Kierunek z przymusu

Studia! Prawie każdy już wie, gdzie się dostał. A jeżeli nie wie, to pewnie przez to, że podobnie, jak moja przyjaciółka idzie na uczelnię, która wymyśliła sobie wyniki w sierpniu... Jednak zdecydowana większość osób już ma pewność, gdzie się dostała, gdzie idzie, złożyła papiery i teraz wiedzie, jak to mówi moja sąsiadka, słodkie życie maturzysty. Do października, kiedy trzeba będzie poznać nowych ludzi i zacznie się nauka w innym wymiarze godzin, inne traktowanie i... Nie o tym chciałam dzisiaj napisać.

W obecnej chwili mamy dość ciężką sytuację na rynku pracy. Panuje wysokie bezrobocie, wiele osób powtarza, że przede wszystkim liczą się teraz szkoły zawodowe i technika, bo po tym ma się fach w garści. Mimo to rzesza ludzi wybiera licea, a potem studia (podobnie zrobiłam ja). Jednakże istnieje pewna grupa, która idzie na dany kierunek z przymusu, ponieważ po tym będzie praca. 

W liceum byłam w klasie o profilu społeczno-prawnym, co oznacza, że mieliśmy jako rozszerzenie: polski, wos oraz historię. Przez spory okres, jakieś 70% osób chciało iść na prawo i zarzekało się, że zostaną prawnikami, bo "to się opłaca". Uznali, że skoro już są na humanistycznym profilu, to trzeba iść na prestiżowy kierunek, jakim jest prawo. Bo nie ma innych społecznych lub humanistycznych kierunków - liczy się tylko prawo. W końcu prawie każdy słyszał od swoich rodziców/dziadków/ciotek/prawujków, że opłacalne są tylko: prawo, medycyna oraz politechnika. Inne studia są nam całkowicie zbędne dla naszej dalszej egzystencji na tym świecie. Cała rodzina chce jak najlepiej dla swoich milusińskich, więc od zawsze starają się nimi kierować "dla ich własnego dobra". W końcu nastolatek nic nie wie i sam o sobie nie zadecyduje.

Powiem szczerze, że również często to słyszałam. Mojej babci bardzo zależało na tym, żebym została lekarzem, bo "lekarza w rodzinie jeszcze nie było". I przez moment nawet podobała mi się ta myśl, bo naoglądałam się za dużo Dr. House'a. Moja ciocia była matematyczką, więc na każdych wakacjach, które z nią spędzałam miałam prywatne lekcje. Matma była w porządku, nudziła, to prawda, ale problemów z nią nie miałam. W związku z tym liczono, że faktycznie mój "ścisły umysł" jakoś się wykorzysta. Bawiła mnie fizyka, ale tylko teoretyczna. I moja babcia bardzo głęboko wierzyła w to, że pewnego dnia zostanę lekarzem, prawnikiem albo będę robić coś związanego z matematyką. Dlatego myślę, że rozczarowałam ją, gdy w trzeciej klasie gimnazjum uznałam, że chcę być dziennikarką. Powiedziałam, że pójdę na profil humanistyczny, choć jestem beznadziejna z historii i wosu, a potem zostanę dziennikarką. Dziennikarką. Humanistką. Pójdę na kierunek po którym "nie ma pracy". Chyba zrobiłam niezły kawał. Moje marzenie przez całe liceum się nie zmieniło, mimo że miałam dość historii.

Mam takie szczęście, że moi rodzice zaakceptowali to bez sprzeciwów. Może i mój tata faktycznie liczył na jakiś ścisły kierunek, ale moja mama podpisywała się pod moim pomysłem obydwiema rękami. Sama ze względu na to, co powiedzieli jej rodzice nie poszła na wymarzony kierunek, jakim była archeologia. Dlatego uznała, że pozwoli swojemu dziecku robić to, co będzie chciało. I cieszę się, że tak właśnie było. Niestety nie każdy ma takiego farta.

Wiele osób nie tylko słyszy "idź na opłacalny kierunek jak medycyna/prawo/informatyka", ale praktycznie jest zmuszane do nauki nakazanych przedmiotów. Ktoś wymyślił im, że powinni zachowywać się w dany sposób i osiągnąć poszczególne cele. Nawet, jeżeli tego nie chcą i naprawdę nie sprawia im to żadnej przyjemności. Orientuję się jedynie jeżeli chodzi prawników - jest teraz tak ogromny wysyp tych ludzi, że mają bardzo ciężko o pracę. I to by było na tyle jeżeli chodzi o ten niezwykle przyszłościowy kierunek, który powinien przynieść ci wysokie wynagrodzenie.

"Satysfakcja nie jest ważna! Liczy się tylko to, abyś miał pieniądze." I kiedy patrzyłam na ludzi z mojej klasy, którzy tak bardzo chcieli iść na prawo, to miałam wrażenie, że właśnie ta myśl im przyświeca. W gruncie rzeczy, aby zajmować się tą profesją (zresztą jak każdą) trzeba mieć do niej talent. Nikt nie może ci wmówić, że masz coś zrobić, bo po tym będzie praca (czego przewidzieć się tak naprawdę nie da). A już tym bardziej, kiedy nie chcesz czegoś robić i nie sprawia ci to przyjemności. Bardzo często, kiedy ktoś wmawia swoim dzieciom, że powinni wykonywać dany zawód, to ze względu na to, że sami mają jakieś niespełnione marzenia i własnymi ambicjami zalewają swoje pociechy.

Moim zdaniem to głupie, aby nie robić czegoś, ponieważ jest "nieopłacalne". Wiem, że obecnych czasach patrzy się przede wszystkim na świat przez pryzmat pieniędzy. Jednak dla mnie ważniejsze jest to, aby być zadowolonym z tego, co się robi i spełniać swoje marzenia. Bo jakby na to nie spojrzeć, za dwadzieścia lat, to ja będę pracowała w tym zawodzie, a nie moja babcia, która miała wobec mnie inne plany. To ja będę wstawać rano, chodzić do pracy i zajmować się daną profesją aż do emerytury. Dlatego chciałabym, żeby to była rzecz, która sprawi mi radość i da pewną satysfakcję.

Inna sprawa: to głupie nie wykorzystywać swojego talentu, bo się nie opłaca. To tak, jakby któryś ze słynnych malarzy powiedział: "Może i dobrze maluję, ale to się nie opłaca... Lepiej jakbym został biurokratą, bo to mi da stabilniejszą przyszłość". Wolę nawet nie myśleć o tym, ile nasza kultura straciłaby, gdyby ludzie przestali wychodzić poza szereg i robili to, co im zawsze mówiono, że powinni.

Dlatego, moi drodzy, mam dla was jeden ogromny apel. Róbcie to, co kochacie. Olejcie to, co sądzi społeczeństwo, wasza rodzina i to, co uważają, że powinniście robić. Idźcie na te studia, na które wam się podobają i z których będziecie czerpać, jak najwięcej satysfakcji. Nie zwracajcie uwagi na krzywe spojrzenia, komentarze, twierdzące, że marnujecie potencjał. Nie zmarnujecie go, jeżeli będziecie zadowoleni z siebie. A to jest jedną z ważniejszych rzeczy. Dlatego spełniajcie marzenia, nawet jeżeli będzie to ciężkie do zrobienia.