Przyjaźń na odległość

Czasem pytam moje przyjaciółki na wspólnym chacie, o czym powinnam napisać na blogu. Naiwnie liczę na pomysły w stylu "sytuacja geopolityczna pingwinów", bo odpowiedź zawsze jest taka sama: o nich. Zawsze to zbywam, ale niech im będzie - doczekały się.
(A przynajmniej w pewnym sensie).

W szkole podstawowej, gimnazjum, szkole średniej przyjaciół ma się na miejscu. Widuje się ich codziennie, często chodzą do tej samej klasy, a jeżeli nie to chociaż do tej samej szkoły, ewentualnie dalej mieszkają w tym samym mieście. A co gdy ta stała grupa przyjaciół wyjeżdża na uczelnie na cztery strony Polski? Wtedy pojawia się problem.

Wstaję rano, wchodzę na gadu-gadu z telefonu (tak, dalej używam tej archaicznej aplikacji) i piszę do Rzeszowa, że w autobusie do Katowic tłok i zimno. W trakcie wykładu dostaję sms'a z Warszawy z wywodem na temat serialu. Popołudniu widzę na facebooku fajny obrazek związany z książkami i wysyłam go do Krakowa. Wieczorem dzwonię i przeżywam odcinek anime z przyjaciółką po drugiej stronie miasta (której i tak ze względu na studia nie widuję tak często jak kiedyś).

Chwała telefonom i internetowi

W XXI wieku jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że piszemy z ludźmi przez facebooka, nawiązujemy w rozmowach do tego, co zobaczyliśmy wczoraj wieczorem na kwejku. Nieraz jest to początek mojej rozmowy. Darmowe minuty i godzinne wiszenie na telefonie, gdy rozmawiam z przyjaciółkami o pierdołach jest idealne. Któraś ma problem, pisze o tym na chacie, po chwili wszystkie urządzamy sobie telekonferencję. A więc jednak nie tylko o pierdołach. Czasem dzwonię do - niektórym tu pewnie znanej - ognistej strzały i urządzamy sobie wojnę. Tak dla zabawy. "To ja biorę bogów Asgardu!", "Ach, tak? To ja uczniów Hogwartu".

Co z tego, że przez telefon? Ja wiem, że twarzą w twarz lepiej, ale lepiej się czuję, gdy mogę o 22 zadzwonić do Warszawy i gadać o przyszłości zamiast czekać parę tygodni, aż przyjedzie do domu i spytać ją, co sądzi na dany temat.

Telefony i internet spłaszczają relacje międzyludzkie? Cóż, ciekawe jakby wyglądała ta nasza relacja, gdyby nie było internetu i telefonów. Pozostałoby nam pisać listy (choć to dalej nie jest kontaktowanie się twarzą w twarz, więc możliwe, że to też powinnam usunąć z listy możliwych form kontaktu). 

Spotkanie 

"A było tak pięknie, gdy nie musiałam was oglądać... Teraz znowu się z wami spotykać..."

Stwierdzenie otwierające każde spotkanie. Nie oznacza to, że się szczerze nienawidzimy. Gdyby policzyć wszystkie nasze "nienawidzę cię" w stosunku do "kocham cię, jesteś najlepszą przyjaciółką", to uwierzcie - pierwsze wygrywa. W końcu jedna z moich przyjaciółek to moja Nemezis.

A tak naprawdę, to gdy uda nam się już spotkać raz w miesiącu i zobaczyć na żywo, to nie potrafimy się nagadać. Każda kiedyś musi wrócić do domu, a czasem się tak szczęśliwie składa, że w jeden weekend jesteśmy wszystkie - to oznacza zobaczenie się, u którejś w domu albo w kawiarni. No i tak sobie siedzimy, gadamy i zawsze o czymś zapomni się powiedzieć. Potem trzeba wyjechać, a pożegnania są smutne, choć przykryte fasadą słów "uf, znowu was nie muszę oglądać". 

Wyjazd to koniec przyjaźni? 

Nie. Wyjazd na studia oznacza, że rzadziej widujesz się ze swoimi przyjaciółmi, a nie, że wasza relacja tworzona przez lata zostaje skreślona. To w dalszym ciągu wspieranie się, rozmawianie przez telefon, pisanie ze sobą i spotykanie się przy każdej możliwej okazji. To czasem są dwa dni milczenia, a czasem cała noc rozmów. Ale jeżeli ktoś z was jedzie na studia i obawia się, że w ten sposób zakończy się jego przyjaźń, to niech się nie martwi. Jak się postara - to wszystko się uda utrzymać. Tylko potrzeba w to włożyć odrobinę wysiłku i zainteresowania. Bo nie zawsze jest łatwo, ale na pewno się opłaca.