Biegi wyczynowe Jellyfish

Jestem człowiekiem aktywnym fizycznie! Dużo biegam i to regularnie - po prostu sportowiec roku. W tym momencie każdy, kto mnie zna i to czyta wybucha śmiechem, pluje wodą w ekran i dzwoni po psychiatrę, bo najwidoczniej Jellyfish zaczyna się coś mieszać w jej galarecianej głowie. Pozbieraliście się z podłogi? Okay, to przechodzimy do meritum.

KittyAilla i Justyśka wpadły na pomysł akcji dotyczącej aktywności fizycznej wiosną wśród blogerów książkowych. I chociaż stricte się do nich nie zaliczam, to po moim blogu widać, że jednak seriale, filmy i książki stanowią ogromną część moje życia. Może to wskazywać na dość siedzący tryb życia. Niemniej - ruszać się trzeba. Oto jak wygląda ćwiczenie w wykonaniu Jellyfish.

Wiecie, bo tak ogólnie, to ja bardzo dużo biegam. W sensie - kiedyś w liceum po przebiegnięciu 750 metrów wylądowałam u pielęgniarki (taki ze mnie Usain Bolt!). I tak ogólnie to chyba mojemu wuefiście ubarwiałam dzień swoją beznadziejnością kondycyjną (dobrze, że przynajmniej jedno z nas się śmiało). Nie zmienia to jednak faktu, że te liczne biegi (z których połowę przechodziłam spacerem) były bardzo przydatne. Bo okazuje się, że na co dzień: biegam.

Biegam na przykład na autobusy. Bo wychodzę za późno z domu. Bo w połowie drogi na przystanek wracam się, aby sprawdzić, czy na pewno zamknęłam drzwi. Bo po drodze zahaczam o nowootwarty sklep w okolicy. Bo jeszcze się wracam do domu, bo czegoś zapomniałam. Bo muszę się szybko przesiąść. Bo następny autobus jedzie dopiero za dwadzieścia minut. Bo widzę, że autobus zaraz odjedzie, a ja jestem jeszcze sto metrów od przystanku. No każdy powód jest dobry, prawda?

Biegam także na uczelnię. Bo widzicie, jak już dobiegnę na ten autobus, to nie przebiegnę korków. A jak był wypadek, to co zrobić? No nic, tylko stać i czekać (ewentualnie mogę pobiegać po autobusie, ale to chyba zdenerwuje współpasażerów). Jednak gdy już wysiądę, a zajęcia trwają od pięciu minut, to wypadałoby się ruszyć. W związku z tym biegnę z przystanku na uczelnię, aby się nie spóźnić.

Biegam po schodach. Podobno chodzenie po schodach to także dobre ćwiczenie. Za każdą przebiegniętą kondygnację na uczelni powinnam dostać ciasteczko. Wiecie, ile miałabym wtedy ciasteczek? Dużo. A właściwie w ogóle, bo wszystkie bym od razu zjadła. Niemniej - wiecie dlaczego biegam po schodach? Bo wykłady są na ostatnim piętrze, ja się spóźniłam, a winda za wolno jedzie albo jest przepełniona.

Wyczynowo biegam także, gdy pomylę sale, w których są zajęcia. Albo gdy idę do siedziby NZSu i zapomnę zapytać na recepcji, czy ktoś tam jest. Potem, na ostatnim piętrze, okazuje się, że drzwi są zamknięte, a ja muszę wracać na parter po klucz. Dramat - bo to kolejne kondygnacje schodów do przebięgniecia.

Najlepszym biegiem z którym mam do czynienia to ten przełajowy. Mam psa, wabi się Cody i właśnie obgryza rolkę po papierze toaletowym. To bardzo spokojny pies, póki nie wyjdzie na spacer. Nie wiem, co dzieje się wtedy w jego głowie, ale przypuszczam, że coś na miarę "po prawej coś pachnie, po lewej coś zdechło, a środkiem szedł inny pies!", a ja na drugim końcu smyczy latam za nim w tym kierunku, w którym jaśniepan wskaże. Cody decyzje podejmuje szybko, a jeszcze szybciej zmienia zdanie. Dlatego gdy już przebiegnę chodnikiem w stronę chaszczy, przeskoczę nad dwoma kałużami, uchylę się przed gałęzią i nie potknę się o kamień (a przy tym się nie zabiję) - spacer można uznać za udany.

Biegam też podświadomie. Taka magia. Często mi się śni, że gdzieś biegnę albo przed czymś uciekam. I pomińmy próbę analizy psychologicznej tego zdarzenia - biegam, tak? Nawet we śnie. To po prostu pokazuje jak bardzo przywiązana jestem do tej aktywności fizycznej.

Podsumowując ten wywód chciałabym was wszystkich serdecznie zachęcić do biegania razem ze mną. Doceniajcie każdy krótki dystans, każdy wyczyn, jak bieg na autobus. A gdy kiedyś będziecie niemal lecieć za psem na smyczy, to wspomnijcie mnie.