„The Winner's Kiss‟ – Marie Rutkoski [recenzja]

Recenzja 1 tomu

Recenzja 2 tomu

Rozpoczęła się wojna, jednak mimo to Arin nie potrafi zapomnieć o Kestrel, która zmieniła się w osobę, której już nie poznaje: dziewczynę dbającą tylko o imperium, zamiast o życia niewinnych ludzi. A przynajmniej tak mu się wydaje.

Daleko na północy, w obozie pracy Kestrel jest więźniem. Czy uda jej się uciec zanim zatraci siebie? Wraz z rozwojem wojny, obydwoje odkrywają role, które muszą przyjąć w trakcie bitwy, poznają mroczne sekrety oraz zaznają kruchej nadziei. Świat się zmienił. Wschód mierzy się z Zachodem, a Kestrel i Arin znajdują się pośrodku konfliktu. Czy w takiej grze ktokolwiek może prawdziwie wygrać?

Pierwszy tom wbił mnie w fotel, sprawił, że czułam przemożną potrzebę przeczytania kontynuacji, Zdrady. Jednak ta książka wywołała we mnie mieszane uczucia, gdyż wydawało mi się, że wątek romantyczny stłamsił pozostałe, odbierając książce charakter. Dlatego też z dozą sceptycyzmu podeszłam do trzeciego tomu, wieńczącego Niezwyciężoną. Bądźmy jednak szczerzy: odpuścić sobie ostatni tom? Niewykonalne.

Akcja zostaje podjęta tuż po zakończeniu Zdrady, a więc Kestrel zostaje zesłana na północ, gdzie ma pracować w obozie pracy. Według planu cesarza ma zostać uznana za martwą przez całe społeczeństwo. W tym samym czasie Arin szykuje się do bitwy przeciwko cesarstwu, chcąc wyzwolić swój lud. I to właśnie ten drugi wątek jest dominujący dla całej książki: to, co dzieje się przed bitwą, w jej trakcie oraz po niej.

Początek tomu sprawił, że odzyskałam nadzieję w Rutkoski. Historia, którą przedstawiała była mroczna, okrutna, brutalna i pozbawiała czytelnika nadziei na dobre zakończenie. Nawet jeżeli nie brzmi to, jak coś, co przeciętna osoba chciałaby przeczytać, to autorka nakreśliła ciekawą historię, która wywoływała u czytelnika liczne emocje oraz sprawiała, że od lektury nie dało się oderwać.

Niestety radość z lektury nie trwała wiecznie. Gdy fabuła zaczęła skupiać się na walkach o terytorium, starciach armii, sabotażach oraz zasadzkach, powieść – ku mojemu zaskoczeniu – stała się nudna. Opisy walk, taktyk oraz tego, co obok nigdy mi nie przeszkadzały. Uważałam je za ciekawe, jednak w The Winner's Kiss coś poszło nie tak, sprawiając, że lwia część książki jest zwyczajnie nużąca. Z trudem przechodziłam przez kolejne strony, śledząc, jak ich numeracja powoli rośnie. Z przykrością stwierdzam, że autorka za bardzo rozciągnęła pewne elementy.

Dopiero bliżej końca akcja nabrała tempa, sprawiając, że ponownie wciągnęłam się w historię Kestrel i Arina. Autorka szybciej przeskakiwała między wątkami, nadała im więcej emocjonalności, a to zaowocowało w lepszej historii. Zakończenie było dla mnie satysfakcjonujące (choć nieco za słodkie, ale nie spodziewałam się niczego innego), autorka rozwiązała wszystkie wątki, nie pozostawiając czytelnika z masą pytań. Niestety, i tak, pozostał pewien niesmak po wcześniejszych rozdziałach.

Bohaterowie w tym tomie przeszli pewną rewolucję charakterów. W pewnym stopniu zmieniły się ich zachowania, można było zauważyć rozwój, jak również regres, poszczególnych postaci. I przez regres nie mam na myśli niczego złego, ponieważ – starając się ująć to bez spoilerów – budowało to ciekawszą historię.

Ku mojej radości autorka poświęciła nieco więcej czasu bohaterom drugoplanowym. Może nie pokryła wszystkich w równomiernym stopniu (a szkoda), ale rozumiem, że było to niemożliwe. Niemniej jeżeli mogła się na kimś skupić, tak też zrobiła, nadając głębi wybranym bohaterom.

W tym tomie świat nie został bardziej rozbudowany. Dowiadujemy się nieco więcej o Herrańczykach, jednak Rutkoski zdecydowanie wolała postawić na to, co już wprowadziła w historię wcześniej. Ze względu na to nie dowiadujemy wiele więcej na temat nacji żyjących w jej świecie. Wydaje mi się, że niektóre wątki fabularne, które mogą nudzić, byłyby lepsze, gdyby zastąpić je właśnie rozbudowaniem świata.

Powieść ta nie została, i z tego, co wiem, nie zostanie, wydana w Polsce. A zatem, aby ją przeczytać, należy zaopatrzyć się w oryginalny e-book, napisany w języku angielskim. Niektórzy fani serii mogą się zastanawiać, czy jest to czytelne i łatwe w odbiorze. Styl autorki jest bardzo prosty, nie stosuje trudniejszych struktur gramatycznych, a zatem powieść czyta się szybko i prosto. Trudniejsze może być specjalistyczne słownictwo stosowane w przypadku prowadzonych bitew. Jest ono jednak tak często powtarzane, że jeżeli ktoś poświęci na pierwszych stronach odrobinę czasu na sprawdzenie nieznanych sobie słówek, to dalej nie będzie miał żadnego problemu. Dlatego też spokojnie, fani serii, obawiający się bariery językowej: nie lękajcie się, podołacie!

Podsumowując, nie żałuję, że poświęciłam czas na tę trylogię, jednak przyznam szczerze, że po pierwszym, rewelacyjnym tomie, spodziewałam się czegoś więcej od kontynuacji. Trzeci tom choć był napisany poprawny i wykonany właściwie, to w swojej środkowej części, niestety, mnie znudził. Myślę jednak, że z czasem w mojej pamięci pozostanie więcej pozytywów dotyczących tej serii.