Czy marnuję czas?

82 dni. W przybliżeniu tyle czasu przez całe swoje życie poświęciłam na oglądanie seriali. A przynajmniej tak uważa internetowy kalkulator, który nie uwzględnia tego, że pewne odcinki widziałam kilka razy. Śmiało przyznam, że te 82 dni to zaniżona liczba, jednak zostańmy przy niej. Czy to oznacza, że zmarnowałam 82 dni swojego życia?

Winię rodziców (w końcu ktoś zawsze musi być winny, nie?), bo jeżeli ja spędziłam na oglądaniu zagranicznych seriali 82 dni, to moi rodzice bez oporów mogą mierzyć w liczby trzycyfrowe bez pomocy jakiegokolwiek kalkulatora. Od kiedy pamiętam w moim domu oglądało się seriale: lepsze, gorsze, krótsze, dłuższe, raz i nigdy więcej albo właśnie po piętnaście razy każdy odcinek (Przyjaciele powstawali w latach 90, ale nie zmienia to faktu, że w 2018 roku w moim domu słynne I'll be there for you! zwiastujące początek odcinka leci codziennie, a nawet dokładnie teraz, w momencie pisania tego posta).

W związku z tym, kiedy byłam dzieckiem nuciłam pod nosem When it hasn't been your day, your week (...), melodia Z Archiwum X wywoływała we mnie dreszcze, a Carry On Wayward Son kojarzyło mi się dość jednoznacznie z Supernaturalem. I pewnego dnia dołączyłam do mamy, gdy oglądała Gotowe na wszystko. A potem przyszła kolej na Zaklinacza duchów (zastanawia mnie, czy były to rozsądne seriale do oglądania przez jedenastolatkę, ale mniejsza o to). Ze względu na to, teraz nie ma dnia, abym nie potrafiła odpowiedzieć na pytanie: Jaki serial oglądasz?.

Niektórzy powiedzieliby, że rodzice mnie skrzywdzili. Biedne dziecko od początku atakowane serialami – co z tego wyrośnie? Bo na pewno nic dobrego! Leniwe toto i wzrok zepsuje, no i pewnie jeszcze ocen nie będzie mieć dobrych... Jak widać okazałam się maniakiem serialowym, choć patrząc po moich znajomych wcale nie jest to nic nadzwyczajnego. I mimo wszystko jakoś udaje nam się funkcjonować w świecie. Po prostu czasami nasze rozmowy zaczynają się od słów "Widziałaś, co się wydarzyło w ostatnim odcinku Riverdale?".

Skoro znamy już tło, to zastanówmy się nad odpowiedzią na pytanie: czy marnuję czas? Pewnie zdaniem niektórych: jak najbardziej. W końcu mogłabym spożytkować ten czas na spotkanie ze znajomymi albo zacząć uprawiać jakiś sport (choć bądźmy szczerzy, moja antypatia do sportu nie ma nic wspólnego z sympatią do seriali). Mogłabym w tym czasie uratować świat albo wynaleźć lekarstwo na raka. Zamiast tego płacę Netflixowi za dni spędzone na binge-watchingu – shame on me!

Ale jak się nad tym zastanowię, to w gruncie rzeczy można powiedzieć tak o wszystkim. Ci, którzy grają w gry komputerowe marnują czas w świecie wirtualnym, tylko czasami zdobywają nagrody na IEMie. Są i tacy, którzy marnują czas na chodzenie do kina, tylko czasami zostają krytykami filmowymi. Są także ci, którzy marnują czas na odrestaurowaniu starych samochodów, tylko czasami rozkręcają na tym niezły biznes. Są tacy, którzy marnują czas na pisaniu krótkich historyjek na WattPadzie, tylko czasami zostają słynnymi pisarzami.

Kiedyś słyszałam, że jeżeli coś sprawia ci przyjemność, to nie można mówić o marnowaniu czasu. A powiedziała to osoba z wykształceniem z dziedziny psychologii, więc jej uwierzyłam. Czy wy też musicie? Nie, ale zastanówcie się, co by było gdybyście w to uwierzyli.