Kompleks bibliofila

Wyzwania książkowe z początkiem każdego roku wyrastają jak grzyby po deszczu. Mają one nawet poziomy trudności! Łatwy: przeczytam dwanaście książek w tym roku. Średni: przeczytam pięćdziesiąt dwie książki w tym roku. Trudny: przeczytam tyle książek, ile mam wzrostu. Supertrudny: przeczytam wszystkie lektury obowiązkowe wyznaczone przez wykładowców.

Nikt nie czyta książek!

Żaden współczesny śmiertelnik nie sięga po książki. Wszyscy to wiemy, prawda? Osobiście każdą osobę, która jest o tym przekonana, odsyłam do jakiejkolwiek grupy na Facebooku, która dotyczy wyzwania przeczytam 52 książki w 2018 roku. Co roku jesteśmy straszeni statystykami mówiącymi o niskim poziomie czytelnictwa w Polsce. Czy jednak naprawdę jest ono aż tak złe? Jeżeli przyjrzeć się szerokiej społeczności blogerów książkowych, liczbie uczestników w trakcie Warszawskich/Krakowskich/Śląskich Targów Książki oraz kolejkom do kas w Świecie Książki, to można mieć pewien problem z wiarą w czarne wizje szerzone przez Instytut Książki.

Prawdą jest, że czytanie książek niesie za sobą wiele korzyści – dzięki nim uczymy się trudnych słów, poznajemy nowe idee i patrząc na litery oczami wyobraźni, widzimy ogromne bitwy, niesamowite postacie toczące spory dziwnym głosikiem, który jakimś sposobem nagle słyszymy… I o to ostatnie się tutaj rozchodzi: dostrzeżenie przyjemności w dobrej książce. Czy jednak trzeba narzucać sobie potężną listę książek do przeczytania?

Waga Książka wpędza mnie w kompleksy

Dla wielu internautów wyznaczenie celu pod postacią: w tym roku przeczytam tu wstaw liczbę książek jest motywujące do działania. Skłania ich do tego, aby częściej odwiedzać bibliotekę albo znaleźć sobie ulubioną księgarnię (i faktycznie wynieść coś z faktu, że przebywa się w tych budynkach). Jeżeli na koniec roku zrealizuje się ten cel – winszuję. Jeżeli na koniec roku okaże się, że zamiast pięćdziesięciu dwóch książek, ktoś przeczytał trzydzieści osiem – dalej winszuję. Gratuluję nawet wtedy, jeżeli ktoś przeczytał jedną z pięćdziesięciu dwóch powieści.

Niemniej taka osoba łatwo może popaść w kompleks bibliofila – nie przeczytała wystarczająco dużo książek, niewystarczająco napawała się zapachem stron, niewystarczająco dużo powieści wcisnęła na półkę, którą specjalnie z początkiem roku kupiła sobie w Ikei. I co najgorsze: nie będzie mogła napisać na Facebooku, że zrealizowała wyzwanie przeczytam 52 książki w 2018.

Czy jednak warto rwać włosy z głowy, gdy nie przeczyta się danej liczby książek w ciągu roku? Czy można dalej funkcjonować w społeczeństwie, gdy nie czyta się książek w imię ilości?

Wyznania książkoholiczki

Sprawia mi przyjemność policzenie na koniec roku, ile książek udało mi się przeczytać. Jednak staram się patrzeć na to jako dodatkowe osiągnięcie, a nie cel, który musiałam osiągnąć, aby stać się bardziej wartościowym człowiekiem w oczach mojej bibliotekarki. Bo co takiego mogłaby ona zrobić? Przecież nie wskoczy na stół i nie wygłosi przemowy pochwalnej na moją cześć przy akompaniamencie orkiestry dętej, gdy oświadczę, że przeczytałam pewną liczbę książek. Chyba, że tak się stanie i o to chodzi w tych wszystkich wyzwaniach…?

Artykuł po raz pierwszy pojawił się w 77 numerze "Nowego Gwoździa Programu"