„Harry Potter: Hogwarts Mystery‟ [recenzja gry]

Zawsze chciałam trafić do Hogwartu. Wiecie, od dziecka czekam na sowę z listem, który powie mi, że wcale nie jestem mugolem, a czarownicą. Niestety tak się nie wydarzyło, więc pozostaje mi czytanie książek, oglądanie filmów, scrollowanie tumblra oraz granie w gry. Chociaż to ostatnie robię najrzadziej, to gdy pojawiła się taka możliwość, zainstalowałam najnowszą grę mobilną z uniwersum Harry'ego Pottera, mianowicie: „Hogwarts Mystery‟.

Akcja gry rozpoczyna się przed naszym pierwszym rokiem, kiedy to poznajemy nowych znajomych, robimy zakupy na ulicy Pokątnej oraz dowiadujemy się czegoś na temat tła fabularnego naszej postaci. Bo widzicie – nasz starszy brat został wydalony z Hogwartu po czym zapadł się pod ziemię. Generalnie nasze nazwisko zostało okryte przez to złą sławą, ponieważ nieszczęsny Jacob poszukiwał tajemniczej przeklętej krypty. Zapewne już domyślacie się, co dzieje się później? Tak, nasza postać trafia do Hogwartu, gdzie spotyka się z krzywymi spojrzeniami ze strony uczniów, a jej nazwisko pada częściej niż słowo qudditch. Co więcej zostaje ona wpakowana w przygody związane ze wspomnianą kryptą – rusza na jej poszukiwania, aby dowiedzieć się czegoś na temat zaginionego brata, oczyścić nazwisko oraz z powodu nękających wizji.

Na samym początku tworzymy naszą uroczą postać – z początku możliwości mamy dość ograniczone. Kolejne fryzury oraz ubrania są nam udostępniane wraz z kolejnymi osiągniętymi poziomami, a nabyć możemy je przy pomocy monet albo diamentów (więcej na temat płatności w grze później). Jednak szczerze powiedziawszy, mam wrażenie, że im bardziej elitarna fryzura, tym wizualnie jest gorsza, w związku z tym mimo 10 poziomu, dalej obstaję przy ustawieniach z początku gry. Po trafieniu do Hogwartu wybieramy nasz dom na rzecz, którego zbieramy punkty domu. Podobnie jak w książkach możemy to osiągnąć przez doskonałe wyniki w trakcie nauki oraz za specjalne osiągnięcia.

Dodatkowo rozwijamy się w trzech dziedzinach: wiedza, empatia oraz odwaga. Punkty te zdobywamy przez interakcję z innymi postaciami, uczestnictwo na zajęciach oraz wybór odpowiednich odpowiedzi. Dlaczego te punkty są takie istotne? W niektórych konwersacjach można wybrać specjalne opcje dialogowe tylko w przypadku, w którym posiada się daną dziedzinę na odpowiednim poziomie. W związku z tym zdarzają się sytuacje, w których nie można komuś pomóc w odpowiedni sposób, jeżeli nie ma się wystarczająco rozwiniętej empatii.

Na przestrzeni gry mamy zadania związane bezpośrednio z linią fabularną oraz poboczne, które wymagają od nas nauki zaklęć, latania na miotle oraz warzenia eliksirów. Dokonujemy tego przez uczestnictwo zajęciach, w trakcie których musimy klikać na podświetlone przedmioty wystarczająco długo, aby zdobyć wszystkie wymagane gwiazdki (spójrzcie na górną część screenu poniżej). Jest to dość frustrujące, ponieważ czasami wymagane jest kliknięcie na postać cztery razy, aby ją obrazić albo należy dwukrotnie kliknąć na siebie, aby wywrócić oczami. Co więcej za każde kliknięcie tracimy punkty energii, których liczba jest ograniczona. Na początku gry mamy ich 24, a z czasem (dzięki wykonywaniu zadań) ich maksymalna liczba się powiększa (przy 10 poziomie, na początku drugiego roku mam ich 27). Z kolei przywrócenie jednego punktu to 4 minuty oczekiwania.

Należy też podkreślić, że na naukę danego zaklęcia mamy określony czas. Przedziały prezentują się następująco:  1 h, 3 h, 8 h. Czas na wykonanie zadania jest uzależniony od liczby gwiazdek, którą należy zdobyć w trakcie danego zadania. Co się stanie, jeżeli nie wykonacie zadania w określonym czasie? Wynik z zadania jest zerowany, więc musicie rozpocząć naukę danego zaklęcia od początku oraz tracicie punkty domu.

Ogólnie da się zmieścić w danych limitach czasowych. Po prostu trzeba pilnować, kiedy przywrócone zostają nam punkty energii oraz ile czasu zostało do końca zadania. Gorzej kiedy zapomni się o grze albo zwyczajnie nie ma się na nią akurat czasu – wtedy można nieźle stracić. I dla mnie jest to denerwujące, bo tak naprawdę gra nie przynosi rozrywki, a same nerwy.

Gdyby chociaż te sytuacje były urozmaicone! Przez większość czasu klika się w ekran, czytając reakcje postaci, które już się widziało, ponieważ przygotowanie do danego zaklęcia, to tak naprawdę powtarzalny schemat, który pojawia się przed każdą kolejną nauką poszczególnego zaklęcia. W związku z tym ten motyw zwyczajnie się przejada.

No, ale pozostają jeszcze zadania związane z linią fabularną, nie? Te CIEKAWE. I przyznaję, jestem zainteresowana tą całą przeklętą kryptą. Chciałabym wiedzieć, co się stało z Jacobem, w związku z tym gram i chłonę informacje jak gąbka. Niestety i ta część nie jest bez wad. 

Po pierwsze: na niektóre zadania trzeba czekać, czasami tylko godzinę, czasami aż osiem. Oczywiście cały ten proces można pominąć, jeżeli zapłaci się diamentami, które teoretycznie zdobywa się w trakcie gry, jednak wymagana liczba do odblokowania zadania natychmiastowo, oznaczałaby kupowanie diamentów za faktyczne pieniądze. A ja jestem biednym studentem. Nie stać mnie.

Po drugie: w niektórych zadaniach fabularnych również musimy maniakalnie klikać w poszczególne przedmioty, a przez to zanim uda nam się poznać więcej elementów związanych z historią, która rozgrywa się na naszych oczach, musimy poczekać kolejną godzinę, aż załadują się nam punkty energii.

Po trzecie: niektóre zachowania postaci, dialogi oraz sytuacje są sztuczne. Myślę, że idealnym obrazem jest sytuacja, w której trzy osoby stoją zwrócone przodem do drzwi. Ktoś zza ich pleców rzuca zaklęcie flipendo. Za pierwszym razem, gdy doszło do rzucenia zaklęcia i przewrócenia się jednej osoby, zrozumiałam element zaskoczenia. Za drugim razem byłam już pełna dezorientacji, bo między jednym atakiem a drugim minęło kilka długich sekund, w trakcie których pozostałe dwie postacie mogły się odwrócić w stronę napastnika. Za trzecim razem myślałam, że rzucę telefonem o ścianę. 

Skupmy się jednak na największej bolączce tej gry: mikropłatnościach. Za faktyczną gotówkę można kupić monety (za które kupuje się większość ubrań oraz fryzur), punkty energii oraz diamenty. Punkty energii wyczerpują się bardzo szybko, przez co gra niemal zmusza gracza do dokonania zakupu (i szczęśliwie jeszcze temu nie uległam). Podobnie ma się sprawa z diamentami, o czym pisałam już przed chwilą. Generalnie przechodzenie gry w całkowicie darmowej wersji jest niezwykle powolne i mozolne. A jednak na to zdecyduje się przeciętny gracz.

Widziałam recenzje mówiące, że w tę grę nie można grać – zwyczajnie jest to prostemu graczowi utrudnione. Zgadzam się, jest to bardzo denerwujące, bo jednak widząc, że muszę kliknąć pięć razy na profesora Flitwicka, aby móc go słuchać i móc przeczytać jeden komentarz, który już widziałam i nagle tracę wszystkie punkty energii, to... mam dość. Jednak mimo to jakimś sposobem ta gra roztacza pewną magię. Pozwala mi zdobyć namiastkę Hogwartu i w przerwach od pisania pracy licencjackiej to bezmyślne klikanie w ekran nie jest aż tak frustrujące. Zapewne zostanę z tą grą do końca 3 roku (na razie tylko tyle lat edukacji jest dostępnych) i zobaczymy, czy będę miała ochotę czekać na jakąś aktualizację.

A wy graliście już? Jeżeli tak, to jakie macie wrażenia? Jeżeli nie, to dajcie znać, czy skusicie się na poznanie tajemnicy Hogwartu!