List z przyszłości

Przeczytałam pewną mangę - "Orange". Muszę o tym wspomnieć, abyście zrozumieli, dlaczego właściwie poruszam dzisiejszy temat. W wielkim skrócie historia jest taka: główna bohaterka, Naho, otrzymuje list od siebie z przyszłości. Dowiaduje się, co wydarzy się na przestrzeni kolejnych dni: do klasy dojdzie nowy uczeń, Kakeru, usiądzie on obok Naho, zaprzyjaźnią się. Niestety w liście zawarta jest też informacja, że Kakeru za dziesięć lat nie żyje. Naho z przyszłości prosi siebie z okresu liceum, aby do tego nie dopuściła.

Przez tę mangę zastanawiam się, czy gdybym mogła napisać list do siebie z przeszłości, to czy bym to zrobiła...

Istnieją strony, które pozwalają na wysłanie do siebie maila, który dojdzie za miesiąc, pół roku, dwa lata, dekadę... Od bodajże trzech lat wysyłam sobie takie raz do roku, kolejny prawdopodobnie dojdzie do mnie jakoś w czerwcu lub lipcu. Miło te wiadomości czasem przeczytać, bo ta przeszła ja bardzo zawsze pokłada nadzieje w przyszłej mnie, niż ta przyszła, albo raczej teraźniejsza, w sobie. Trochę to zagmatwane, jak teraz na to patrzę, ale uwierzcie mi, że w gruncie rzeczy logiczne.

W każdym razie nie listy do przyszłości, ani żadne kapsuły czasu są teraz istotne. Zastanawiają mnie listy wysłane w przeszłość (abstrahując od niemożliwości tego zjawiska). Co, gdybym miała taką możliwość, aby do siebie napisać? Powiedzieć sobie niektóre rzeczy na miarę "nie powinnaś tego robić" albo "powinnaś to zrobić", "zignoruj to", "zakończ tą znajomość jeszcze zanim się zacznie". Jak o tym myślę, to mogłabym sobie trochę ułatwić życie, pisząc, aby jedne rzeczy zrobić, a innych nie.

Zapamiętałabym, aby zapinać kieszenie kurtki, bo stanowczo za często wypadają mi z nich rzeczy. Wiedziałabym, żeby nie bać się wypowiadać własnego zdania. Wiedziałabym wcześniej, które relacje są wartościowe i warte podtrzymania. Miałabym świadomość drobnostek jak: na prawie jazdy za drugim razem pamiętaj o kierunkowskazie na ostatnim rondzie. Ale miałabym też świadomość bardziej znaczących rzeczy, które miały miejsce w moim życiu. Wiedziałabym, co powiedzieć w różnych sytuacjach. Matko! Jaka ja byłabym od razu mądra. Czy czułabym się lepiej? I to jak! Ale czy czegoś bym się nauczyła? Nie sądzę.

I tutaj leży problem. Gdybym miała świadomość, że mogę zmienić swoją przyszłość... Nie tą, w której teraz jestem, ale utworzyć świat równoległy, w którym zachowałam się na przestrzeni lat wielokrotnie inaczej, to czy bym to zrobiła? Mogłabym sobie tyle powiedzieć, na tyle rzeczy zwrócić uwagę. Możliwe, że byłabym szczęśliwsza, gdybym wiedziała, to co wiem teraz i zastosowała się do swoich rad. W końcu całą wiedzę zdobywa się dopiero z wiekiem.

Ale czy w gruncie rzeczy żałuję tego wszystkiego? Jak o tym myślę, to momentami było na tyle beznadziejnie, że naprawdę z miłą chęcią bym się tego pozbyła ze swojego życiorysu. Ale to wszystko mnie czegoś nauczyło. Jakby na to nie patrzeć, to z wielu porażek wyciąga się pewne wnioski. To one nas kształtują, pozwalają na dokonanie zmian w swoim życiu. Gdybym nie wiedziała niektórych rzeczy, to możliwe, że niczego bym się nie nauczyła i w rezultacie popełniła te błędy, tylko w innych okolicznościach, trochę później. Mam wrażenie, że "wycięte" błędy powróciłyby - i możliwe, że ze zdwojoną siłą. Powołując się na najprostszy przykład: może minęłoby pięć lat i wtedy znowu zignorowałabym zapinanie kieszeni kurtek i zgubiła klucze. Co z tego, że nie wydarzyło się to w gimnazjum, bo sobie powiedziałam "tego ranka zapnij kieszeń, bo zgubisz klucze", skoro ileś lat później zapomnę o tym fakcie i znowu je zapodzieję? Jak patrzę na to wydarzenie z perspektywy czasu, to nawet zabawne, a mimo upływu prawie pięciu lat, omijam kratki ściekowe, gdy mam klucze w kieszeni - tak na wszelki wypadek.

Myślę, że to wszystko sprowadza się do wniosku, że niczego w życiu nie żałuję. To odważne stwierdzenie (a przynajmniej jak dla mnie), więc jestem trochę zaskoczona, ale... im dłużej o tym myślę, tym większą mam świadomość, że nic bym nie zmieniła. Każda porażka czegoś uczy, z każdego błędu można wyciągnąć radę na przyszłość. Może gdybym wykreśliła coś złego, to utraciłabym też szczęśliwe momenty? Przeszłości nie da się zmienić, a nawet gdyby było to możliwe, to nie warto. Nie można się rozwodzić nad tym, aby zmienić swoje poczynania sprzed siedmiu lat, czterech miesięcy, dwudziestu dni i piętnastu godzin. Można jedynie pracować na czystej kanwie przyszłości - tutaj mamy ogromne pole do popisu.

A wy? Napisalibyście list do siebie z przeszłości gdybyście mieli taką możliwość?