Moja pierwsza sesja

Ostatni zastój na blogu był spowodowany czymś, co spędza studentom sen z powiek. I to dosłownie. Powoduje koszmary, nudności, dreszcze, wory pod oczami wywołane nieprzespanymi nocami, zblazowanie mózgu, bóle głowy, bóle mięśni, które zdążyły się zastać, wstręt do liter, pisania, czytania i inne. A czymże jest ta zaraza? Sesją. *dum dum dum* 

Nastrojowa muzyka jak z horroru, słychać grzmot w oddali, a błyskawica przecina niebo. Zegar wybija północ, z dworu dobiega pohukiwanie sowy. Na dworze panuje mrok. To bezksiężycowa, zimna noc. Wiatr zawodzi i tylko w jednym pokoju w całym bloku świeci się światło. To tam siedzi student, pogrążony w notatkach, z duszą na ramieniu, nerwowo zerkający w okno, czy nie zaczyna świtać. Ciszę przerywa jedynie szelest kartek. Nagle dobiega go ciche skrzypienie z placu zabaw po drugiej stronie ulicy. Odkopuje się spod stosu notatek i wygląda przez okno. Huśtawka lekko się kołysze, gałęzie drzewa uginają pod siłą wiatru, latarnia uliczna migocze. Po raz kolejny niebo przecina błyskawica i wtem na środku trawnika stoi ONA. Ma bladą skórę, podkrążone oczy i czarne włosy. A ubrana jest w białą sukienkę, na której ktoś napisał krwią niewinnych studentów: 2. Sesja unosi kąciki ust do góry i macha do studenta, który właśnie stracił swoją ostatnią nadzieję na zdanie egzaminu w pierwszym terminie.

No dobra, a czy naprawdę było tak strasznie? A w życiu! Przed maturą, gdy zaczynałam się stresować, wszyscy dookoła mi ględzili, że ta sesja to taka straszna, że matura to przy niej pikuś, że zobaczę, jak to będzie, gdy przyjdą poważne egzaminy. Mam wrażenie, że to jest jakieś stwierdzenie, które się utwierdziło w społeczeństwie bez powodów. Choć nie, w sumie są powody.

W liceum jesteśmy przyzwyczajeni: regularnie są kartkówki, sprawdziany, odpowiedzi ustne, zadania domowe, pilnują cię, czy się uczysz do matury... Na studiach jest się zostawionym samemu sobie. Jak się nauczysz - zdasz. Jak się nie nauczysz - twój problem. Sprawdzianów przez semestr jako takich nie ma (przynajmniej na moim kierunku), część wykładów studenci ignorują i potem próbują nadrobić cały semestr w jedną noc. Takie zderzenie może wywołać poczucie, że "sesja jest okropna".

A nie była! Matura wydawała mi się zdecydowanie bardziej stresująca od pierwszej sesji. Oczywiście stresowałam się zarówno w maju, rok temu i przez ostatnich kilka tygodni. Jednak jeżeli mam porównać poziom tego "strachu", to zdecydowanie w maju było gorzej. Teraz nie byłam co prawda spokojna, jak tybetańscy mnisi (ba! nawet uznałam, że do nich wyjadę, jednak moja rodzicielka uznała, że bym się wkurzyła, gdybym po trzech sekundach nie umiała osiągnąć nirwany - i coś w tym jest), jednak też nie było takiego płaczu i zgrzytania zębami jak przed maturą.

Miałam w tej sesji cztery egzaminy (w tym dwa ustne), cztery kolokwia zaliczeniowe i trzy zaliczenia pod postacią rozmowy. Co prawda jeszcze jeden egzamin został mi do zdania w przyszłym tygodniu, ale cała reszta jest za mną i to mnie na razie cieszy. I to bardzo. Wszystko zaczęło się od trzech kolokwiów jednego dnia, kiedy myślałam, że zginę marnie. Nic nie mieliśmy do nauki przez cały semestr i nagle trzy zaliczenia jednego dnia. I pewnie gdybym nie zaczęła się do tego uczyć z odpowiednim wyprzedzeniem czasowym, to bym zawaliła.

Na egzaminach ustnych było zaskakująco w porządku. Spodziewałam się, że będę roztrzęsiona (dobrze, na jednym byłam), ale w gruncie rzeczy nie miałam przed czym panikować. Zdawanie filozofii to były żarciki i rozmowy, bo na raz zdawało dziesięć osób. Bezcennym było usłyszeć od wykładowcy "Ja już Pani nie chcę słuchać. Proszę się nie odzywać. Ma Pani ocenę bardzo dobrą, tylko proszę już nie odpowiadać na pytania." Na historii mediów zdążyłam powiedzieć tylko połowę tego, co chciałam (tak, to jest jak dają nam dowolność przygotowania tematu). Nawet te bardziej wymagające egzaminy udało mi się "ogarnąć".

Zdarzały się momenty, kiedy miałam ochotę rzucić te wszystkie notatki w kąt i iść oglądać "Teorię wielkiego podrywu" (notabene bardzo polecam ten serial na wieczory, gdy trzeba się odmóżdżyć). Na szczęście szybko się zbierałam w sobie, przerabiałam materiał i jakoś to przeszło. Ot, musiałam się po prostu pouczyć trochę więcej niż przez ostatnie kilka miesięcy.

Czy sesja faktycznie jest taka straszna jak wszyscy ją malują? Nie. Ci, którzy jeszcze nie mieli okazji się z nią zetknąć i obawiają się, jak to będzie za rok, dwa lata itd., mogą spać spokojnie. Naprawdę nie ma co dramatyzować. Jeżeli ktoś ma świadomość, że do niektórych przedmiotów musi się uczyć dłużej niż jeden dzień, to sobie poradzi. Przyznaję - czasem wystarczy przeczytać trzy razy notatki i zdaje się wszystko bez problemu. A czasami trzeba posiedzieć parę dni i zapamiętać kilka definicji i wykresów.

Nie ma co panikować, że będzie tak źle, jak się wydaje. Trzeba ocenić swoje możliwości i po prostu przysiąść do notatek. Bez rozpaczania, bez przeklinania, że się nie zdąży. 

A teraz pytanie do studentów: jak wam poszła sesja? Jak wspominacie pierwszą sesję? 

A do osób, które dopiero planują studia: obawiacie się sesji?