„Friendzone‟ – Sandra Nowaczyk [recenzja]

Tatum i Griffin przyjaźnili się prawie od kołyski. Byli dla siebie jak brat i siostra. Tak zawsze było i tak już miało pozostać. Jeden taniec na balu maskowym zmienił wszystko. Teraz oboje są pełni sprzecznych emocji. Czy będą chcieli za wszelką cenę pozostać przyjaciółmi? Przecież to ona zawsze miała być najważniejsza. Kiedyś sobie to obiecali. I do tego oboje mają partnerów. A co, jeśli tylko jedno z nich będzie chciało... no właśnie, czego?

Pewnego dnia moja przyjaciółka powiedziała mi o debiucie młodej dziewczyny, która poczyniła powieść z gatunku New Adult. Wcześniej jakoś nie udało mi się zetknąć z polską odnogą tego gatunku (mam na myśli polskich autorów, niekoniecznie polskie realia), więc powieść wzbudziła moje zainteresowanie oraz inne, sprzeczne ze sobą uczucia (zupełnie jak u bohaterów tej książki).

Swego czasu dużo czasu spędzałam w tej części polskiej blogosfery, gdzie autorzy publikowali swoje opowiadania, zazwyczaj w realiach amerykańskich, mimo że wiedzę o tym państwie opierali na innych powieściach beletrystycznych oraz filmach młodzieżowych. Postrzegałam to jako fazę, przez którą każdy musi kiedyś przejść. Stąd też pojawiła się we mnie spora dawka sceptycyzmu, kiedy zauważyłam, że akcja Friendzone dotyczy, nie inaczej, Stanów Zjednoczonych.

I właśnie od tych realiów zacznę. Sama nie posiadam większej wiedzy na temat tego państwa niż przeciętną, jednak od razu można zauważyć pewne cliché, które co prawda przejawiają się gdzieś w tle, ale jednak są obecne. Pomijając te drobiazgi, to na szczęście autorka nie zagłębiała się szczególnie w system funkcjonowania tamtej rzeczywistości, aby przekręcić jakieś znaczące fakty. Zachowała bezpieczny dystans – i chwała jej za to –  bo dzięki temu jako tako nie można się czepiać. Przynajmniej jeżeli o realia chodzi.

Sama historia jest dość spokojna. Nie ma żadnych zaskakujących zwrotów akcji, ot spokojne romansidło, które można poczytać wieczorem bez większego wysiłku. Dwójka przyjaciół nagle odkrywa głębokie uczucie, którym się darzą i teraz muszą stawić temu czoła – to z kolei doprowadza do różnych przydługich dialogów, ucieczek i krzyków.

Co za tym idzie: bohaterowie są nieszczególnie atrakcyjni. Właściwie są do bólu przeciętni. Ot, taka dwójka przyjaciół, których imion nie pamiętałam już po kilku dniach od zakończeniu lektury. Nie wzbudzili oni we mnie żadnych szczególnych emocji, nie sprawili, że im kibicowałam, ale jednocześnie mnie nie wkurzali. A to już jest jakaś zaleta, prawda?

Aby dodać pikanterii tej historii, autorka wpadła na wątek Paige, który był... kiepski. Aby dodać zbuntowaną bohaterkę, dorobiono jej historię, którą rozpisano na trzy strony. Wydaje mi się, że autorce zabrakło jednego ze stałych wątków w New Adult – mrocznej przeszłości bohaterów. Żeby tę pustkę zapełnić, postawiła na Paige. Przedstawiła jej dramatyczną historię, która niestety została spłaszczona, a samo jej istnienie nie bardzo miało sens.

Można się zastanawiać, jakim stylem posługiwać będzie się siedemnastolatka. Cóż, jest element, który jednym wyda się obojętny, a innym będzie przeszkadzać – narracja prowadzona jest w czasie teraźniejszym. Na początku miałam spory problem, aby się na to przestawić, ponieważ jestem przyzwyczajona do narracji w czasie przeszłym, ale z czasem przestałam zwracać uwagę na tę różnicę. Poza tym Sandra Nowarczyk posługuje się przede wszystkim zdaniami prostymi, rzadko spotkamy zdania wielokrotnie złożone, co ponownie: może ułatwić czytanie albo irytować czytelnika.

Podsumowując, historia jest dość przeciętna, nie prezentuje niczego ciekawego zarówno fabularnie, jak i pod względem prezentowanych postaci. Friendzone można przeczytać w jeden wieczór, jednak nie oczekujmy po tej lekturze jakichś cudów. Wierzę jednak, że to dopiero początek na pisarskiej drodze Sandry Nowaczyk i z czasem jej styl znacząco się rozwinie.