„Pojedynek‟ – Marie Rutkowski [recenzja, Book Tour]

Siedemnastoletnia Kestrel, córka generała, prowadzi ekstrawaganckie życie i cieszy się wieloma przywilejami. Arin nie ma nic poza koszulą na grzbiecie. Kestrel jednak, pod wpływem impulsu, podejmuje decyzję, która nieodwołanie związuje ich ze sobą. Chociaż oboje próbują z tym walczyć, nie mogą nic poradzić na to, że rodzi się między nimi miłość. W imię bycia razem muszą zdradzić swoich ludzi... a w imię lojalności krajowi muszą zdradzić siebie nawzajem.

Dość często słyszałam o tej książce przed rozpoczęciem lektury – zewsząd docierały do mnie pozytywne opinie na temat Pojedynku, ale jakoś nie potrafiłam się przekonać. Dopiero Book Tour organizowany przez Olę K okazał się dobrą okazją do zapoznania się z twórczością Marie Rutkowski. I chociaż podeszłam do tej powieści z charakterystyczną dla siebie dozą sceptycyzmu, to szybko przekonałam się, że niepotrzebnie tyle zwlekałam.

Żeby recenzja była sensowna, niestety muszę zacząć od najmniej przebojowego elementu Pojedynku, mianowicie fabuły. Przyznaję, historia jest interesująca, wciąga na tyle, że czytelnik ma problem z oderwaniem się od lektury (ja sama prawie zarwałam nockę nad tą powieścią). Jednak w swoisty sposób jest ona przewidywalna. Jakby na to nie patrzeć: mamy do czynienia z młodzieżówką, a młodzieżówki rządzą się swoimi prawami. Co za tym idzie: dość łatwo można przewidzieć, jak potoczą się dalsze wydarzenia w tej powieści.

Nie oznacza to jednak, że Pojedynek jest nudny i niegodny uwagi. Wręcz przeciwnie! Chociaż powieść Rutkowski wpisuje się w niektóre schematy, to ma w sobie coś niebanalne, co czyni ją oryginalną na rynku wydawniczym.

Największym atutem tej książki był świat przedstawiony. Cenię sobie, gdy autor potrafi dobrze przemyśleć rzeczywistość, w której funkcjonują jego bohaterowie. Jest to szczególnie trudne, kiedy samemu wymyśla się cały świat. Mamy tutaj do czynienia z dwoma nacjami: Valerianami, którzy są wytrwałymi wojownikami oraz Herrańczykami, wrażliwymi na kulturę handlarzami. Jak to często bywa – ci pierwsi zniewolili drugich. Fascynujące były wspominki o tym, jakie elementy kultury Valerianie przejęli od Herrańczyków oraz jakie podejście mają do kwestii utożsamianych bezpośrednio z niewolnikami, np. muzyką. Intrygujące były również zmiany, które zaszły po wojnie zarówno u Valerian oraz Herrańczyków. Co więcej z ciekawością śledziłam informacje na temat rzeczywistości kulturowej Valerian.

Na pochwałę zasługuje też kreacja głównej bohaterki. Większość głównych bohaterek w książkach młodzieżowych jest rozhisteryzowana i polega na swoim otoczeniu. Kestrel to córka generała i chociaż nie jest niesamowitą wojowniczką, to śmiało można ją określić mianem bystrego stratega. Niezwykle lubię w ludziach (oraz postaciach książkowych) inteligencję, a tę Kestrel reprezentuje. Dzięki temu z przyjemnością śledziłam jej dalsze losy.

Wiecie, jestem sroką okładkową i niestety z przykrością stwierdzam, że oprawa graficzna Pojedynku jest tragiczna. Wygląd nie wpływa na moją ocenę, bo jednak uważam, że zawartość jest o wiele ważniejsza, jednak nie mogę nie wspomnieć o tym, że zarówno okładka, jak i wnętrze książki są zwyczajnie niedopasowane. Dziewczyna na okładce prezentuje coś na wzór wyimaginowanej migreny, a jej prezencja ani trochę nie oddaje ducha głównej bohaterki. Z kolei oprawa wewnętrzna książki (pomijając mapę) pasuje mi bardziej do utworu, którego akcja rozgrywa się w świecie przyszłości.

Podsumowując, książka bardzo mi się spodobała i bez wahania oceniam ją na wysoką notę. Z pewnością sięgnę po kolejny tom, a jeżeli ktoś mnie spyta o niebanalną młodzieżówkę – z pewnością polecę między innymi Pojedynek.