Słowem o maturze

Jestem fatalnym przykładem na dawanie rad typu „jak zdać maturę i nie zwariować‟... Ale może właśnie opisanie mojego ostatniego miesiąca z perspektywy takiej ogromnej panikary, jak ja rzuci przychylniejsze światło na ten egzamin. Bo jakby na to nie patrzeć, większość osób i tak zdaje maturę, a teraz, gdy pojawiła się jej nowa wersja, wiele osób zaczęło panikować (ze mną na czele). Króliczkami doświadczalnymi został rocznik 1996 i cóż, taki już nasz los. 

Zanim przejdę do maja, muszę zacząć trochę wcześniej i w wielkim skrócie napomknąć, jak to wyglądało od lipca zeszłego roku. Otóż wtedy uznałam, że NA PEWNO zacznę się uczyć już w wakacje. Przynajmniej będę spokojniejsza przy zdawaniu tej matury, bo zdążę się więcej nauczyć przez te kilka miesięcy. Ha, ha, ha... Skończyło się na tym, że w wakacje opanowałam pół mapy politycznej Afryki i Bliski Wschód, którego i tak w dużej części zapomniałam do maja (a był na maturze z wosu). Chciałam też powtarzać matematykę, ale zrobiłam może pięć zadań i na tym się skończyło. W rezultacie bardzo szybko przeszłam do obijania się i tak spędziłam wakacje.

We wrześniu kazano nam wypisać nasze wstępne deklaracje maturalne. Ale zanim o tym, wspomnę o zmianach miedzy maturą 2014 i 2015. Dotychczas każdy przedmiot można było napisać na poziomie podstawowym i rozszerzonym. Obecnie podstawy mamy tylko trzy: język polski, matematyka i język nowożytny. Pozostałe przedmioty są na poziomie rozszerzonym i aby zdać maturę wystarczy napisać trzy podstawy na 30% oraz podejść do jednego rozszerzenia (czyli wejść do sali, wpisać kod na arkuszu i wyjść jeżeli komuś na tym nie zależy).

W każdym razie: wrzesień. Zaprowadzono nas do sali informatycznej i zaczęliśmy wypisywać deklaracje. Na mojej znalazły się trzy rozszerzenia: język polski, język angielski oraz wiedza o społeczeństwie. I wtedy też bardzo chciałam się uczyć. A to, że wyszło, jak wyszło to inna sprawa. Mówiłam sobie: mam teraz konkurs, zajmę się maturą potem, na razie muszę się skupić na eseju...

Nie można powiedzieć, że wcale się nie uczyłam. Chodziłam na dodatkowe zajęcia z języka angielskiego, aczkolwiek nie w ramach przygotowania do matury, tylko do certyfikatu, który zdaję w przyszłą sobotę. Za nakazem rodziny zapisano mnie również na zajęcia z matematyki u pewnego Emeryta, który kiedyś uczył w jednym z miejskich techników. (Notabene na pierwszej lekcji byłam tak zestresowana, że nie umiałam zrobić prostych obliczeń.) Nie miałam problemów z matematyką, ale przynajmniej miałam solidną powtórkę przed maturą. I mimo to, że Pan Emeryt zawsze mi mówił, że poradzę sobie, ja i tak marudziłam, że zginę marnie nad tym arkuszem (na szczęście nie umarłam, ale głupi błąd zrobiłam - minus w tą lub w tamtą, co to za różnica?).

W gruncie rzeczy zaczęłam się bardziej przykładać do nauki pod koniec stycznia, z początku lutego... Coś w okolicach tego. Cały czas tylko słyszałam, że mam się uczyć i czy-już-przerobiłaś-ten-podręcznik albo czy-uczyłaś-się-dzisiaj-do-matury. Kończyło się to na oglądaniu seriali, filmów i uczenia, kiedy akurat uznałam, że faktycznie już powinnam. Ale to też nie było pilne uczenie się, z polskiego powtarzałam notatki z lekcji i przepisywałam je na komputer, a wos... Wos leżał odłogiem na biurku. Tak NAPRAWDĘ zaczęłam się uczyć na trzy tygodnie przed maturą. W ostatni tydzień przed maturą przerobiłam z cztery działy z wosu, ponieważ jeszcze tyle mi zostało (choć wg mojej genialnej rozpiski miałam mieć wszystko przerobione do końca marca!). Okazało się, że najlepiej uczy mi się z presją czasową, marudząc, że nie zdam i fukając na wszystkich w domu oraz płacząc, że będę kopać rowy.

A potem były matury! Pierwszy był polski, który wszyscy przeżyli, matematyka też była stosunkowo prosta, choć po próbnej z grudnia wszyscy byli przerażeni. Angielski na podstawie również, z tego co pytałam, nie sprawiał ludziom problemów. I mniej więcej w środę, przed rozszerzonym językiem angielskim wszyscy zaczęli się nudzić... W poniedziałek rano praktycznie każdy był przerażony, obawiał się, że mu nie pójdzie i czego właściwie ma się spodziewać. Kiedy wbiliśmy się w ten rytm i okazało się, że:

1. Teraz i tak się nic już nie nauczymy. 
2. Wszyscy są w tej samej sytuacji. 
3. Jeżeli się uczyliśmy, to jakoś to musi być.

Rozszerzony polski był ciekawy z tematu, a wiedza o społeczeństwie momentami irytująca i podchwytliwa, aczkolwiek każdy to przeżył. Nikt nie zemdlał na sali, nikt nie umarł nad arkuszem, nikt nie zaczął wzywać Boga do pomocy. Wszyscy się bali, a potem podołali. Pisemne matury w gruncie rzeczy niczym nie różniły się od tych z poprzednich lat. Właściwie: matura nie była niczym nadzwyczajnym. Zapewne za rok nawet nie będę pamiętać, jakie miałam wyniki!

Gorzej było z ustnymi. Nie wiedzieliśmy, czego się spodziewać na polskim. Stresujące za to było mówienie, ale komisja też nie była tam po to, aby kogoś zniszczyć. Próbowali pomóc, uśmiechali się... W gruncie rzeczy im nie zależy na tym, aby uczniowie ich szkoły oblali maturę! A poza tym trzeba pamiętać o dwóch rzeczach. Pierwsza: trzeba się postarać, aby nie mieć 30% (z tego, co wiem, to jedyne przypadki niezdania ustnych to tak potężny stres, że się milknie i nie mówi nic). Druga: Jeżeli nie idzie się na filologię polską na Uniwersytecie Śląskim, to ten ustny nigdzie indziej się nie liczy. Podobnie było z angielskim, może bardziej stresująco, bo jak czasem zapomni się mówić po polsku, to co dopiero w obcym języku, ale ten poziom jest przygotowany tak, aby go zdać.

Dlatego też mam nadzieję, że nikt nie będzie tak bardzo panikować, jak ja, bo matura to nie jest aż tak dramatyczna rzecz. Można sobie z nią całkiem dobrze poradzić bez większego problemu. I tym, którzy zdają tą maturę za rok, dwa, trzy czy kiedykolwiek indziej życzę powodzenia!