaje powiedzieć, to Tony, love you 3000.

PS. Jeżeli nie dostanę w następnych filmach scen Petera Parkera z małą Morgan, to będę BARDZO zła.

Czy Thor naprawdę był tak zabawny?

Gruby, zapijaczony Thor, który przejmuje się tylko grami komputerowymi miał stanowić comic relief. Dla mnie jednak tak nie było. W gruncie rzeczy przez większość czasu było mi go potwornie żal, ponieważ ten bohater stracił wszystko: swój dom, swoją rodzinę, a otrzymanie możliwości zemsty na Thanosie nie było dla niego satysfakcjonujące. To wszystko złożyło się na to, że Thor popadł w depresję i alkoholizm. I według mnie nie było w tym nic śmiesznego.

Avengers assemble

Ostateczna walka jest jednym słowem epicka. Przez cały czas miałam dreszcze – od pierwszej chwili, kiedy padają słowa Falkona „On your left‟, przez pojawienie się portali Strange'a, aż do zniknięcia Thanosa i jego armii. W tej bitwie wszystko było niesamowite! Strasznie się cieszę, że mieliśmy okazję zobaczyć wszystkich ulubionych bohaterów, walczących ramię w ramię. I jeszcze określenie ich wszystkich mianem Avengersów, kiedy Kapitan Ameryka używa słynnego sformułowania „Avengers assemble‟...

W tej walce zachwyciło mnie wiele mniejszych i większych wydarzeń, ale przede wszystkim rozchodzi się o współpracę postaci, które mogły się wcześniej nawet nie spotkać. Uroczym było też, jak Spiderman witał się z wszystkimi i przedstawiał, pomimo że był w środku walki.

Siła kobiet

Scena, w której Kapitan Marvel staje w obronie Petera Parkera, a po chwili w jej towarzystwie pojawiają się liczne kobiece superbohaterki jest jedną z moich ulubionych w tym filmie. Niektórzy powiedzą, że jest przesadzona, że może zalatuje kiczem – może, ale i tak jestem z niej niesamowicie zadowolona. Uważam, że to świetny sposób na wyróżnienie tych wyjątkowych postaci, które znalazły swoje miejsce w MCU.

Easter egg, easter egg i jeszcze raz easter egg

Avengers: Koniec gry przepełnione jest easter eggami. Po pierwsze występuje tutaj masa niespodziewanych nawiązań do popkultury (niespodziewanych, ponieważ wcześniej nie pojawiało się tego tyle w MCU). Przede wszystkim są to odniesienia do produkcji, które poruszają kwestię podróży w czasie. Oprócz rzucania tytułami, jak np. Powrót do przyszłości, pojawiają się też bardziej subtelne ukłony w stronę innych twórców, np. określenie Time Heist, które podaje Ant-Man, odnosi się do piątego odcinka ósmego sezonu Doctora Who, noszącego właśnie taki tytuł.

Po drugie pojawiają się easter eggi, które nawiązują do poprzednich produkcji Marvela, jak np. stwierdzenie Falkona „On your left‟ (użyte kilkukrotnie w Zimowym żołnierzu) czy ostatnie słowa Tony'ego Starka, mianowicie „I am Iron Man‟ (co z kolei łączy się z ostatnią sceną Iron Mana z 2008 roku). Takich momentów jest cała masa i nie wszystkie udało mi się wyłapać, jednak znalazłam filmik, który opowiada o nich i... trwa ponad 25 minut. Warto go jednak obejrzeć, ponieważ nadaje zupełnie innego znaczenia Avengersom.

A jakie są wasze wrażenia na temat tego filmu? Co was zaskoczyło? Co wam się podobało, a co nie?

Nie bądź ukwiał, polajkuj Kulturalną Meduzę na Facebooku!