Ci pierwszoroczniacy...

Idąc przez kampus uczelni i przyglądając się studentom, dotarło do mnie, że już nie jestem tą niezorientowaną w działaniu uczelni osobą, co rok temu. Uświadomiłam sobie, że moje nastawienie przez rok się bardzo zmieniło. Od rozdygotanego kłębka nerwów do (względnie) rozsądnego spokoju. Przed Wami porównanie mojego pierwszego dnia na uczelni oraz pierwszego dnia drugiego roku.

Rok temu, dokładnie 1 października 2015, wstałam z walącym sercem i żołądkiem zwiniętym w kulkę. Wypiłam melisę, ubrałam staranie przygotowane poprzedniego dnia ubrania. Torba też była od wczoraj spakowana – tablet naładowany, telefon naładowany, wszystkie pierdoły mam przy sobie. Poprzedniego dnia sprawdziłam, jakie mam połączenie autobusów, aby dostać się na uczelnię na czas. W torbie miałam schowany plan kampusu, a w pamięci wyryłam sobie, jakie zajęcia mam, z kim oraz gdzie. Byłam gotowa pytać o drogę, ale jednego byłam pewna: że zdążę na zajęcia. W końcu od godziny przyjazdu autobusu do zajęć miałam dobre pół godziny. To tak w sam raz, aby się odnaleźć, pójść do łazienki, poznać ludzi ze swojej grupy i na spokojnie zacząć zajęcia.

I wiecie co? Był korek.

Ale nie taki malutki spowodowany sygnalizacją świetlną. To był korek jak sto piorunów wywołany przez wypadek. Autobus bardziej stał niż jechał, a więc na dojazd, który powinien był zająć mi 30-35 minut, poświęciłam ponad godzinę. Wlokąc się w tymże pojeździe, ze ściśniętymi sercem pisałam wiadomości do kogo się dało – do przyjaciółek, do rodziców, że się spóźnię, że złe pierwsze wrażenie, że się jeszcze pewnie jakoś zbłaźnię, że w ogóle tragedia! Tragedia przez ogromne T!

Do dziś pamiętam dwójkę studentów, którzy ze spokojem zadzwonili do znajomych mówiąc ze śmiechem „no, my się na wykład spóźnimy‟, kiedy ja zdruzgotana sytuacją uznałam, że takiego pecha mogę mieć tylko ja. Pełna przejęcia w końcu dojechałam i niemal pobiegłam – co w butach na obcasie proste nie było – w stronę odpowiedniego budynku. W biegu poznałam koleżankę z grupy. Wbiegając na drugie piętro po schodach dostałam jeszcze zadyszki, więc musiałam sobie zrobić przerwę, aby złapać oddech i nie udusić się już pierwszego dnia zajęć. Aż dziwię się, że z moją koordynacją ruchową nie zabiłam się na tych schodach!

Wpadam do sali, dukam „przepraszam za spóźnienie‟ i zajmuję pierwsze wolne miejsce z brzegu. Dalej jestem zestresowana, próbuję uspokoić oddech, trzęsącymi się dłońmi wyciągam zeszyt z torby. Wykładowczyni w ogóle nie zareagowała na to spóźnienie.

Dzisiaj, 3 października 2016, zaczęłam drugi rok studiów. O godzinie siódmej rano zwlokłam się z łóżka, wyłączyłam budzik i przytargałam swoją zaspaną osobę do kuchni. Zrobiłam sobie mocnej, czarnej herbaty. Ślęczę nad tym kubkiem już dobre dziesięć minut, kiedy dociera do mnie, że nie sprawdziłam autobusu i nie wiem, jak mam dostać się na uczelnię. Niespiesznie sprawdzam to na telefonie, a w międzyczasie przeglądam Facebooka oraz piszę z przyjaciółmi.

Wracam do pokoju, gdzie dociera do mnie, że nie jestem spakowana. Tablet się ładuje, telefon został w kuchni, klucze są pod stertą papierów, torba na dnie szuflady, długopisy w kubkach, kalendarz gdzieś na półce, a portfel... to dobre pytanie: gdzie jest mój portfel? Przygotowanie ubrań? Otwieram szafę – i wybieram na chybił-trafił.

Siadam obok mamy – w dalszym ciągu popijając poranną herbatkę – a ona pyta mnie, jakie mam zajęcia. Wtedy uświadamiam sobie, że wiem, o której i wiem z kim, ale nie wiem, co i nie wiem gdzie. Kiedy jej to mówię, ona z uśmiechem stwierdza, że chyba w końcu zaczynam studiować.

Ponownie jest korek. Myślę sobie, że to w sumie śmieszne i zaczynam się do tego przyzwyczajać. Taka coroczna tradycja. Słyszę rozmowy pierwszoroczniaków, którzy sądzą, że jeden budynek jest blisko katowickiego dworca. Niestety czeka ich drobne rozczarowanie, gdy będą musieli iść tam dobre kilkanaście minut. W końcu na niecałe pięć minut przed wykładem, jestem na terenie kampusu. Jedyne, co mnie motywuje do pośpiechu to deszcz. Nagle podbiega do mnie zakapturzona dziewczyna: Przepraszam-a-sala-333A-to-gdzie-jest? pyta na jednym wydechu, a ja wskazuję odpowiedni budynek i mówię, że to przedostatnie piętro. Dochodzę do drzwi wejściowych, gdy nagle podbiega do mnie inna osoba Przepraszam, a budynek C gdzie jest...?. Ponownie tłumaczę i w końcu docieram pod salę. Może i nieco spóźniona, ale trudno. Wykładowca też się spóźnił.

Ten sam wykładowca opowiedział nam dzisiaj historię:

Mieszkam sześć kilometrów od uczelni. Przez korki jechałem tutaj ponad godzinę. W końcu zajechałem na parking z piskiem opon. Z piskiem, bo jakaś studentka pierwszego roku wyskoczyła mi pod koła, gdy szukała auli B. Dzisiaj już trzem osobom to tłumaczyłem! Widzę panikę, szaleństwo w oczach tych pierwszoroczniaków – Gdzie-jest-aula-B?!, Gdzie-jest-aula-B?!. *śmiech* I oni naprawdę sądzą, że ktoś ich zabije jak się spóźnią trzy minuty na wykład...

I to chyba nie wymaga komentarza.

A jakie wy macie ciekawe historie związane z pierwszym dniem na uczelni?

Jak wam minął pierwszy dzień wykładów, pierwszoroczniacy? Zadowoleni?